Pluis

Wij Nederlanders mogen deze maand een nieuwe naam verzinnen voor een verre planeet met bijbehorende zon, 900 lichtjaar bij ons vandaan, als traktatie bij het honderdjarig bestaan van de Internationale Astronomische Unie. Wij. Jij en ik. De boeren, buitenlui, binnenvetters en uitgesprokenen met een Mening Over Alles. #Succes!

Gelukkig heeft de club van Nederlandse sterrenvorsers een voorselectie gemaakt op basis van eerder ingezonden suggesties. Geen popi combinaties dus als Joker en Sterretje, Huis & Haard of Balletje-Balletje.

Op de shortlist staan onder andere de vuurtorens Brandaris en Vuurduin (o ja..), het Germaanse oergodinnenduo Exomna/Hurstrga (o ja joh?) en Nijntje met Moederpluis (o ja!).

De planeet in kwestie is een verzongen gruisbal, gevangen in de straling van haar ster. Geen lichtend voorbeeld voor een onbekommerde dochter-moederband. Net zomin een fijne representatie voor twee dames die het niet echt tot Bekende Nederlanders hebben geschopt, of voor de Wadder lichtbakens.

Ik zou nog Spruit en Kool hebben voorgedragen, hoe Nederlands is dat, maar wel te laat helaas. Dan graag de kleine pluis. Kijk wereld, daar, dat is onze Nijntje. Je weet wel. Miffy? HAT-P-6 b dan.

Mag ik hierbij pleiten om het lief klein konijntje te ontdoen van haar achtervoegsel? Als we vandaag onze keuze de kosmos in slingeren, duurt het nog heel veel konijnenjaren voordat de blijde boodschap ter plaatse is. Fijne naamdag, Nijn. Pas goed op haar, Moederpluis.

Kustmarathon 2019 – Stormvoorspelling

Van buitenaf gezien is deze hardloopwedstrijd langs de Zeeuwse kust een clash tussen mens en natuur. Zand in je gezicht, zee in je schoenen. Van binnenuit bekeken valt er weinig te zien, maar juist daar stormt het en bruist het. De mens is zijn geest.

Vele weken trainen geven gewenning aan de afstanden. Dertig kilometer in ontspannen pas over B-wegen is prima te doen. Kijk de stoere krijger gaan. Zijn schema leest als de handleiding bij een werphengel. Cycli van ophalen, ophalen, ophalen en dan weer wat loslaten. Het laatste deel is ontspannen. Netje eronder en de emmer in. Haakje los. Vieren.Twee weken afbouwen en pasta eten. Lekker met vis.

Daar slaat de onzekerheid toe. De Batavier krabt zijn dunnende haardos. Het verplichte afbouwen voelt nooit goed. De herinnering aan lange afstanden vervaagt te snel. De kortere loopjes lijken te pittig. Het zelfvertrouwen verkruimelt als een zandkasteel aan de vloedlijn. Pijntjes, kuchjes, ontregeling. De busrit langs het aanstaande parcours imponeert. Aan de start verschijnt een bedremmelde, licht uitgezakte typyup, met klamme oksels en bibberige billen. Zwijgend starend wachtend. Boven zijn hoofd cirkelen arglistige zeemeeuwen, op zoek naar verzwakte renprooi.

High noon. Het schot knalt, de strijd is begonnen. Dorp uit, kortste weg naar het water. De dijken over en zuidwaarts. Op weg. Op tempo.

Al snel weer op de stormvloedkering, lang en prachtig monument van de moderne zeebouwkunst. In weinig musea kom je zo intens in contact met de installaties. Eenmaal eroverheen en halverwege voel ik me nog aardig fit, maar hier begint het eerste strandgedeelte, tien mulle en modderige kilometers.

De weersvoorspellers hebben de afgelopen weken voor vandaag alles voorspeld wat er maar te verzinnen viel. Storm, zondvloed, ijsschotsen, zonneschijn, kortom, strandweer in de breedste zin van het woord. Ik wens meteorologen geen carrière toe als professionele casinoganger. Het goede nieuws is dat de voorspelling van twee weken terug ook die van vandaag is. Droog, niet te warm. Dank u.

Na het strand volgen de weggetjes door de duinen. Steile paden en trappen remmen het tempo, maar de man met de hamer is vandaag vrij. Nog meer strand, wat kramp, oscillerende kuiten, can do. Daar staat de familie, onderaan het strandhuis. Blij dat jullie hier zijn. De rulle heuvel op voor de finale. Geheel op timing kom ik aan. Moe, stijf, maar niet kapot. Lekker getraild vandaag.