Halve Lentemarathon Amstelveen 2023 – Voorjaarsgevoel

"Het is lente, ik voel het aan mijn instrumenten", placht m'n natuurkundeleraar ten gehore te brengen. Toen kon dat nog. En toen begon de lente nog in het voorjaar.

Nu de dag de nacht inhaalt, is het tijd voor de graadmeter: hoe loopt het? Dat het überhaupt loopt is al een bescheiden wonder. Hier kijk ik al meer dan een jaar naar uit. In 2021 geblesseerd geraakt als de oude bokser die denkt dat ie nog kan stralen in de ring, in 2022 door de opvolgende hernia een half jaar in de hoek gemept. Na alle adviezen gewogen te hebben van de neuroloog ("ga lekker fietsen"), fysiotherapeut ("hardlopen maakt je rug sterk") en familie ("kan je m'n band plakken?"), heb ik besloten om heel rustig weer op te bouwen, gezonder te eten en regelmatig krachtoefeningen te gaan doen. De halve marathon, mijn favoriete afstand. Te ver om te spurten, kort genoeg om helemaal kapot te gaan.

De biceps bollen een beetje, de buik wordt wat minder buikig en met een strak trainingsschema dwing ik mezelf om me niet te buiten te gaan aan de vervangende honger naar prestaties en kilometers. Hier is het moment, op de grens van duisternis en licht, om te ondervinden of ik nog een wedstrijd kan lopen.

Er zijn verschillende invalshoeken voor de te behalen eindtijd:

• De finish loopt niet weg, doe rustig aan en je ziet 'm vanzelf een keertje. Nope, niet mijn kopje thee.
• Onder de twee uur, prima voor de redelijke recreant. Hm, is een optie.
• Op 1 uur 47, onder m'n langjarig gemiddelde. Jaja, kom maar door…
• Op 1 uur 42, in mijn top 3. Nou, dat zou mooi zijn!
• Op 1 uur 38, mijn PR (5 jaar geleden, eigen meting;). Hahaha, dacht je dat, ouwe?

Dus ik trainde op de 1:38. Een schema heeft veel langzame loopjes; dat is geen probleem. De paar snelle intervallen deed ik met tegenzin en dichtgeperste ogen, rochelend en hijgend na elk stukje.

Mijn digitale coach vindt dat ik het kan. Ik weet dat ik de benodigde snelheid niet over 21 kilometer volhoud. Wie krijgt er gelijk? Wie kent mij nou eigenlijk het beste? AI staat nog in de kinderschoenen.

De halve Lentemarathon in Amstelveen is de halve lente zelve als ik het startvak binnenkom. Graadje of 9, miezerdreiging, windje. Na het startschot dein ik een kilometer met de flow mee op de golven adrenaline. Het tempo ligt te laag, maar inhalen is lastig en een hogere snelheid voelt zwaar. Tijdens de training hoefde ik dit tempo nooit langer dan een half uur vol te houden. Coach! Hoe zit dat?

Nu ik erover nadenk, ik ben vergeten weer te oefenen op het binnenslokken van gelletjes. En nog wat; ik heb zojuist mijn gelletjes in m'n sporttas laten zitten. Ze waren vorig jaar al over de datum, dus misschien maar goed. Dan maar focussen op karakter en de twee sportdrankposten. 

Nu 8 kilometer door het Amsterdamse bos, met Schiphol op reukafstand. Dan weer woonomgeving, een kilometer langs de Grote Poel, een duizelingwekkend rondje sportpark en voor de rest hinkstapspringend over de bruisende A9, langs de feeërieke S109 en andere karakteristieke hoogtepunten van bouwdrift.

Veel vrolijke mensen langs de kant geven me energie. Ik houd voor ogen dat het lichaam slechts uitvoert wat de geest toestaat. En dat is doorrr!

Op tweederde maak ik de balans op. Ik loop goed, maar tegen m'n anaerobe grens. Dat PR gaat 'm niet meer worden, of ik moet nu een telefooncel vinden om m'n lycra balletpak aan te trekken. Amstelveen werkt aan voorbeeldige ruimtelijke ordening, maar telefooncellen blijken in het bestemmingsplan dus nog een schromelijke omissie. Plan B dan. Ik ga m'n gestel sparen en schakel terug naar blije draf. Dit is waarop ik zoveel geoefend heb. Routineus uitgeput, maar niet gebroken, bereik ik de finish. 

Tijd? Precies gelijk aan mijn derde snelste officiële halve; in de top 3 dus. Vandaag als 305e in het klassement van 1300 deelnemers (en 14e in mijn leeftijdscategorie), ben ik dankbaar voor het resultaat en voor alle steun. Het glas is halfvol. Ik voel het. Tot de volgende!

STAP-budget – klem in het digitale poortje

Het STAP-budget geeft je 1000 euro korting op een beroepsgerichte opleiding. Cadeautje van de overheid (lees: dat betalen we uiteindelijk dus zelf). Dat is leuk voor wie zich wil bijscholen. Dat is helemaal leuk voor opleidingsinstituten die hun goedkopere cursussen een paar honderd euro opplussen en toch gratis laten lijken. En fantastisch voor de life coaches die het instralen van kristallen een onmisbare verrijking vinden, voor zichzelf.

Zoals dat gaat met gratis, is het beschikbare budget ontoereikend om alle ontwaakte leergierigen te bedienen. Dus organiseren we, naar goed Hollands gebruik, een tombola. Wie het eerst komt, het eerst maalt en op is op. De eerste keer ontplofte de website, vandaag de tweede poging.

Een overweging hierbij, net zoals geldt voor de subsidie voor elektrische auto’s, waar de subsidiepot telkens al kort na 1 januari is leeggezogen. Als subsidie een goed instrument is om een gewenste ontwikkeling te stimuleren, dan werkt het averechts om die alleen aan de haantjedevoorsten te geven. Wie achter het net vist, voelt zich teleurgesteld, of bedonderd, en krijgt een negatief gevoel over het gepromote product. Als er zoveel animo verwacht wordt, verlaag dan het subsidiebedrag dat het loket niet op dag 1 overspoeld raakt. Is op de jaarsubsidie na een maand nog geen 5% ingetekend, verhoog dan het bedrag een stukje. Vraag en aanbod; in een kapitalistische maatschappij als de onze moet dat toch een bekend principe zijn.

Een andere gedachte: hoe geef je kans op eerlijke toekenning? Bij STAP is ervoor gekozen om de namen van allen die om 10 uur ’s ochtends in de rij staan, in een hoge hoed te gooien, die te husselen en die dan stuk voor stuk een inlogscherm te geven. Of je nu een minuut, of drie uur ervoor al klaar stond. Als je tien browsers had geopend, heb je waarschijnlijk tien keer zoveel kans om vooraan in de rij te landen. Vervolgens sta je letterlijk nog uren in de volgende wachtrij. Wanneer je andere verplichtingen hebt, is dit een onmogelijke opgave. 

Wat is er op tegen om de aanvraag een week open te stellen, en daarna de tombola te draaien? Dan kan iedereen in eigen tijd en zonder stress meedoen. Ik heb nog de luxe dat ik vandaag tijd kan regelen om de rij te liggen, maar hoe zit het met de koffersjouwer op Schiphol die graag gezagvoerder wil worden? 

Ik kon vandaag na drie uur wachten bijna inloggen. Net te laat, geen budget meer beschikbaar. Een collega was toen pas halverwege haar wachtrij.

Kan UWV, als uitvoerder van STAP, hier eens iemand over na laten denken, zodat het systeem niet zinloze wachtrijen voor geprivilegieerden met voldoende tijd en computertoegang creëert? Misschien een cursusje wachtrijmanagement volgen. Daar is vast wel subsidie voor. Dan ga ik ondertussen even wat kristal instralen.