Schema: Interval extensief lang, 95%
Invulling: 153 bpm in 50:30 over 9,7 km (11,5 km/h)
Muziek: Thomas
Dolby – The
Golden Age of Wireless
Als liefhebber van gadgets en elektronieke dingetjes kijk ik
vaak met een schuin oog naar alle mooie spullen die je bij het lopen kan
gebruiken. De gps lonkt maar blijft nog een nono. Niet voor de auto, dan ook
niet voor de benen. Een flashy mp3-speler wordt er niet beter van als ie elke
keer in een zoutoplossing wordt gedrenkt, dus ook daar is een praktische
instelling geboden.
De stappenteller was een afweging. De nauwkeurigheid is niet
geweldig; ondanks herhaaldelijk bijstellen is de nauwkeurigheidsmarge zo’n vijf
tot tien procent. Niet voldoende voor het aanscherpen van een baanrecord met
tienden van seconden. Daarnaast is het display van mijn horloge te klein, mijn
hartslag te hoog en mijn zicht te wazig om meer info dan een enkel groot getal
te kunnen aflezen tijdens een wedstrijd.
Dit grote getal is dan de hartslag. Ik heb de hartslagmeter
tot essentieel onderdeel verklaard. Immers, mijn loopschema is erop gebaseerd.
Dit functioneert goed, maar heel soms staan er
wonderbaarlijke uitslagen op het displaytje. Misschien een oudere batterij, of
een los contactje, maar het blijft ook zaak om daarnaast te blijven luisteren naar
je lichaam, als de meter een hartslag aanwijst die meer past bij een paardansende
chihuahua of een beer in winterslaap.
En al verschillende keren valt me op dat ik op een specifiek
punt van mijn veelgebruikte rondje de metingen uitvallen. Ik hoor een luide piep,
en de polsklok meldt: “Check footpod”. Ik dacht het niet. Het laatste wat je
wilt als je op tempo bent is stoppen om de knol op je schoen te controleren. Zit
er precies daar een piratenzender? Een aardstraal? Een overgedimensioneerde
magnetron?
Weer piept m’n pols, en daarop verschijnt de tekst: “Limits
are off!”. Vooruit dan. De sky is de limit. Maar voorlopig Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten