Oud (& nieuw)

Oudjaar is daar. Toedeledoki, 2022, tot nooit. 

Er is veel om te vergeten, bij mij en om mij heen. Het besef dat met de jaren niet alleen de wijsheid maar ook grijsheid komt en gierende aftakeling. Maanden in de ziekenboeg, op een dieet van pijnstillers doet je vergeten dat je leeft. De hoop op herstel, niet eens stapje voor stapje maar per millimeter, houdt je overeind. Gelukkig gaat het mij beter, en beter is goed. Ik mag weer lopen van mezelf. Ik denk dan aan de anderen, zonder geluk op een extra kans.

In korte broek en mouwtjes sluit ik het jaar af met een rustig looprondje. Het voelt alsof ik buitenstap op de Copacabana. Vijftien graden Celsius. De miezer voelt als lauwe champagne. Mijn standaard route langs de beek stopt waar de opgestuwde regenval het water inmiddels kniediep over het pad jaagt. In welk gewricht zijn we beland, met de doorslaande onbalans tussen droogte en overstromingen. Tussen arm en rijk, gunners en egoïsten.

Altijd die extremen. Lekker, dat lauwe weer, goed voor de gasrekening. Slecht voor muggenhaters, sneeuwliefhebbers en polderbewoners. Mooi die lage werkeloosheid; rijen voor de oliebollenkraam, de vliegbalie en de restaurants. Niet fijn voor de uitgeknepen hongerloners, stuklopers en thuiszoekers. De grote monden overbluffen de rede met zelfgenoegzaamheid en hekken om hun achtertuin. Per stad, per land, per werelddeel. De ongehoorden, de onzichtbaren, de onmachtigen bestaan dan niet.

Het nieuwe jaar zal brengen wat we zelf meenemen. Visie, compassie, energie. En een hele hoop waar we niet op zitten te wachten, maar waar we mee om kunnen gaan in de wetenschap dat we het samen beter doen als we het beter willen doen. Laten we richten op de weg tussen de extremen. Om op hard te lopen en om samen te bewandelen.

Welkom, bijna nieuwgeboren jaar! Ik werp me aan uw kribbe. Nou ja, blij dat je er bent.