Miezerig

Vlieg er eens uit? Loop er eens in! Tijd voor een rondje langs de high tech velden in binnen- en buitenland.

Is werkterrein Benelux nog met de auto rond te toeren, voor de trip naar Hamburg en Manchester wring ik me in de prijsvechtersklasse. Het zal niet lang meer zal duren voordat daar een slimme calculator het management tipt dat de geachte clientèle best bereid zal zijn om ook te betalen voor voldoende zuurstof aan boord.

Mijn aanvalsplan is simpel. Prik een hotelletje vlak bij de luchthaven. Vlieg er 's avonds heen, wandel naar de kamer, rol in bed en sta 's ochtends fris en vroeg op om met een goede ov-verbinding de werklocatie te bereiken.

In Hamburg gaat dat Duitsgrondig goed. Binnen een half uur na de landing zit ik op de rand van m'n bed. Er is alleen geen shampoo, maar daar gaat vast en zeker nog iemand om ontslagen worden.

Manchester is meer weerbarstig. De Airport Inn ligt inderdaad naast het vliegveld. Maar wel aan de verkeerde kant, onbeloopbaar en shuttleloos. Ze hebben de naam er vermoedelijk alleen opgeplakt om gasten te waarschuwen voor geluidsoverlast.

De taxichauffeur is blij met het ritje van twintig minuten omrijden. Weer iemand die de kleine lettertjes niet wilde bestuderen. Nou heb ik wel meer waar dat voor geldt. Bijvoorbeeld voor de zwarte beestjes in de badkuip. Of conversatie uit de belendende kamers. De douche die beter inzetbaar is als industriële staalplaatsnijder. De onwinbare wedstrijd in de lobby tussen een hysterisch knipperende kerstboom en twee ADHD oplichtende gokautomaten.

De slaap is genadig. Het ontbijt niet. Worst, spek en vette sauzen. Het brood bestaat uit plakken fletse, kruimelende tapijttegel. Ik veer op als er croissants arriveren. Mais non, het Britse culinair geheugen is sinds 1066 flink gehavend. Een vervelende droom? Nadat de koffiemachine gerepareerd is, wordt de realiteit alleen maar harder.

Als de lauwe receptionistas vervolgens ook kans zien om een taxibestelling twee keer te verknoeien, vermoed ik dat de aanpak à la Fawlty Towers deel uitmaakt van het standaard opleidingsprogramma aan de Engelse hotelschool.

Een ritje door bakstenen voorstadjes en glooiend graslandschap met z'n bruggetjes en heggen maakt alles goed. Uiteraard miezert het. Af en toe krijg ik een hartverzakking als ik me te laat realiseer dat de chauffeur geen Top Gear presentator is, maar dat het hier doodnormaal is om rotondes linksom te nemen.

Een verhaal van twee steden in twee dagen. Hamburg - Manchester staat 1:0. Nu naar home sweet home voor de derde helft.

Adrenaline versus oxytocine

Voor de levensgenieters die hun biologielessen liever in het fietsenhok dan in het klaslokaal praktizeerden: conceptie, zwangerschap en bevalling worden bestuurd door een feestelijke cocktail van hormonen. Het meest interressant, met excuses aan een arsenaal onmisbare overige, vind ik het duo adrenaline en oxytocine. Tjechov in een notendop. 

Oxytocine snoert liefdevolle banden aan als een SM-meesteres. Voor een buitenstaander lijken een bevalling en de eerste doorwaakte maanden een stuiterende uitdaging. Voor de binnenstaanders is dat ook zo. Maar onbewust onbewust gemaakt door deze lovedrug wordt alles door een roze gloed omhuld.

De randvoorwaarden voor een succesvolle bevalling zijn niet dezelfde als bij een hardloopwedstrijd. Daar is het strijdtoneel waarop adrenaline zegeviert. Geen zoet getalm en zwijmelen bij de schoonheid van passerende ballonkuiten, maar grimmig en grommend de voorhoede van het veld zien te bereiken. 

Mijn dubbele habitat. Het beste van twee werelden. Verdoofd door een babygrijnsje. Killerinstinct bij een haperende zuigfles. Ik krijg geweldige armspieren door het dagelijks liften van babyzitjes. Brakke nachten geven me zicht op ongeplande ochtendlijke loopruimte. 

Terug naar de les. Laten we bij de feiten blijven. Niks roze wolk, het gaat gewoon geweldig. En een PR lopen kan ik dus ook nog steeds. Wat een verrijking. Daar is geen fietsenhok voor nodig.

Zevenheuvelenloop 2014 – Onthecht

Jaarlijks werp ik me een keer op de vijftien kilometer. Een afstand die op wedstrijdniveau nu eenmaal minder vaak op de agenda staat dan een 10 km of 10 mijl. Het terugkerend strijdtoneel van keuze: de Zevenheuvelenloop. De inzet: elke keer een tandje sneller over het bollend landschap hollen.

Vorig jaar heb ik voor het eerst in mijn rencarrière verzaakt, maar het loopt gewoon niet lekker met hechtingen op kritieke plekken. En nu heb ik dus iets in te halen. Te kloppen: mijn PR, gelopen in marathonvorm, uit 2012.

Ik ben niet de enige die gelokt wordt door het gezang van de golvende bossen. Het parcours blijkt ook een lustoord voor de snelsten dezer aarde voor de verdere aanscherping van hun records. Vandaag bevind ik mij in goed gezelschap:
1. Leonard Komon, wereldrecordhouder 10 en 15 kilometer
2. Zersenay Tadese, wereldrecordhouder 20 kilometer en de halve marathon
3. Daniele Meucci, Europees kampioen marathon
4. Khalid Choukoud, Nederlands recordhouder op de 15 kilometer (in 43.33)
5. Paul Zwama, Nederlands kampioen op de marathon
6. Priscah Jeptoo, sterkste vrouw ter wereld op de marathon
7. Emily Chebet, regerend wereldkampioene cross
8. Hilda Kibet, snelste Nederlandse op de halve marathon dit jaar
9. Miranda Boonstra , al vaker hier de snelste Nederlandse, waaronder in 2013
10. En naast mijzelf nog 30.000 anderen

Gehecht als ik ben aan vrije tijd en improvisatie, heb ik ter voorbereiding de afgelopen zes weken toch een streng schema gevolgd, met 4-5 trainingen per week. Voor het onvoorspelbare seizoenseffect bagger ik door regen en vlinder ik door zonneschijn. Ik gebruik weer een hartslagmeter voor betere dosering van m'n energie. En om een beetje heuvelgevoel te kweken in mijn vlakke Westbrabantse knollenknollenland pak ik wekelijks alle lokale viaducten en de stationsoversteek een keer mee.

En wat is het renrendement van deze Spartaanse voorbereiding? Het regent: check. Het is heuvelig: check. En ik doseer m'n snelheid zo secuur mogelijk over de afstand en hoogtes: tripple check!

Missie geslaagd, slechts een halve seconde per kilometer sneller dan twee jaar geleden. Op het nippertje!

Rennend naar het station haal ik nog net de trein. Er zit nog reserve in voor volgend jaar. 

Thuiswerken

En zo gebeurt het dezer dagen dat moeders voor scholing op stap gaat en vaders een halve dag lang de rol van thuisblijfouder op zich neemt. Een eerste keer is er voor alles en waarom ook niet; een ouder is een ouder. Alleen is gelijke behandeling der seksen iets anders dan gelijke kwalificaties. Wat vooral niet over het hoofd mag worden gezien, is dat de mannelijke eega geen zuivel produceert ter laving van een pasgeborene.

Dus is er van tevoren gepraktiseerd met een proef(f)lesje gekolfde melk – tot volle tevredenheid van alle betrokkenen. De koelkast bevat een laatste tap, de vriezer een voorraad om de winter te overleven (een Hollandse winter) en de thuiswerkdag kan beginnen.

Het openklappen van de laptop triggert een voorzichtig huilen. Meer dan honger naar kennis of internetvertier lijkt dit de behoefte aan een eerste drankinfuus. Als ik de koelkast openzwaai valt me pas op dat de daar aanwezige portie niet in zuigflesformaat is. De wel passende flesjes bevinden zich op minus 18 graden Celsius. IJsje, iemand? Het huilen zwelt aan.

Geen tijd om de bevroren klont op kamertemperatuur tot ontstolling te laten komen. Met een pannetje handwarm water kolk ik het flesje naar lichaamstemperatuur. Vanaf mijn schouder loeit bij tijd en wijle een ongeduldig schreien in mijn oor. Ik zet mazurka’s op en wieg synchroon met de muziek de melk en de kleine. Voor mij is Chopin een oeroude rustgevende achtergrond. De genetische lijnen bewijzen zich, want tegen de tijd dat ik in mijn eigen babytaal (ta-da!) het speentje voorhoud, bevindt de gast van melkrestaurant De Laatste Slok zich in een diepe slaap.

Urenlang blijft het stil. Ik kan bellen en werken volgens gehoopte planning. Haar nog geïmproviseerde jazzy eetwaakslaapritme voert bladzijden lang alleen maar rusten ten tonele. John Cage op repeat.

Als ze dan ontwaakt ben ik helemaal voorbereid. De eerdere portie inmiddels afgekoelde kindermelk is weggekieperd met het au bain Mariewater, vers ontdooide porties staan gereed om op te warmen. Na de lange slaap en verschoning verdwijnen er stuwmeren melk in voordat ze weer indoezelt.

Dat valt helemaal niet tegen. Het lijkt een hoop werk, maar het wordt vast elke keer makkelijker. Nu heb ik dorst. Ik rol van de bank, rek me uit, loop naar de keuken en schenk mezelf ook maar eens een glas melk in. Oud gedaan. Proost.

Langzaam lopen

Deze mooie najaarsdag, nu het even kon, lopen we met ons dochtertje in het wagentje de stad door en te slenteren in de zon. Je wimpers zijn lang genoeg om als parasol te dienen.

Tien dagen oud, al elke dag anders, groeiend en bewegend. Een mimiekpalet met grimasjes, gefrons, megagapen en minilachjes. Daartussendoor een zenserene blik op oneindig, wat voor een mens van deze leeftijd ongeveer 25 centimeter is. Wapperend met je armen wanneer je dorst krijgt. Als de ober daar niet alert op reageert, aangevuld met een hikkend aanzwellende sirene.

De dag bestaat uit cycli van drinken, dommelen en slapen. Het liefst als parallel continuüm, wat jou betreft. Hier moeten we onze grens qua inbreng toch trekken.

Het verschonen en het wisselen van kleertjes wordt steeds inzichtelijker. Na een kwartier frummelen verschijnen dan toch de teentjes aan het einde van de pijp van het pakje. Met een beetje mazzel is het ook het juiste been. Halverwege de nacht is de focus niet optimaal. Als gevolg daarvan halverwege de dag nog steeds niet.

In de lift van het warenhuis verdringen zich de andere passagiers om je heen. Ze noemen je prulletje. Je opent een lodderoog en steekt minzaam je tong uit. Zo, dat is duidelijk. Buiten dribbelen we over de steentjes, met een hand navigeer ik de wagen als een F1-courier in slow motion. Je sluit je ogen en droomt met ons mee.

Als het zou kunnen liepen we nog langzamer. De meneer van de radio bevestigt het: dit is de mooiste 1 november aller tijden.