Afsluiting van de eerste vierjarige fase, begin van acht jaar basisschool. De handvol rimpels werd een pronte eigenwijsneus. Elke dag onmerkbaar groeiend, ook in woordenschat, handigheid en humor. Net de oudste peuter van de groep, kletsend en sturend. Nu weer onderaan de ladder beginnen als jongste kleuter. Weggepromoveerd.
Dol op stippels; lieveheersbeestjesoutfits, knutselpaddestoelen, pointillistische expressies. Hoe gaat het op de grote school? Op de lijntjes schrijven, binnen de lijntjes kleuren. Orde en structuur. Stil zijn.
Mijn eerste bestendige herinnering is van die dag dat ik zelf naar school ging. Ook vier jaar. Ik zie het nog voor me, als een verwassen polaroid. Het beeld is niet van de juf, de klas of de speelhoek met kassa en plastic muntjes – dat beklijfde pas later. Ik sta voor de opening van de buitendeur, in een kindergroep die in slow-motion naar binnen dringt, ik kijk naar het metalen rooster waar ik op sta. Het is alsof ik een ravijn oversteek op een doorzichtige brug. Bang om te staan en te vallen, bang om te gaan naar het onbekende daarbinnen. Klik. Flits.
Achteraf valt alles mee. Ja, ja, het gaat sneller dan je denkt. Die school, de studie, je eerste werk, je eerste leven. Oh, alleen de gelukzaligen van geest krijgen een wederkomst, maar dan meestal zonder voorkennis. Kan je weer je eigen wiel uitvinden. Het vertragende effect van de nieuwe ervaring maakt dat je het echt beleeft. De spanning geeft het waarde.
Ik voel het ook weer. Het gaat goed komen, maar dat weet ze nog niet. Half trots, half nerveus, staat ze daar. Zet ‘m op, neem je plek en sta open voor wat op je afkomt. Let niet op de dieptes. Laat je gaan, laat je meenemen en groei naar je volgende zelf.
