Schema: Rustdag
Invulling: Spoedklus in Eindhoven (deadline met het team gehaald)
Muziek: A Flock
of Seagulls – A Flock
of Seagulls
We zijn een dravende
kudde op weg naar de finish. Onschuldige individuen, maar als groep
verpletterend. Dat een enkeling zich in bochten wringt om een lange afstand af te
leggen is niet verbazend. Geen persoonlijke afwijking is ons nog vreemd. De Reichstag
nabouwen in lucifers, alle postzegels van Takatukaland verzamelen of per kikker
de Andes over – alles is al een keer gedaan, en meestal was die ene keer voor het
nut van de wereld al ruim voldoende.
Als de massa zich eraan overgeeft dan moet het wel bereikbaar
zijn, hoe vreemd het ook lijkt. Broeken waar een decimeter onderbroek bovenuit
steekt. Piercings in delen waar je geen edelstaal verwacht. Øntbijt bij de meubelgigant.
Maar hardlopen? Masochisme op gympies. Voortdurend door je
pijngrens. Bij het trainen denk ik onderweg altijd ergens wel dat ik het niet ga
halen. Ik heb meestal ongelijk. Dus of het lichaam faalt of het ego kraakt. Elke
wedstrijd houd ik mezelf vloekend voor dat dit echt de allerlaatste keer is.
Tot nu toe niet aan gehouden. Kruimelend zelfbeeld.
In Amsterdam starten straks 15.000 marathonlopers en nog
eens 15.000 op de halve marathon, uit 81 landen. Ik kan me niet voorstellen dat
het stiekem een internationale conventie op hol geslagen halve garen is. U wel,
ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten