Maar het gaat vooruit. Vorig jaar bivakkeerden we nog in een vakantiehuisje, nu wonen we in een droge droom. De lekkages zijn voorbij, het schilderwerk schiet al op, de keuken is besteld, we vinden allemaal ons plekje.
Ik ben zowaar weer op weg naar een van m'n hardloopklassiekers. Niet optimaal getraind, maar wel weer in conditie. Het gaat om het evenwicht.
Misschien is het een illusie te denken dat een huis kopen, strippen en verbouwen in een jaartje gefikst is. Mijn illusies zijn zekerheden. Het hoeden van samenhang tussen alles wat moet en wil is het belangrijkste. Perfectie is de balans.
Buiten is ‘t storm en regen. Vanuit de stiltecoupé kijk ik naar de wolken die elkaar najagen in een grijs palet. Mijn geest loopt leeg van de mindfulness. Er is niets en dat is alles.
Ik heb voor het eerst niet vooraf opgezocht wat mijn PR op de 15 kilometer is. De route zit ook nog wel genoeg in m'n hoofd. Laat maar komen. Deze keer laat ik me niet sturen door externe randvoorwaarden, maar door interne rust.
Dus: oortjes niet kunnen vinden? Dan de kilometertijden maar op de luidspreker. Shirt niet bij me? Jasje wel, gaat ook lukken. De Narcissus die normaal zwaar op mijn schouder drukt, heb ik achteraan het onderhanden werk gezet. Dan kom ik die tenminste niet zo snel tegen.
En dat loopt. Ik streef vandaag geen record na, geen perfectie. Ik kan alles geven, perfect in balans. Pas thuis zie dat ik mijn vorige PR met een halve minuut geklopt hebt.
