Maar nu even niet. De trein heeft me naar Nijmegen gevoerd voor een bezoek aan oude vrienden, de herfst, de heuvels en de kick. Kilometers tactische temporisering, ingehouden stijgen aan de grens van kortademigheid, rusteloos afdalen in zwevende antilope passen, de laatste mijl verbijtend als de spieren al zijn opgebrand en de geest nog flikkert.
7HL nummer 8 in 9 jaar tijd. Op 1 keer na telkens een PR gelopen. ’s Werelds snelste traject op de 15 kilometer wordt voor mij ook steeds sneller. Dat heb ik met meer afstanden, maar 2017 raakt op z’n eind en nog geen enkele wedstrijd dit jaar heb ik verbetering gescoord. De ambitie trilt in mijn aderen, de honger zeurt in m’n hoofd. Er is getraind, jawel. Het weer wordt prettig koel en droog. Wel wat wind. En een verkoudheid die de voorhoofdholtes ritmisch laat klotsen en de omgeving groen zal bezwengelen. Devies: diep ademhalen, de meute in en alles geven. Op zoek naar een verlate gladiool.
Een prachtige zon begroet me aan de start. Gelukkig klopt de weersvoorspelling voor geen meter. Daarna is het als vanouds; ik ken de vluchtheuvels bijna persoonlijk, ik weet waar de bochten kort zijn, de paden modderig en het plat vals.
Waar ik dan ook niet op gerekend heb, is de hagelstorm die ons halverwege probeert weg te vagen. In no time kleddernat en poolkoud. De gladiool dreigt een ijsbloem te worden.
De bikkels houden vol. Iedereen, eigenlijk. Met de finish in zicht gaat de zweep erover om met glimmend zelfbeeld mijn PR weer met 50 seconden te slechten. Eat that, 2017. De weg omhoog gaat over zeven toppen.
