Marathon Rotterdam 2021 – Klaar mee

Alles zit mee. Wolkeloze lucht, 10 graden, ideaal voor korte broek en lange afstand. De wekker is stipt, de trein ook en precies op tijd heb ik mijn startnummer te pakken, de tas ingeleverd en m'n startvak bereikt. Lee Towers stort op tien meter van me af vanuit zijn (eigen?) hoogwerkertje de klassieke looptopper over ons neer. De massa brult, het kanon knalt en de Zwaan ligt voor ons open. De Rotterdamse marathon, eerste herfsteditie. Wat een feest!

Alles zat tegen. Dit was de versie waar ik, tweeënhalf jaar geleden, nog een keertje m'n record wilde aanscherpen. Daar kwam iets mondiaals tussen. Dit was een dag waarop conditie uit m'n poriën moest spuiten, maar een voetblessure en een halve hernia aan m'n linker onderrug brachten me op de knijp- en worgingstafels van fysio en chiropractor. Dit was de uitdaging waar ik vijf kilo voor ben afgevallen, al twee maanden alcohol, chips en geraffineerde suikers voor heb laten staan. Dit was het moment waarop mijn rechterbeen z'n jaloezie op al die vertroeteling van linkerzijde vanaf de start omzette in bozige pijntjes. 

Het komt allemaal bij elkaar in een mix van planning, discipline, tegenzin en inzicht. Rustig gestart, langzaam versnellen, elke kilometer een seconde minder. Nog nooit heb ik zo beheerst de eerste helft gelopen, nog niet eerder 35 kilometer gepasseerd zo zonder ademnood. Dan zijn de beenspieren leeg. Het uithoudingsvermogen kan makkelijk door, maar op m'n handen lopen was geen deel van het plan. 

Daar val ik stil bij mijn lieve familie langs de kant. Mijn belangrijkste doel is bereikt. Het is goed. Nu mag ik het tempo laten varen en ik hobbel de laatste stukjes naar het einde. Een prima tijd, maar 10 minuten te langzaam voor mijn PR-fixatie.

Dit is de wedstrijd waarin ik mag toegeven dat de race to the bottom wel een keer klaar is. Mijn skelet heeft kuren, de pezen craqueluren, mijn humeur wil een biertje en mijn omgeving heeft recht op meer aandacht. Lopen is leuk, maar vanaf nu geen PR-jacht meer op de marathon.

Ik zit er niet mee. Dit is een prachtige dag. Rotterdam is inderdaad #demooiste van alle marathons die ik ken. Biertje is afgevinkt, en ik zit aan m'n tweede toetje. Het herstel is begonnen.

Smokkelaarstrail 2021 – Grensoverschijdend

Nee, nog steeds niet in veilig gebied. Pas volgend weekend versoepelen de restricties en zijn grote loopevenementen weer toegestaan. Mits buiten, en voor middernacht weer binnen. Zoiets.

Enkele kleinschalige routes zien kans om in een tijd van beperkingen toch door te gaan. Verspreiden over het weekeinde, starten in duo's op 10 seconden afstand, ver weg van de stedelijke omgeving; het kan, dus het gebeurt. Geen tijdwaarneming, geen rijen publiek om de blije amateur profstatus te gunnen. Wel mooie momenten in de natuur tussen andere boshosselaars. Waaronder ook stoere honden die een medaille mogen scoren. 

De Brabantse Trailserie bijvoorbeeld. Drie trails tussen Breda en Tilburg, tot en over de Belgische grens. Altijd mooi weer, zelfs bij slecht weer. 

Drie weken geleden deed ik van dit trio als intro de doorgeschoven Ooievaarstrail. Mooi gelopen, maar helaas mijn linker voet overbelast. Dat is niet handig als je aan het opbouwen bent voor twee marathons in oktober. Wat doe ik met mijn schema, als de dertigers zich aandienen, maar ik na 500 meter hardlopen al ga hinkelen?

Ondanks koelen, een bezoekje aan de fysio, oefeningen en grommend zelfbeklag, helpt maar een ding: wachten. Tijd heelt alle wonden. Het mag alleen best wat sneller.

Deel twee van de serie is vandaag de Smokkelaarstrail. Ga ik de vorig jaar ingeschreven 27,5 kilometer door struweel ploegen? Neen. Blijf ik thuis simmen? Welzekers neen. De middenweg: een kleinere afstand op rustiger tempo. Dat wordt de 21,1 km met mijn Bredase loopmaatje, die zich wel qua tempo kan beheersen. Een goede haas en een evenzo goede blindegeleide, omdat ik zonder bril en neerwaarts gerichte blik menige routepijl over het hoofd zie.

Langs grenspalen, over uitgeharde tractorsporen, zandpaden, boskronkelpaadjes en als klap op de trailpijl dwars door menshoog maisveld; een hele mooie route. Qua belasting net te doen. Denk ik. Of toch over het randje? Dinsdag op de training kijken hoe het voelt. Over twee weken de Kustmarathon? Hm, die heeft geen middenweg. 

Behapbare afvalrace

En het is nog niet voorbij. Afgelastingen van aankomende loopevenementen blijven binnendruppelen. De afgelopen weken werd de wederkomst van najaarswedstrijden als de Dam tot Damloop, CPC loop, Tilburg Ten Miles, Bredase Singelloop en Marathon Brabant alsnog afgeblazen. Allemaal rondes die ik vaak gelopen heb, maar waar ik toevallig nu niet voor ingeschreven stond. Ooit liep ik de Circuitrun op Zandvoort; dat zou dan nu waarschijnlijk geen probleem zijn geweest.

De twee marathons waar ik in oktober wel voor ingeschreven sta, gaan vooralsnog door. Ik houd m'n vingers dag en nacht gekruist, hoe onhandig ook bij eenvoudige taken als brood snijden of blogjes tikken. Hoop helpt.

Daarbij focus ik op een eigen initiatief, de Afvalrace. Geen "plogging" onder tijdsdruk, waarbij rennen en zwerfvuil oppikken het doel is, maar juist kilo's kwijtraken. Een extra kilogram van start naar finish hollen kost veel energie, tijd en frustratie. Het is niet voor niets dat de recordhouders op de lange afstand bij tegenwind niet vooruit maar achteruit vliegen. 

Gewicht maakt veel verschil; per kilo een paar minuten in totaal op de marathon. Dit betekent voor mij dat ik zelfs in gewichtsloze toestand nog steeds geen aanspraak op eremetaal zal kunnen maken, maar het verlaagt in ieder geval zowel mijn behapbare eindtijd als de belasting op mijn skelet.

Ondanks tientallen kilometers trainen per week, ben ik dit jaar toch aangekomen. Er is teveel aanbod, te vaak, te lekker. Als ik niet zou hardlopen, was ik een skippybal. Diëten helpt niet in mijn ervaring. Slecht voor je humeur en na afloop knalt het er dubbel en dwars weer aan. Matigen is lastig; alleen harde maatregelen helpen mij. Zo eet ik al een tijd helemaal geen snoep meer (tot blijdschap van de kids). Koekjes mocht ik dan weer wel van mezelf (tot verbijstering van allen die weer eens een lege trommel aantroffen). Zelfbedrog.

Als methode kies ik nu voor een maand periodiek vasten. De kern hiervan is het afschakelen van koolhydraatverbranding bij gebrek aan suikers, waardoor het lichaam zich wendt tot het peilloze vetreservoir. Het aantal eetmomenten per dag gaat van semi-continu naar twee: lunch en avondeten. Niks tussendoor dan suikerloze vloeistoffen. Schijnt ook nog gezond te zijn. Heel eenvoudig en overzichtelijk, dus veel aantrekkelijker dan grammen afwegen, calorieën tellen of zuurkoolsap drinken.

Dat werkt voor nu. Omdat mijn lichaam al gewend is om bij lange trainingsloopjes in vetverbranding te gaan, blijkt de overgang behoorlijk pijnloos. Geen echt hongergevoel, alleen een beetje discipline nodig als ik gedachteloos afdwaal richting voorraadkast. En proberen om niet teveel naar binnen te proppen op de twee momenten dat het wel mag.

Na de eerste week ben ik al drie kilo kwijt. Dat tempo zal wel omlaag gaan. Ik knijp eens in mijn zwembandjes. Nog heel veel pakjes boter! Mijn doel om zes kilo lichter aan de start van Rotterdam te staan is onder handbereik. En dan nog een snelle eindtijd graag. Hoop helpt.

Ooievaarstrail 2020/2021 – Blijde verwachting

Een wedstrijd die anderhalf jaar in beslag neemt. Vandaag mocht ik de medaille in ontvangst nemen voor de trailrun die in maart vorig jaar gehouden zou worden. Een van de eerste events die sneuvelde; nu een van de eerste die weer mag. Is dit het zo gewenste begin van het einde?

Een trailrun is feitelijk geen wedstrijd, het is een belevenis. Maar ja, ik heb een startnummer, ik draag m'n loopkleren, er is een opblaasboog met Start en Finish erop, wat is er dan anders? Zelf je tijd bijhouden, da's een, en rustig genieten van het mooie landschap, da's twee. Verder zijn de Nederlandse tracks vlak en veilig.

De professionele trailer heeft natuurlijk ook de Juiste Uitrusting. Lange kousen, om mee te beginnen. De enige die ik heb liggen in de la met skisokken; daarmee waag ik me nu niet in de publieke ruimte. Dan een rugzak met zaken om de onverbiddelijke natuur te bedwingen. Loopstokken. Stijgijzers. Hoofdlamp, reservebatterij. Anti-muskietenolie. Vuursteen met droge mos. Moeflongeweer. Lawinepijlen. Rubber vlot. En een kwartje om naar huis te bellen wanneer het gaat regenen.

Ik houd het bij mijn trailschoenen, die al voldoende oncomfortabel zijn om me bij voortduring bewust te laten zijn van het avontuurlijke aspect. Die lange kousen is wel een dingetje voor mijn verlanglijstje. Anders dan in het voorjaar, zijn struikelstruiken en brandnetels in deze maand op hun best. En de bramen lijken vastbesloten om wraak te nemen voor het proletarisch plunderen van hun vruchten. Wie nu in de manshoge tentakels verdwijnt, komt nimmer meer weerom.

Voor de rest is het parcours prachtig. Vrijwel helemaal onverhard, de ondergrond variërend van zandweg tot modderplas en prima te doen. De purp'ren heide is een schoonheid, we passeren beekjes, generaties bomen. De bewegwijzering is feilloos, de drankposten zijn welvoorzien. Nou, nou, nou? Valt er nog wat te mekkeren? Niet anders dan het te snel weer voorbij is. Geen 25 kilometer, zoals aangekondigd. Geen 27,5 zoals rondgaat in het startvak. Al na een karige 24 kilometers sta ik weer waar ik begon. Gelukkig is het naar de parkeerplaats nog een heel stuk lopen.

Vol verwachting kijk ik uit naar oktober. De vorig jaar geschrapte Kustmarathon en de doorgeschoven marathon van Rotterdam zien dan het licht, als alles goed blijft gaan. Ik heb al pijn in m'n buik. Nog een paar weken dragen.

Reiswee – Lago di Caldonazzo

Afwisseling van landschap, eten en taal. Ruim voldoende redenen om de Alpen over te trekken. En zo geschiedt. We glamperen bij een Noorditaliaans meertje, tussen de tenen van de Dolomieten. Landschap: check. De regen komt in bakken omlaag; fijn om  ook wat vertrouwds te hebben. 

Eigenlijk had ik me vooraf voorgenomen om tijdens lange looptrainingen naar Italiaanse podcasts te luisteren. Het is er weer niet van gekomen. Mijn weg naar het einde is geplaveid met eigenlijks.

Het maakt natuurlijk niet uit. Eenmaal in het restaurant is het voldoende om de gewenste spijzen met een connaisseursblik aan te wijzen op de kaart. De ober knipmest en slechts het verstrakken van zijn oogplooi verraadt de erkenning voor mijn elegante keuze. Man-manmomentje.

De ragfijne verbuigingen schieten me pas daags erop te binnen. De verder benodigde fundamenten, woorden als 'glaasje', 'rekening' en 'maar dát had ik niet besteld' vinden pas na terugkomst weer hun plekje in het actieve geheugen.

Dilemma. Man-van-de-wereld versus een keur aan bijzondere maar ongewenste gerechten. De mildheid der jaren staat me inmiddels toe om in geval van onbeholpenheid de order in het Engels te plaatsen. Een overwinning op mezelf. De serveerster lacht me toe met een gelijke blik van verbondenheid en brengt me uiteindelijk een afwijkende bestelling. I speak not so good English, zegt ze trots. Leerzaam.

Zo verleg ik mijn grenzen. Tien dagen het ventiel los en langzaam leeglopen. Naar de dichtstbijzijnde grote stad om dezelfde modeketens te bezoeken als in Nederland; een uur rijden en langer nog zoeken naar een parkeerplekje? Tuurlijk, en het blijkt zelfs heel gezellig. Tweeënhalf uur in rij en regen om te gaan kijken naar een diepgevroren gletsjerlijk met een houdbaarheidsdatum van 5000 jaar? Een absolute aanrader! IJsjes scoren op straat? Goddelijk natuurlijk. En we zijn pas op de helft.

Als kroon op mijn onbaatzuchtigheid ontdoe ik de familie elke paar dagen van mijn aanwezigheid om de omgeving op hardloopschoenen te verkennen. In de bergen is de hemel nabij.

Halve Marathon Roosendaal 2021 – Half werk

Virtueel is dit jaar de realiteit. De afgelaste sportwedstrijden muteren naar aangepaste alternatieven. Eerst kon je een afstand rennen op eigen dag en plaats. Dan zelf je tijd doorgeven voor een prettige klassementspositie. Daarna kwamen de apps om alleen, maar niet in eenzaamheid, te lopen met echte registratie en gesimuleerde juichsamples. Nog even en je stormt met een VR-bril op de loopband over de Champs-Élysées, het publiek samengesteld uit foto's van je tijdlijn. Kijk, daar staat de buurman achter z'n barbecue. Grrrrillen en chillen. Hey, dat is oudoom Kees uit Australië, leuk dat je er bent! Ik herken hem van de foto's op z'n begrafenis. Waar is het einde?

Mijn deepfake bijdrage aan het renseizoen vandaag: de Halve van Roosendaal. Waarom? Omdat ik anders dit jaar geen halvemarathonwedstrijd heb gelopen. Omdat het mijn lokale ijkpunt is. Om mijn onrust te stillen. Omdat, daarom. 

Waarom niet? Omdat ik er niet echt voor getraind heb en mijn conditie harder achteruit holt dan ik voorwaarts. Omdat ik twee maanden geleden nog met een schouderpeesontsteking als een vleugellam vogeltje mijn eerste officiële opwachting bij een fysiotherapeut moest maken, incapabel tot meer dan een vingerliftende beweging, ongewis van uitzicht op verbetering. Hoe klein wordt je wereld op zo'n moment, hoe snel versmalt het uitzicht van levendige verten naar een glimp dageraad aan het einde van de doorwaakte nacht. Dus?

Dus gaan! Om te vieren dat alles het nog doet en het lichaam een elastieken wondermechanisme is. De organisatie heeft me voorzien van een startnummer, een loopshirt en zelfs bij voorbaat van een medaille; editie restant 2020 met een stickertje 2021 erop. Ik hang verder zelf de slingers wel op. Een parcours is zo samengesteld, goeddeels overlappend met de klassieke route, maar met start en finish bij de voordeur. Ieziepiezie. 

Zoals gebruikelijk heb ik vooraf het orakel van mijn loopapp geraadpleegd over snelheid, loopvermogen en bijpassende stand van de neusvleugels om zo goed mogelijk te presteren, passend in mijn al begonnen voorbereiding voor de herfstmarathons. Ik wil vandaag hetzelfde tempo aanhouden als ik me voorneem voor de hele van Rotterdam in oktober. Moet toch kunnen? De loopapp pruttelt even, waaiert gifwitte dampen en schatert me dan vierkant in mijn gezicht uit. Très scheiße, maar no way amigo! Daar is geen woord Grieks bij. 

Nou trek ik me toevallig niks aan van goedbedoelde, maar onwelgevallige, adviezen, en al helemaal niet van  kunstmatige intelligentie op basis van Big Data waar Big Tech met z'n Big Tengels aan gezeten heeft. Allemaal siliconen nep. Toedeledokie, ik volg mijn eigen pad wel. Tijd om te gaan.

Dus daar ga ik. Op zondagochtend bonkend over dat pad, samenvallend met 's Googles maps en gelijk 's Heeren wegen; ondoorgrondelijk en wreed. De straten zijn verlaten, de vochtige hitte fliert en mijn hartje bonkt als bij een zesjarige op vrijersvoeten. 

Richting centrum, over de verlaten markt waar normaal de startvakken puilen, terugdraaiend door de Molenstraat, zuidwaarts de stad uit naar de eeuwig zingende bossen, die alleen nu even een stiltewerk van John Cage aan het repeteren zijn. In deze zone is het normaal al afzien, tijdens het nieuwe normaal is het afzichtelijk. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee, en ik ben pas op de helft. In een echte wedstrijd ga je door, in een training zou ik vaart minderen, wat nu dan?

Ik accepteer de realiteit, prijs mezelf dat ik een halve halve goed heb volbracht en ga over op het ontspannen tempo dat mijn loopcoach mij het liefst helemaal had zien gaan. Het heeft nu geen zin half dood te gaan als het doel is om over drie maanden twee keer zo ver te zijn. I'll do it my way.

Half werk dus, maar het is weekend. Eerst afkoelen onder de koude tuindouche. Nog tijd en tactische tips genoeg te gaan. Blijven trainen, hartslag omlaag, afstand omhoog en dan knallen!

Marathon Breda 2021 – Vermogensbeheer

Dit was de eerste officiële Bredase marathonwedstrijd geweest. Maar afgelast. In de dageraad van langverhoopte terrasverwarmers, discobollen en theaterspots, gesneuveld op protocol en golfpreventie. We lopen nu, op individuele basis, afstandelijk het kleine parcours, drie keer rond het bos. Mijn tweede marathon op Bredase grond, maar volgend jaar zal driemaal scheepsrecht zijn.

Een afstand zonder publiek, tijdmeting en blaasmuziek is geen wedstrijd anders dan met jezelf. Een opgeleukte training, een extra zware duurloop, zonder de energie uit de omgeving voor die extra motivatie. Hoe dan?

Tip van de Meester. Om een marathon uit te lopen moet je trainen op teleurstellingen. Tweeënveertig kilometer is te lang om alleen maar met een rood waas voor ogen de eindlijn te bestormen. Er is tijd te over voor meanderende gedachten, kleine pijntjes, grote levensvragen en het boodschappenlijstje. En nog zoveel meer tijd in de zestien weken voorafgaand, 4 keer per week, 1000 kilometers inlopen om het lichaam in cadans te krijgen. 

Berust in de eindeloze voorbereiding met onzekerheid en spanning. Gaat de wedstrijd door? Raak ik niet besmet of geblesseerd? Wordt het snertweer of tropisch? Val ik voldoende af? Moet ik hier rechts of links?

Oefenen in zen. Niet boos worden op de wind; zo koud en kilometers flapperend tegen. Het is mijn vriend, kom hier en omhels me. Rust daalt in en stress zakt. Natte sneeuw? Wat een schoonheid, rennen door een sprookjesboek, onverwachte witte gast. Een keilende hagelbui op de schaarsgedekte hoofdhuid? Je mag er zijn, voor even. Au.

Eigenlijk ging ik voor goud. Tijd om thuis te trainen, een mooi schema. Tussen twee videomeetings net even een rondje doen om daarna snel met een uit de wasmand gegraaide bloes plaats te nemen voor de camera. Niemand ziet dat die meneer met z'n mooie woorden in een natte tight op een handdoek zit. On the Internet, nobody knows you're a dog. En Smell-O-Vision is nog steeds een utopie, gelukkig.

Mijn vermogensmeter heeft me drie maanden voorgehouden dat ik met menselijke strijd mijn snelste tijd net wel of net niet aan kan scherpen. Elke week vroeg ik "Appje appje in mijn hand, hoe maak ik mijn PR van kant?", waarop het vermogensorakel me vleide met dezelfde doeltijd en inspanning. Maar deze week heeft een kwaaie IT-heks uit het land van de siliconen glooiingen de appstatistieken geüpdatet. Nu sombert ze: "Je loopt vast een mooie tijd, maar die recordkans ben je kwijt". De statistische onderbouwing doet me denken aan de relatie tussen opnames op de IC en het aantal glazen cranberrysap dat iemand drinkt.

Nou, mooi is dat. Uiteindelijk valt het altijd wel mee, als je voorbij boosheid, ontkenning en verdriet de realiteit accepteert en de mooie kanten ziet. Ja, het is tegen het vriespunt. Maar de beloofde buien blijven uit. Het zijn saaie autorijke rondes. Maar lopen met een vijftigtal loopmaatjes verspreid over de route geeft veel houvast. Het is een klere-eind en je gaat he-le-maal kapot. Ja, dat is zo.

Langs de kant staan toch nog fijne supporters, aanmoedigend met koebellen en scherpe observaties als "Je gaat het halen, je ziet er goed uit!". Als Magere Hein op een lijkbaar voorbij gerold zou worden, riepen ze vermoedelijk hetzelfde, maar toch. Dank je wel. Met mijn ene oog op mijn vermogensmeter en met mijn andere oog op oneindig doseer ik de drie rondes. Wat ben ik blij dat dit voorbij is en ik een warme trui aan mag.

De eindtijd is precies in lijn met de voorspelling van de kwaaie heks, tien minuten langzamer dan m'n PR. Dat is toch de derde tijd van de tien. Een teleurstelling waar ik perfect tevreden mee ben.

Altijd dichtbij

Vandaag wordt mijn lieve vader 89 jaar. Fit als een hoen, dol op boswandelingetjes en klaar voor zijn tweede vaccinatie komende week, waardoor hij zich weer vrijer in het leven kan begeven. Hier op de foto met jongste kleindochter.

Op gepaste afstand gaan we hem dit weekeinde feliciteren, maar hij is in gedachten al altijd bij mij. Bij deze alvast mijn tekst, geschreven op verleden en toekomst, leunend op de melodie van Billy Joel's "She's always a woman". 

Van harte, papa!

Toen ik zo klein was en jij reuzengroot
Ik zie me nog zitten bij jou op je schoot
Jij speelde piano, ik timmerde blij
Het is zo lang geleden, maar voor mij is het altijd dichtbij

Als je ging klussen kwam ik bij je staan
Je leerde me zagen en met stroom om te gaan
Om opnieuw te proberen als er iets was ontploft
Ik zie een eeuwigheid later, (een zee vol met water,)
hoeveel ik met jou heb geboft

O, wat een prachtige tijd, beschermd en bevrijd, kon doen wat ik wou
O, en waarheen we ook gaan, dit blijft altijd bestaan, mijn vertrouwen in jou

Toen ik uit huis ging, op de wereld gericht
Was je ver weg, maar nooit uit m'n zicht
Wanneer ik weer terugkwam was jij er voor mij
Het is zo lang geleden, maar voor mij is het altijd dichtbij

(…)

O, wat een prachtige tijd, beschermd en bevrijd, kon doen wat ik wou
O, en waarheen we ook gaan, dit blijft altijd bestaan, dit vertrouwen van jou

De wereld wordt kleiner, als smeltende sneeuw
Soms een lammig momentje in de geest van een leeuw
Ook een hoofd vol met denksels moet ooit afgestoft
Er is zoveel te weten, maar ik wil nooit vergeten, 
hoeveel ik met jou heb geboft

(…)

Vrouwenpolder in reprise

Er zit een jochie op het strand. Nog geen drie jaar oud, schat ik. Onder de grote witte flaphoed met factor 50 schaduw blinkt de lach van een onbezorgde vakantie aan zee. Vrouwenpolder, Zeeland, een leven geleden. De heldere luchten, de kat van het huurhuis die door het bovenlicht kon klimmen, plukbare aardbeienplantjes en kuilen in het zand. Een strand dat nooit ophield, doorging tot Engeland want dat hadden broer en vader, naar hun zeggen, vanochtend helemaal rondgelopen. Niets dan zon en zand en tijd. 

De hardloper, een half jaar en ruim een halve eeuw later, lijkt meer haast te hebben. In straffe draf komt hij over de duintop heen, blik op oneindig, de eblijn rakend. Het is de winterweek die we in decennia niet gekend hebben. Op het zand slierten ijs -en zoutkristallen. De temperatuur is dertig graden gedaald, maar de luchten zijn nog even helder en de weidsheid is onbegrensder. Herinneringen sneeuwen door de hersenpan. De tijd is weg, alles is nu.

Over nog eens zoveel jaren zal het zand nog zeker stuiven, maar ik niet meer. Zo snel, zo lang. Een stip op de lijn die hier de horizon is. Voor vandaag alleen een uitroepteken. Verder nu, nog veel te lopen om weer terug te komen vanwaar ik begon. Prachtige route over oneindig strand, door de besneeuwde duinen en tegen knerpende oostenwind vanachter ijzige akkers. Ik zou het zo weer doen.