Wat is natuur nog in dit land, somberen de oudjes. En gelijk hebben ze. De stukjes bos krimpen sneller dan de kranten. Straks zijn natuur en leesvoer alleen nog digitaal te consumeren.
Niet hier in de grensstreek onder Tilburg. Ooit een verplicht bosgebied; niemandsland om partijen uit Spaanse en eerste wereldoorlog te scheiden. Nu een wellustig groene zone in de smoor van klimaatverhitting. Meer wandelpaadjes en mountainbikeroutes dan Finland meren heeft. En voor Hollandse begrippen zelfs heuvelachtig, waardoor het gebiedje in VVV-termen wordt aangeduid als de Alphense Bergen. Het moet niet gekker worden.
Afgelopen najaar liep ik hier de bijbehorende trail. Een fijne route bij lekkere temperatuur, die ik, corona volente, in november weer ga doen.
In geheel andere weersomstandigheden staan we hier deze week op de camping. Elke dag snikheet sprinkhanenweer, 's avonds noodweer volgens bijbels recept. Karma alert: het parcours loopt op vijf meter van de tent. Wat een kans om CO2-arm hetzelfde rondje eens te doen in zomertijd.
Verdwalen is een van mijn talloze kwaliteiten, dus ik pak even mijn destijds gelogde gps-punten erbij om deze te kneden tot een passende route, zonder het stuk naar het dorp en met start en finish naast het grondzeil.
Activiteit vinden en downloaden, track opknippen, dorpsloopdeel verwijderen, nieuwe start en finish vastleggen, knipsels samenvoegen, opslaan als looproute, naar het horloge sturen. Klinkt simpel. Kost uiteindelijk drie uur voordat ik het kunstje naar genoegen heb volbracht. Pff, maar volgende keer weet ik hoe het in 5 minuten kan, als ik het niet vergeet.
De dag kriekt nog als ik vertrek. Ik kom er al snel achter dat het niet heel eenvoudig is om de weg te vinden als deze is gebaseerd op een gelopen bosroute (=slechte gps-ontvangst), vertaald naar een microkaartje met pijltjes op een horloge (=matig leesbaar) waarbij de getoonde plattegrond geen relatie met officiële wegen heeft (=zoek het maar uit waar je het struikgewas wil induiken).
Maar de verdampende regen van afgelopen nacht, de paarsbloeiende heide en de golvende paden maken alles goed. Na een stukje heen- en weergemodder volg ik meer de grote lijn en voel ik me als een haas op vakantie.
Wel even oppassen bij het munitiedepot, want ik wil niet te parmantig eindigen als een verdroten fluitefluitefluiter.
Met nog een rondje om de grote plas voltooi ik de zelfgestelde opdracht en land ik nat als een dweil aan de ontbijttafel. Domweg gelukkig aan het tentenveld.
