Captain's log – halverwege het jaar 2022 volgens de hier geldende Gregoriaanse tijdrekening. We scannen de tijdruimte van de nabije historie om ontstaan, aanpak en oplossing van deze pijnlijke geschiedenis vast te leggen.
Er heeft een pandemie geheerst; de gevolgen zijn duidelijk te zien. Onafbreekbaar zwerfvuil, primitieve maskers, hardplastic doosjes voor eenmalige teststrips. Wat is er mis met een Integrale Gezondheidssensor? Giftige, onverteerbare monologen van eigengelijkheid en komende gerechtigheid. Hullie kamp, mijn kamp. Wat is er mis met het Orakel der Relevante Waarheid? Kunnen ze hier even de tijd vooruit spoelen?
Maar daar zijn wij hier niet voor. We kijken terug hoe gezondheid van een individu op de proef wordt gesteld en hoe de wereld krimpt als de pijn toeneemt. In persoonlijk perspectief wordt de omgeving bijzaak wanneer de kern niet goed voelt.
Eerste monster, een jaar terug
Analyse. Ons onderwerp loopt op leeftijd, maar de geest is graag sterker dan het lichaam. Er komen drie uitgestelde marathons op het pad; afzeggen is natuurlijk geen optie. In het voorjaar al een officieuze gedaan, in het najaar nu een ambitieuze voor ogen om nog een keertje een snelste tijd neer te zetten. Drie weken daarvoor dan nog een rustige Kustmarathon om ook de zwaarste van het land af te turven. Papa kan het nog. Hij oefent veel, loopt trails en zwikt z'n voet. Au. Daar komt hij wel doorheen.
Volgende flashback, september 2021
De lange duurlopen moeten afgetikt worden; zonder kilometers geen prestaties. De voetblessure wordt vervelender, maar een beetje rust en een wat andere loophouding kunnen het probleem wel omzeilen. Oplossing? Nah. Met tegenzin de Zeeuwse afstand laten schieten. Teveel last, onvoldoende zicht op herstel voor de grande finale. Tanden op elkaar en alles op alles zetten.
Tussenstand november 2021
Geen PR dus. Hoe kan het lichaam nou zo onwillig zijn. De voet voelt beter, maar zenuwpijn in het linker been wordt steeds erger. Van zeurend na lange autoritten eerder dit jaar, tot nu voortdurend opspelend. Een circuit aan behandelaars vanuit hun eigen vakgebiedje, ze proberen allemaal wekenlang hun oplossing te geven. Maar de fysio kan niets vinden. De chiropractor niet. De caesartherapeut niet. De huisarts niet. De oncoloog niet. Week na week neemt de pijn toe. Stekend, zeurend, snijdend, voortdurend.
Zitten wordt ondraaglijk, autorijden is de hel op wielen. Leve de lockdown, maar toch. Thuis de hele dag staand aan een bureau werken is ook vermoeiend. Pijnstillers gaan met doosjes tegelijk mee op het boodschappenlijstje. Slapeloosheid en geprikkeldheid versmallen het uitzicht. Met gebreken komt de ouderdom. Nergens meer naartoe, nergens meer energie voor.
Meest recente opname, februari 2022
Zojuist de MRI-scan gedaan. Het is een hernia. Uitstulpende tussenwervelschuiven, aangestampt door langdurige belasting. Waar komt dat nou vandaan... De fysio kan nu gericht aan de slag. Oefeningen thuis en in de zaal, gericht op flexibiliteit voor het onderste deel van de ruggengraat. Volgens de prognose is de kans erg groot dat over drie maanden alles weer genezen is. Licht aan het einde van de tunnel. Uitzicht.
Dan nu
Nu dan, daar zijn we. Eens kijken of het is uitgekomen. Terugkijken is altijd zo makkelijk. De toekomst schetsen om aan vast te houden is pas lef. Half februari nog wanhopig, maar nu weer helemaal vief en optimistisch. Of we, als we hier nu toch zijn, even kunnen verifiëren dat ie komend jaar een nieuwe tijd op de marathon wegzet.
Tijd voor de afsluiting van medisch dossier Zenuwpees. In de tijdcapsule en begraven. Zet er maar op: "Openmaken bij ernstige pijn en somberte." Beam maar up, terug naar de toekomst.
