Als simpele loper vind ik elke afstand leuk en elke wedstrijd spannend. Ik ben een tweebenige Jack Russel. Ik zet overal m'n tanden in, kwispelend, ik grom en schud m'n oren totdat ik met m'n tong over de grond hijgend aan de finish kom.
Maar alle tot zinloosheid leidende factoren wegen niet op tegen hoeveel zin ik heb om mee te doen. Natuurlijk loop ik elke wedstrijd om mezelf te meten tegen mijn oude ik. Ik wil steeds beter zijn, maar ik ben ook tegelijkertijd steeds ouder. Een ongelijke strijd.
De strijd van vandaag is niet om een snelste tijd neer te zetten, want dat lukt toch niet op een strandloop. Ook niet om de afstand uit te lopen, want dat heb ik eerder gedaan. Het gaat er nu om te zien of mijn lichaam weer sterk genoeg is na alle aanslagen.
Dit seizoen heb ik stap voor stap getraind om op niveau te komen. Kleine loopjes, grote loopjes, lage hartslag, snelle intervallen. En luisteren; wat zegt die rug?
Het voorspelde weer doet geen recht aan de faam van deze loop. De afweging lijkt niet tussen drie of vier lagen lang ondergoed, maar welke kleur zwembroek. Zonnebrand mee, in plaats van vaseline.
De realiteit is natuurlijk anders. Het wordt plotseling geen 24, maar 16 graden. Heeft een sponsor z'n invloed laten gelden? De wind zwelt aan tot naamgevingswaardige proporties. Take it - the show must go on.
Het is weer gezellig druk. Zodanig, dat er de eerste kilometers weinig tempo valt te maken. Verder is er veel mul zand voor de liefhebber, heel veel. En dan dus de wind. Tweederde van de route koerst zuidwest; de schuimkoppen op zee rollen precies uit deze richting. Genadeloos, zelfs af en toe schuilen in een kluitje lopers biedt weinig soelaas. Het gemiddelde tempo verkruimelt gaandeweg, het vermogen van de geoliede loopmachine wordt opgestookt als in een huis met energielabel F. Halverwege is er al geen eer meer te behalen en geef ik me over aan het lot. Mijn voet doet pijn, ik moet plassen en ik ga niks forceren. Die finish komt er wel.
Na 37 kilometers gaat het eindelijk zuidoost. Wind van opzij is prima. Het strand is hard. Het ritme komt terug. Gesterkt door het onvoorstelbaar volhardende publiek langs de route kan ik nog een paar kilometer knallen. Wat is het geweldig dat zoveel mensen komen om aan te moedigen, voor iemand als ik die hier gewoon z'n hobby, vandaag een dramatisch teleurstellende performance, komt etaleren.
Ik buig voor de elementen en voor de toeschouwers. Mijn lichaam voelt na afloop zoals altijd na een marathon; alsof ik overreden ben door een roedel shovels. Herkenbaar en m'n rug heeft geen extra commentaar, dus prima. Nu rust in de tent. Herstellen, een tijdje geen grotere afstanden. Volgend jaar mei de marathon van Breda? We gaan het zien, laat maar even dobberen.
