dinsdag 11 juni 2019

Herboren

Weer een bril kwijt. De tweede, dit jaar. Ik heb zo m'n twijfels bij kaboutertjes die 's nachts schoenen of ramen komen lappen, maar ik ben er inmiddels aardig van overtuigd geraakt dat er een brillentrol bij volle maan mijn montuur inpikt om op z'n eigen lelijke kop te zetten.

Hoe vind je een bril zonder bril? Waarom zit er geen gps-tracker in? Ik wil die trol graag een keer van dichtbij zien.


Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is (3x); er is geen betere aanleiding dan gemis voor radicaal ontspullen. Voor de veiligheid van omgeving en gezin is het in dit geval toch fijner als ik een beetje scherp blijf en ik ga nu dus per trein. Om me heen heeft iedereen z'n bubbel dichtgeplugd met oordopjes. Nog meer mensen houden een telefoon vast. Het plingt en sizzelt en swoesjt. Ik voel me naakt.

Een ander gemis, ook aan mij ontglipt; het hardlopen. Net zo onvoorspelbaar, net zo onmisbaar, maar gelukkig is het licht eindelijk in zicht. Niet door het te mariekondoën en te gaan jeudeboulen, maar door twee maanden totale onthouding.

Dat is: niet inspannen, niet lachen, gapen, verslikken of uitrekken, op straf van acute verwurging. Geforceerd oppervlakkig ademen is zelfs voor een gematigde persoonlijkheid als de mijne een hele uitdaging. Eten kan nog wel, de verworvenheden daarvan kwijtraken wordt de volgende strijd.


Afgelopen weekeinde is het me gelukt, qua lopen. Twee maanden na de martelende marathon van Rotterdam kan ik voor het eerst weer een looprondje doen. Ik klop op elke eikenboom die ik tegenkom: ik ben bijna beter.

Brillen zijn vervangbaar, mijn ziekte blijkt overkomelijk. Ik voel me als herboren. Glunderend onwennig heb ik mijn loopspullen in de hoteltas voor vanavond gedaan. Bijna helemaal geweldig. Volgende keer neem ik ook m'n loopschoenen mee.