Garmin HRM - Van slag

Hartslag meten via je horloge, of is een borstband toch beter? Veel onderzoekers hebben zich hier al over gebogen. Meestal is de uitkomst: leuk, zo'n polspulsmeter, maar voor het echte werk pak je een aparte band. 

Nu ben ik begonnen met een nieuw trainingsschema, dat deze keer niet op snelheid of vermogen stuurt, maar op hartslagzones. En mijn horlogemetingen lijken stelselmatig te laag. Zo krijg ik nooit een Keniaans paspoort! Tijd voor de upgrade - ik koop een hartslagband. 

Mijn horloge is een draadloos commandocentrum geworden. Het speelt muziek naar mijn headset. Het meet loopvermogen met de voetsensor. Het houdt hartslag bij via de borstband. Het toont mijn plek op de kaart en de te volgen route. Het spreekt me vermanend toe als ik afwijk van mijn doeltempo. Waarschijnlijk kan ik er zelfs op zien hoe laat het is. Robocop on the run - all systems clear. In de volgende versie stuur ik m'n horloge zelf op pad, terwijl ik thuis op de bank een zak chips opentrek.

In de vroege dagen van mijn hardloopcarrière had deze gadgetjunkie al een borstband; het enige haalbare in de tijd dat de telefoon je metingen bijhield met zulke grote marges van onzekerheid in plaatsbepaling dat het leek of je dwars door de gebouwen van de binnenstad banjerde. 

Toen kwamen de horloges met hartslagmeting en ik wist niet hoe snel ik de borstband aan de wilgen kon hangen. Het omgorden van een natte koude sliert is echt een absolute afknapper voordat je buiten mag spelen. Dat is niet veranderd in tien jaar tijd. Eenzelfde soort band, een vergelijkbare zender, hetzelfde gevoel. Brr.

Maar meten is weten. Het ultieme weten, is weten wat je niet weet. Confucius merkte daar ooit fijntjes over op, dat geluk ontstaat wanneer je weet wat je kan veranderen en vervolgens accepteert wat je niet kan. Nou is hij niet meer onder ons, dus hij heeft makkelijk praten.

Twee problemen hoop ik op te lossen: dat mijn polshartslag eerst hard omhoog gaat, dan naar beneden duikelt en pas na twee kilometer stabiel wordt, en dat ik bij intervallen naar mijn gevoel veel te hard moet lopen voordat mijn beoogde hartslagzone wordt bereikt. Het moet wel leuk blijven. 

Wat blijkt, na een aantal snelle en rustige trainingen? De borstband geeft hetzelfde patroon, maar met ietsje meer detail. Kennelijk ben ik een diesel, die eerst opgestookt moet worden en dan pas rustig pruttelt. En niks makkelijker trainen, gewoon keihard buffelen op die snelle intervallen. 

Conclusie - retour afzender. Weer terug op horlogemeting. Ik accepteer het. Gelukkig geen natte sliert meer. Ik duik eens in de historie van mijn metingen. Mijn hartslag is een jaar tijd een kwart gedaald. Ik ben zelf de oorzaak, niet de elektronica. Een kwart! Als de trend zich zo voortzet, zijn jullie over drie jaar van harte welkom op een bijeenkomst met cake en toespraken. Tot die tijd zie ik jullie graag om me heen.

Turfloop Schijf 2023 – Warmtebron

Dat Nederland voor een groot deel onder de zeespiegel ligt, komt onder andere door het nijvere uitgraven van veengronden gedurende de afgelopen twee millennia. Turf vormt het landschap en de historie.

In Breda werden de Spanjaarden in 1590 verrast door turfschipper Adriaan van Bergen, die zijn schuit, volgepakt met soldaten, als een drijvend paard van Troje de stad wist in te krijgen. Roosendaal zou nog een zompig moeras zijn, als de turfhandel het geen logistiek centrum had gemaakt. De huidige explosie van koekdozen rond de stad bouwt voort op dit verleden.

In mijn Westbrabantse loopgebied staan dichtwerken in de vorm van roestige zuilen met een hoogte van de oorspronkelijke veendikte. Door afgraving en inklinking, ligt de huidige grond vele meters lager. De turf werd met platte bootjes over de vaarten naar de steden getrokken, als essentiële brandstof voor verwarming en industrie. 

Misschien nog wel belangrijker dan bovenstaande trivia, is de rol van turf in het hardlopen. Iedereen weet hoe de marathon z'n roem en naam ontleent aan de sportieve (maar bezweken) boodschapper die de winst van de veldslag bij het gelijknamige plaatsje in Athene, een dikke 40 kilometer verderop, ging melden. Nu, tweeënhalfduizend jaar later, wordt in elke wereldstad wel een marathonwedstrijd gerend; iedere amateurloper waant zich tegen het einde een Pheidippides.

Maar… niet iedereen weet dat in Schijf, nabij Roosendaal, al jaarlijks de Turfloop wordt gehouden. Een ode aan vervlogen tijden, de nijverheid, de plaggenhutjes en onbedoelde landschapsschepping. Langs watertjes en weggetjes die nog steeds de naam Turfvaart dragen. Deze keer ben ik erbij. Nu kan het nog gemakkelijk, voordat de massa het ontdekt, dupliceert, vercommercialiseert en ontdoet van alle historische finesse.

Dit wordt de tweede vijfkilometerwedstrijd van mijn leven. Tevens de tweede in twee weken. Daarbij de tweede wedstrijd in twee weken met een temperatuur boven de 30 graden. Leuk, als je Keniaan bent. Gelukkig is de aanvang om 19:00 uur, en loopt het parcours deels door het bos.

Het lopen zelf gaat naar tevredenheid. Vijf kilometer is kort genoeg om terug te zijn voordat je in de gaten hebt dat je vertrokken bent. Ik noteer een nieuw PR. Wel uitermate buiten adem. En warm. Met dit soort wedstrijden vergaat de behoefte aan een turfvuurtje. Het vuurtje vanbinnen voldoet ruimschoots.