maandag 28 september 2015

Swing

De mijlpaal van het eerste jaar nadert. Van baby naar meisje. Van volstrekt hulpeloos tot behoorlijk hulpeloos maar assertiever. De communicatie ontwikkelt zich stapje voor stapje; vaak zijn wij nog onvoldoende bij machte om haar welluidende geklets te vertalen in de haarscherpe intenties, maar we doen ons best en het gaat steeds beter. Ze wil ons binnenkort vast helpen door in ons beperkte dialect ook wat woordjes bij te dragen.

Tot die tijd dan maar wat alternatieve handreikingen harerzijds. Mond open, model Jong Vogeltje: Hierrr met die hap! Een flitsende pets tegen de aanzoevende lepel: Nu – even – niet! Vingerverven in de gekledderde puree op tafel: Creatief momentje. Gesloten lippen, open blik: Groen? Kdachutnie, spinazie zeker weer. Brul: Stelletje culinaire prutsers, doe mij maar een flesje dan.

Ondertussen weet ze nog een verborgen korstje brood uit haar stoel te peuteren dat ze met smaak tot zich neemt terwijl ze wacht op een volgende gang. Wie wat bewaart die heeft wat.

De voorliefde voor alles wat licht geeft en knopjes heeft groeit ook met de dag. Telefoons worden in onbewaakte ogenblikken aan de tand gevoeld, stekkers worden met beveiligingsplaatje en al uit het stopcontact gesnokt en de versterker blijft een geliefde sparringpartner. Ze zit ook graag op de laptop.


Ik kan me niet voorstellen dat dit genetisch ingebakken gedrag is, tenzij we er achter gaan komen dat we ergens in de prehistorie eenzelfde computertijdsgewricht hebben doorgemaakt als in deze eeuw. Nog even doorzoeken naar paleontologische bitjes dan. 

Ritme- en muziekgevoel is hele andere koek. In de opvoeding tot goede smaak behoort natuurlijk ook een dosis klassieke muziek en jarentachtignummers. Misschien lijkt het ongepast om het Musikalisches Opfer te vergelijken met een Peter Gabriel, maar ik weet zeker dat Bach ook zijn best deed om mooie stukken te componeren.

In twee filmpjes van afgelopen maand is mooi te zien hoe ze muziek beleeft. Op zoek naar een gepast volume om een beetje relaxt op te headbangen en opverend als ze de decibels van hun deci ontdaan heeft. Lowlands krijgt jonge aanwas.

zondag 6 september 2015

Tilburg Ten Miles 2015 – Nieuwjaar

Het is herfst; het jaar vangt aan! Weg met schroeiende zon, zacht asfalt en slobberende sloomheid - in het najaar ontwaakt mijn loopseizoen. Hier loop ik mijn echte wedstrijden, te beginnen met de 10 Miles van Tilburg begin september, een paar afstanden in de regio, de 7 heuvelen net buiten de provinciegrens en als afsluiter de halve van Egmond. Wat daarna komt is recreatief onderhoudend om het warme half jaar door te kabbelen.

Fijn, regelmaat en gewoontes. Daar komt dus weer niets van terecht in een wereld die door meer dan louter wil en hoop gevormd wordt. Door de realiteit dit voor het aanstormende seizoen voorspelt dat er weinig looptijd overblijft nu er huizen gekocht en verkocht zijn (dat maakt samen twee) en een verbouwing moet worden opgetuigd die qua grootteorde voelt als Huis ten Bosch en het Rijksmuseum samen, maar in luttele weken z'n beslag moet krijgen. Denken, plannen, zoeken, afstemmen, beslissen, uitbesteden, opvolgen, afnemen en dat voor duizend dingen. Die van elkaar afhankelijk zijn.


Lekker om dus even in Tilburg het hoofd leeg te laten waaien. Veel meer kan het niet zijn; na de PR's van afgelopen lente (ook het gevolg van een renschema dat door dingetjes als gezinsuitbreiding een beetje overhoop gelopen werd) is mijn trainingsfrequentie ingezakt tot een à twee keer per week. Da's niet goed voor de conditie.

Maar dit haal ik nog wel. Tien mijl. Wat is er overigens mis met "16 kilometer"? Vermoed ik hier Amerikanisering voor het globaliseren van de uitzendrechten, of een doorslaande marketingexpansie die met steeds meer afstanden probeert om de hele wereld van jong tot bureauklerk aan zich te binden? De laatste jaren ploppen nachtwedstrijden, hogehakkenhollen, family cq kids races, estafettemarathons en business runs als pop-up stores op tussen het gewone aanbod. Nog even en er zijn geen toeschouwers meer maar alleen deelnemers.

In dat kader adviseer ik nog wat bijzondere termen en afstanden voor het aantrekken van meer Oosteuropese lopers, zuidelijke aspiranten en de nerdy typjes met respectievelijk de 15 werst (16 km), 130 Brabantse el (9 km) en de kubieke pi (31 km).


Dit alles gaat door mij heen terwijl ik door het stedelijke landschap ga. Aanzet voor de laatste kilometers. Over de finish galoppeer, een minuut sneller dan m’n vorige PR. Ergens diep van binnen glimt dus nog een sprank conditie. Zolang de jaren lengen en de tijden korten houd ik de ten miles als seizoensopening. En anders schakel ik wel over naar de Decitera-ångström.


Voorgaande opgetekende lichtingen:
2011: http://hoofdophol.blogspot.nl/2011/09/nog-42-dagen-familiefeestje.html