Ooievaarstrail 2020/2021 – Blijde verwachting

Een wedstrijd die anderhalf jaar in beslag neemt. Vandaag mocht ik de medaille in ontvangst nemen voor de trailrun die in maart vorig jaar gehouden zou worden. Een van de eerste events die sneuvelde; nu een van de eerste die weer mag. Is dit het zo gewenste begin van het einde?

Een trailrun is feitelijk geen wedstrijd, het is een belevenis. Maar ja, ik heb een startnummer, ik draag m'n loopkleren, er is een opblaasboog met Start en Finish erop, wat is er dan anders? Zelf je tijd bijhouden, da's een, en rustig genieten van het mooie landschap, da's twee. Verder zijn de Nederlandse tracks vlak en veilig.

De professionele trailer heeft natuurlijk ook de Juiste Uitrusting. Lange kousen, om mee te beginnen. De enige die ik heb liggen in de la met skisokken; daarmee waag ik me nu niet in de publieke ruimte. Dan een rugzak met zaken om de onverbiddelijke natuur te bedwingen. Loopstokken. Stijgijzers. Hoofdlamp, reservebatterij. Anti-muskietenolie. Vuursteen met droge mos. Moeflongeweer. Lawinepijlen. Rubber vlot. En een kwartje om naar huis te bellen wanneer het gaat regenen.

Ik houd het bij mijn trailschoenen, die al voldoende oncomfortabel zijn om me bij voortduring bewust te laten zijn van het avontuurlijke aspect. Die lange kousen is wel een dingetje voor mijn verlanglijstje. Anders dan in het voorjaar, zijn struikelstruiken en brandnetels in deze maand op hun best. En de bramen lijken vastbesloten om wraak te nemen voor het proletarisch plunderen van hun vruchten. Wie nu in de manshoge tentakels verdwijnt, komt nimmer meer weerom.

Voor de rest is het parcours prachtig. Vrijwel helemaal onverhard, de ondergrond variërend van zandweg tot modderplas en prima te doen. De purp'ren heide is een schoonheid, we passeren beekjes, generaties bomen. De bewegwijzering is feilloos, de drankposten zijn welvoorzien. Nou, nou, nou? Valt er nog wat te mekkeren? Niet anders dan het te snel weer voorbij is. Geen 25 kilometer, zoals aangekondigd. Geen 27,5 zoals rondgaat in het startvak. Al na een karige 24 kilometers sta ik weer waar ik begon. Gelukkig is het naar de parkeerplaats nog een heel stuk lopen.

Vol verwachting kijk ik uit naar oktober. De vorig jaar geschrapte Kustmarathon en de doorgeschoven marathon van Rotterdam zien dan het licht, als alles goed blijft gaan. Ik heb al pijn in m'n buik. Nog een paar weken dragen.

Reiswee – Lago di Caldonazzo

Afwisseling van landschap, eten en taal. Ruim voldoende redenen om de Alpen over te trekken. En zo geschiedt. We glamperen bij een Noorditaliaans meertje, tussen de tenen van de Dolomieten. Landschap: check. De regen komt in bakken omlaag; fijn om  ook wat vertrouwds te hebben. 

Eigenlijk had ik me vooraf voorgenomen om tijdens lange looptrainingen naar Italiaanse podcasts te luisteren. Het is er weer niet van gekomen. Mijn weg naar het einde is geplaveid met eigenlijks.

Het maakt natuurlijk niet uit. Eenmaal in het restaurant is het voldoende om de gewenste spijzen met een connaisseursblik aan te wijzen op de kaart. De ober knipmest en slechts het verstrakken van zijn oogplooi verraadt de erkenning voor mijn elegante keuze. Man-manmomentje.

De ragfijne verbuigingen schieten me pas daags erop te binnen. De verder benodigde fundamenten, woorden als 'glaasje', 'rekening' en 'maar dát had ik niet besteld' vinden pas na terugkomst weer hun plekje in het actieve geheugen.

Dilemma. Man-van-de-wereld versus een keur aan bijzondere maar ongewenste gerechten. De mildheid der jaren staat me inmiddels toe om in geval van onbeholpenheid de order in het Engels te plaatsen. Een overwinning op mezelf. De serveerster lacht me toe met een gelijke blik van verbondenheid en brengt me uiteindelijk een afwijkende bestelling. I speak not so good English, zegt ze trots. Leerzaam.

Zo verleg ik mijn grenzen. Tien dagen het ventiel los en langzaam leeglopen. Naar de dichtstbijzijnde grote stad om dezelfde modeketens te bezoeken als in Nederland; een uur rijden en langer nog zoeken naar een parkeerplekje? Tuurlijk, en het blijkt zelfs heel gezellig. Tweeënhalf uur in rij en regen om te gaan kijken naar een diepgevroren gletsjerlijk met een houdbaarheidsdatum van 5000 jaar? Een absolute aanrader! IJsjes scoren op straat? Goddelijk natuurlijk. En we zijn pas op de helft.

Als kroon op mijn onbaatzuchtigheid ontdoe ik de familie elke paar dagen van mijn aanwezigheid om de omgeving op hardloopschoenen te verkennen. In de bergen is de hemel nabij.