zondag 16 september 2018

Bikse Natuurmarathon 2018 – Binnenlands bikkelen

Het start op de Vrijthof, maar het is geen Maastricht. Het is een marathon, maar geen wedstrijd. Niet voor de tijd, niet op de afstand, niet tegen de anderen. Het is wel een heftige oefening over zandwegen en bospaden. De Zeeuwse Kustmarathon mag dan het zwaarste parcours van Nederland heten, maar wie ten zuiden van Tilburg verzeild raakt en niet onnozelend uitstapt tussen de wilde beesten, kan hier ook een pittig kluifje vinden. Een wedstrijd met internationale aantrekkingskracht.

De Indiase zomer zweeft over het landschap van Hilvarenbeek. Een dorpje in het groen, met jaarlijks een grootse kleine wedstrijd. Het bos in, twee blokjes om van 21 kilometer elk, en weer terug naar de markt. Dat klinkt toch behapbaar?


Vorig jaar bereikten 35 marathonners de finish. Een derde van hen afkomstig uit het buitenland. Hier starten de dapperen, hier eindigen de helden. Is er plaats in dit gezelschap voor een bollige blogger? In ieder geval wel aan de startlijn. Daarna is het ieder voor zich.


Na het startschot bij het harmoniepodium vertrekt een flinke kluit renners richting groene zoden. Het zonnetje schijnt schoon, een zomers deja-vu. Weidse velden, heerlijke boerderijen en bossen verscholen tussen de bomen. Na de eerste helft blijft er nog een kluitje over, dat op 31 kilometer nog verder wegsmelt. Mijn tempo ligt te hoog in aanvang; dat zwakt natuurlijk vanzelf af.


De man met de hamer dient zich pas aan bij kilometerpaal 37. Ik loop een stukje keuvelend met hem op, maar ik wil toch verder rennen. Behendig duw ik de oude zemelaar achterwaarts de bramenstruiken in. De energie komt terug en het tempo zwelt weer aan. Mooi onder de vier uur ben ik terug bij de kerk.


In Berlijn sneuvelt het marathonwereldrecord. In Hilvarenbeek ligt het tempo vandaag lager, maar voor een trainingsloopje voelt het bijna net zo goed.

zondag 2 september 2018

Tilburg Ten Miles 2018 – Verjaardagsvisite

Wat zoekt een mens in Tilburg; the middle of nowhere, maar dan ook weer net niet precies genoeg in het midden om daarmee bijzonder te zijn? Textielhistorie, kermishysterie en hardloopmysterie; dan ben je er wel in Tilburg. Dit mens komt er niet voor een wollig katoentje of roze suikerspin; wel voor zijn favo mid-Brabo afstand: de Ten Tilbury Miles.

Alleen is de wedstrijd vandaag niet het belangrijkste. Ik schuif op naar de lange baan. Bij het trainen voor ultra gaat het om kilometers vreten en dan moeten we lichaam en geest niet te zeer vermoeien met een snelheidsexplosie. Afgelopen acht dagen mocht ik in totaal 100 kilometers afleggen als opwarming en de spiertjes gloeien nog.


Aangezien er toch 16 kilometer voor vandaag op de planning staat, kan ik deze vreugdevolle omloop mooi combineren met een lokale verjaardagsvisite. Niet teveel slagroom graag, ach wat zou het ook. Geen biertje erbij dan, ik moet nog lopen.

De deelname uit de familie neemt toe. Ooit begon ik deze wedstrijd vanwege zuslief, tot in verre omstreken bekend om haar Exceptionele Loopvermogen. Inmiddels haakt ook neeflief aan, gelukkig nog op een andere afstand om zijn strompelende oompje niet te zeer te blameren. Vanaf het tuinterras vertrekken we gemoedelijk naar de wedstrijdvakken.

En alles valt dus mee Het zonnetje schijnt, de route is weer verbeterd en de omstanders zijn enthousiast als altijd tevoren. Ik zet mijn beste beentje voor, maar overdrijf het niet. Stug volhouden, eindigen met een prutspurt en het is al gedaan. Mijn negende tienmijler in Tilburg blijkt mijn derde beste tijd alhier, zonder verkramping of bijnadoodervaring en met reserve voor een volgende trainingsweek. Dat is wel heel relaxt. Terug naar het tuinterras voor deel twee van de verjaardag, nu met biertje.