Er zit een jochie op het strand. Nog geen drie jaar oud, schat ik. Onder de grote witte flaphoed met factor 50 schaduw blinkt de lach van een onbezorgde vakantie aan zee. Vrouwenpolder, Zeeland, een leven geleden. De heldere luchten, de kat van het huurhuis die door het bovenlicht kon klimmen, plukbare aardbeienplantjes en kuilen in het zand. Een strand dat nooit ophield, doorging tot Engeland want dat hadden broer en vader, naar hun zeggen, vanochtend helemaal rondgelopen. Niets dan zon en zand en tijd.
De hardloper, een half jaar en ruim een halve eeuw later, lijkt meer haast te hebben. In straffe draf komt hij over de duintop heen, blik op oneindig, de eblijn rakend. Het is de winterweek die we in decennia niet gekend hebben. Op het zand slierten ijs -en zoutkristallen. De temperatuur is dertig graden gedaald, maar de luchten zijn nog even helder en de weidsheid is onbegrensder. Herinneringen sneeuwen door de hersenpan. De tijd is weg, alles is nu.
Over nog eens zoveel jaren zal het zand nog zeker stuiven, maar ik niet meer. Zo snel, zo lang. Een stip op de lijn die hier de horizon is. Voor vandaag alleen een uitroepteken. Verder nu, nog veel te lopen om weer terug te komen vanwaar ik begon. Prachtige route over oneindig strand, door de besneeuwde duinen en tegen knerpende oostenwind vanachter ijzige akkers. Ik zou het zo weer doen.
