Maar goed, je moet toch wat. Meedoen is belangrijker dan winnen. En makkelijker. Na de soepele wedstrijd van twee weken terug wilde ik snel weer op het circuit. Het lijkt nu dat ik dat besluit iets te licht genomen heb gezien de drukkende warmte buiten en binnen.
Want de vakantie is nabij. De agenda raakt leger; de druk neemt toe. Er moeten nog dingetjes geklust worden, opdrachten afgerond, rust worden gemaakt voordat de inspannende ontspanningsweken aanbreken. Ik neem alvast wat extra vrije dagen om op te ruimen. Deze leegte vult zich als een verbroken vacuüm. Dagen duren korter en klusjes duren langer dan gedacht. Nachten versnipperen door de hitte, vroege ontwakers en zieke nachtbrakers. Nieuwe klusjes dienen zich spontaan aan. Emmers spuug weggooien. Een half badmeubel demonteren om de afvoer te ontstoppen. Kleding met chloorvlekken weggooien.
Na de week vooruitrusten ben ik uitgeput. De warmte verloomt m’n gedachten. Om zes uur ’s middags begint de wedstrijd. Ik vind het nog te vroeg. Kunnen de spieren vanmiddag even onafhankelijk aan de bak, graag? Het is maar tien kilometer. Drie rondjes langs de kerk en de kermis. Hup, de dorpsweg af, linksaf over de provinciale weg, het zanderige paadje in en dan met een aanloop weer richting start. Dan kan mijn hoofd nog even blijven liggen. Ik zie jullie zo weer. Succes!
Het is inderdaad drukkend warm. Het meedoen is gelukt. Een beetje hardlopen ook. Net als de vorige wedstrijd een tweede tijd na m’n PR op de afstand. Makkelijk genoeg. Ik neem mijn sperziebonentrofee dankbaar in ontvangst. De knalharde tijden laten maar even op zich wachten. Het is tenslotte zowat vakantie.
