10.000 Plannetjes

Zoet smaakt de zege van een nieuw PR. Nog amper is het zout van het lichaam gespoeld of de gedachten gaan al uit naar een volgend moment om te bewijzen dat aftakeling toeslaat bij alle volwassenen behalve mijzelve.

Wel ben ik afgelopen keer zo diep gegaan om de finish te bereiken dat het lijkt alsof ik antistoffen heb aangemaakt. De bittere inspanning van de wedstrijd waart nog rond in mijn systeem. Het lichaam is gewillig maar de geest verzwakt. Bij het trainen voel ik weerstand om te blijven rennen nu het niet moet; zelfs op gematigd tempo verzin ik halverwege wel een goed excuus om m’n weg al wandelend te vervolgen in de lommer van de bosrand. Nee, nee, nee! 30 graden is helemaal geen excuus, evenmin de horzel die vanochtend z’n angel in m’n scheenbeen ramde. Maar toch.

Iedereen kan doelen stellen maar het gaat erom welke doelen je haalt. Ik kan achterover leunend de zomer over me heen laten komen, maar daarmee smelt het trosje spieren dat zich bekwaamd heeft in hardlopen in luttele weken weg. Terugkomen op niveau kost het dubbele aan tijd en dat is wel erg zuur. Dus beter voortgaan, en nieuwe uitdagingen zoeken. Bijvoorbeeld op het gebied van adem- en looptechniek. Tja. Misschien op het gebied van zelfreflectie en acceptatie. Nah. Eerst op het gebied van verdere versnelling – weer een PR graag.

Statistisch bekeken hangt het fruit het laagst bij de minst gelopen afstanden. Na 13 halve marathons en 13 wedstrijden op vijftien of zestien kilometer steekt de 10k met zes vinkjes maar schraal af. Op het gevaar af van mentale atrofiëring wil ik op korte termijn nog een gooi doen naar verdere verbetering. Niet te ver weg, want mijn reisbereidheid blijkt evenredig met de te lopen afstand. Vijf-kilometerwedstrijden loop ik dus alleen binnenshuis.

Na wat speurwerk voor wedstrijdjes in de matte zomertijd heeft m'n agenda het volgende geaccepteerd:
za 26/7 14:00: Maasdijk – VTM Telecomloop (10 km)
zo 31/8 15:00: Teteringen – Dorpsloop (10 km)
zo 7/9 13:45: Tilburg – Ten Miles (16,1 km)
zo 5/10 12:25 of 14:00: Breda – Singelloop (10 km of HM)

Buiten brandt de zon. Ik wil ook nog schilderen. Ik wil op familievisite. Ok. Nu maar even niet naar Maasdijk. Volgende maand dan toch naar Teteringen?

Terwijl ik plannetjes maak gaat het leven gewoon z’n gang. Nog even een hartig woordje met m’n agenda wisselen.

Kermisloop Heerle 2014 – In de bonen

De samenhang tussen kermis en wedstrijdsport ontgaat me. Is eendjes hengelen een Olympisch nummer geworden, of kopvanjutten? Bestaat er een zaterdagamateurklassement dat de deelnemers rangschikt op de groentint waarmee ze uit een slingertoestel wankelen? De enige overeenkomst die me te binnen schiet is volksvermaak; specifiek het sub-lemma leedvermaak. Het is natuurlijk ook plezant voor de ene helft van het dorp om met een biertje en een oliebol gade te slaan hoe de andere helft zich aan gort wielrent of achtbaant.

Maar de zomer is niet compleet zonder kermis en zonder sportevenement. Zoekend naar een 10 kilometerwedstrijd kom ik zo uit op een kermisloop in het West-Noordbrabantse Heerle (door de lokalo’s uitgesproken als Herrel, omdat het erg vervelend wordt als je date steeds in Limburg blijkt te wachten). Dat is vlak naast de deur en inschrijven kan tot een kwartier voor de start bij de frituur. Ik verwissel m’n slippers voor hardloopschoenen en onderdruk de neiging om behalve het startnummer ook een broodje bal mee te nemen.

Het is een overzichtelijke wedstrijd. Het weer is al de hele dag grauwzaam en licht beneveld. Perfect. Het deelnemersveld past in een voortuintje. Natuurlijk, een groot deel van de andere relevante sportgoden bevindt zich momenteel nog in de Tour of staat zich voor te bereiden op de match tegen die duivelse kanaries. Maar ik ben hier. Er is geen startlijn en geen tijdwaarneming met chip; we worden door de speaker naar een verhoogd kruispuntje gedirigeerd waar we als loopkluitje wachten op wat komen gaat. Dat is een houterig toespraakje van de wethouder. Dan toetert het startsignaal de lopers los.

Drie vierkantjes van 3,3 km, vier keer over dezelfde meet; het lijkt voorbij voordat je het weet. Geen tijd om langdurig te peinzen over het bestaan, een meesterwerk te concipiëren of hongerklop te krijgen. Alleen maar proberen om het tempo hoog en de ademhaling laag te houden, de gierende spieren te negeren en de haakse bochten efficiënt te ronden. Toch heb ik na vier kilometer al sterk de behoefte om het bijltje er bij neer te gooien. Weer te snel gestart en op het randje van opblazen. Alleen het feit dat er publiek speciaal voor mij is meegekomen weerhoudt me. Ik richt me op een tijd die sneller is dan m’n gemiddelde voor de 10, wat met m’n huidige conditie haalbaar moet zijn.

De opbrengst van de inschrijfgelden komt geheel ten gunste van de Roparundoelen. Desondanks is de organisatie uitstekend geregeld en worden de lopers gefêteerd met sportdrank, zoetwaren, en banaan. En iedereen die de finish haalt krijgt een pond verse sperziebonen mee naar huis. Dat voelt aanmerkelijk knusser dan de gebruikelijke medaille. Super.

Na een hele en halve marathon op het menu van afgelopen maand is de tien kilometer het toetje. Behapbaar en overzichtelijk. Afronding van een stevige maaltijd. En de moeite waard om voor terug te komen: een nieuw PR geboekt. Uithijgend bij de frituur trakteer ik mezelf op een ijsje. Niks mis met twee toetjes.

Loomheid

Op het sociale slagveld dat schoolplein heet helpen rages om verbonden te smeden en even te excelleren op een ander terrein dan rekenen of taal. Touwtjespringen, hinkelen, tollen, vliegeren, skaten, de hoelahoep, jawel, en de jojo wisselen elkaar af door de seizoenen. Ineens wordt iedereen gegrepen om mee te doen, erbij te horen en de beste te zijn. Plotseling is het weer voorbij en daalt de rust neder. Voorspelbaar is de eindigheid, onvoorspelbaar de opvolger. Wordt het weer een ot-en-sienklassieker of een modernere variant? Wie het weet mag z’n fortuin binnenhalen.

Volwassenen doen niet mee aan rages, daar zijn ze immers volwassen voor. Wel aan trends, maar alleen omdat ze toevallig iets leuk vinden wat daarna ook door de meute wordt opgepikt. Steigerhouten meubelen, juichpakken, hipsterbaardjes, radlerbier, hardlopen, you name it. Vraag niet naar nut en logica, want de antwoorden zijn even gezocht als de trend zelf.

Je wilt er toch een beetje bij horen. Toch? Dus als iedereen flippo’s spaart dan kan je niet achterblijven. Best wel geinig trouwens, zo’n puntjepuntjepuntje (vul maar in wat er nu weer populair is). Ook al leidt een spaaractie tot bestorming bij de winkeluitgang en slaande ruzie over de verdeling van de collectie. Gelukkig is het eindig. De vuilstort is geduldig.

Leerzaam is het wel; zowel de vaardigheid als het groepsproces. Knikkeren bevordert oog-handcoördinatie, kunnen mikken en gedoseerd kracht zetten. En marchanderen. “Als ik win van m’n beste vriendin heb ik twee knikkers!” “En als je verliest?” “Dan zeg ik dat het niet voor het echie was.” Aha. Sterkte, meiden.

Gelukkig schept de recente volkssport om elastiekjes aan elkaar te knopen een band. Heel veel bandjes zelfs, in allerlei frisse kleuren. Even geen hamsterhaat of afgunst over de stuitervoorraad. Hier wordt door jongens en meisjes van alle leeftijden eendrachtig aan frutsels geknutseld en blijmoedig uitgedeeld aan de behoeftigen. Zolang er publiek is gaat het door.

Zo zit ik deze week aan tafel om een aantal concurrerende partijen samen te brengen. Er heerst behoedzaamheid en er wordt achterover geleund. In het voorstelrondje worden al standpunten neergezet en commitments afgehouden. De laatste deelnemer heeft een loombandje om z’n pols. Een grote, serieuze vent met een glimmende knol om z’n ene arm. Een baasje. Een vechter. En een felkleurig bandje om de andere.

Ik suggereer na zijn professionele introductie dat hij kennelijk ook kinderen heeft. Hij kijkt op. Dan vertelt hij dat hij er zelfs vier heeft. En nog veel meer loombandjes. Hij gaat los. De anderen kijken toe en worden open. Een voor een schuiven ze hun hemdsmouwen op en verschijnen de armbandjes. En kijk, geloomde balletjes voor aan de sleutelhanger! Ik vertel van m’n geloomde ring. Het werd een mooie meeting. Kunnen we deze rage nog even houden? En hoe sturen we een paar doosjes naar de brandhaarden uit het nieuws?