Halve marathon Roosendaal 2018 – Familiespektakel

Van de kant over de rand. Mijn jaarlijkse thuiswedstrijd telt altijd extra supporters op de stoep – een feestelijke en warme aanmoediging. Dit jaar wisselen we de rollen; voor het eerst mengt de hele familie zich in de mix van afstanden die vandaag uitloopt door de straten. Eerst is het tijd voor de drie jaren en turven tellende jongste. Kakeltrots op haar rode sportschoentjes, om zich heen kijkend en af en toe uitbundig hijgend stilstaan om de volgende lantaarnpaal te vieren, overbrugt ze met moeder de haas de volle 800 meter. Een PR, durf ik te stellen.

Dan is de middelste aan de beurt, die klassikaal dezelfde afstand doet en ondanks een valpartij in het gedrang in de snelste helft zit. De oudste mag zich in de dubbele afstand vastbijten en eindigt haar mijl in de top-25. De beloning voor deze prestaties is een medaille voor de prijzenkast en een ijsje met strooisel.

Aan het einde van de middag, als iedereen is bijgekomen, kan ik me aan de halve gaan wagen. Ik verwacht geen unieke prestatie, maar ik zoek eigenlijk wel een 2e of 3e tijd. En ik wil me aan het hartslagschema houden waarmee ik dit jaar, twee weken voor Rotterdam, een knal-PR op de HM heb neergezet.

Tijd voor de smoezenparade, dus. Het een druk programma geweest de afgelopen dagen, zowel fysiek als qua hoofd. Naar de Efteling, fulltime oriënteren voor een nieuwe klus, naar het langverbeide concert van Rogers Waters… never a dull moment. De 21 graden is ook niet optimaal. Nog meer? Vast wel.

Het lopen is heerlijk. Wat een enthousiaste klappers langs de kant, ook al kom ik in m'n eentje langsgesjokt. Mijn conditie is prima, maar mijn tempo blijft te laag op de aangewezen hartslag. Verfrommeld maar niet gebroken passeer ik de finish. Op mijn 4e HM-tijd.

Het is eens tijd om het stokje te overhandigen aan de volgende generatie. Na het debutantenbal vandaag, is 't uitzicht op meer medailles en ijsjes natuurlijk onweerstaanbaar. Het kan alleen maar beter gaan.

Na tien jaar hardlopen verwacht ik zelf geen snelheidsrecords meer te verpulveren. Ik kijk liever eens richting trailrunning; buiten de verharde paden, geen tijdmeting, alleen af en toe een heuveltje, modderpoeltje en zandpaadje. Lekker om me heen kijken. In november staat mijn eerste wedstrijd gepland, dan wel eentje van 50 kilometer. Er moet iets overblijven tussen droom en daad.