Avondkerstloop Nispen – De boom in

Soms loop je rondje om de kerk. Vandaag een nieuwe variant: rondje uit de kerk! De 10e kerstloop in kerkdorp Nispen, wegbereider voor de opkomst van Roosendaal in de Middeleeuwen. Vertrek: vanuit de kerk, gelegen aan het centrale kruispunt waar de geestelijke nood op de overige hoeken door kroegen wordt afgedekt. 

Ook nieuw: met vrouw en kind. De laatste gaat met haar vriendinnetje de 800 meter onveilig maken, de eerste stormt evenals ik de vijf kilometer door.

Kerst daalt op ons neer en trekt in de poriën als de niet aflatende drensregen. Dan briest de lucht schoon. Het is droog en het is donker. Veel deelnemers hullen zich in kerstornamenten. Om mijn hoofd houdt een knipperende kerstmuts de oren warm en de rendieren op afstand.

Het is een wedstrijd, met officiële tijdwaarneming, dus er zal een blogje van komen. Maar wat telt is de gezelligheid met familie en vrienden. Dat ik 's ochtends nog met mijn Bredase loopmaatje 16 kilometer door beblubberd buitengebied heb getraild, doet niets af aan mijn stemming en waarschijnlijk ook niet aan de snelheid. Na twee weken zonder hardlopen, gefocust op de ellende die geestelijke leeftijdsziekten bij anderen aanrichten in hun en onze omgeving, ben ik letterlijk opgelucht om weer buiten te mogen spelen. De zorgen kunnen even de boom in. Kringkrongelend spurt ik door het minotaurische stratenplan.

En wat voelt dat goed. Tien wedstrijden in een jaar is veel, maar ik heb alles gedaan en gezien wat ik vorig jaar niet meer voor mogelijk hield. Nu de kerstdagen in. Op zoek naar het licht, dat altijd aan de einder schijnt. Tot volgend jaar!

Bruggenloop Rotterdam – What goes up...

Vandaag trakteer ik mijzelf op, verrassing, een hardloopwedstrijd. De Bruggenloop in de Maasstad stond al een tijdje te sudderen op de stoof met leuke loopjes en nu is het moment daar; het loopje en ikzelf zijn gaar genoeg.

Tussen de zorgvuldig geplande en getrainde wedstrijden van 2023 is dit een uitzondering. Geen loopschema's opgezet, alleen mijn gevoel gevolgd. Dat is overigens al een hele prestatie, waar veel te weinig medailles voor worden uitgedeeld. 

Wat gaan we doen? Naar het Feyenoordstadion treinen, wachten op de knal, 15 kilometer de groep volgen, bruggetje op, bruggetje af, en dat is dat. Dat kan ik. Soort van urban trail meets Zevenheuvelenloop. Hobbelen zonder echte tijddruk.

De wintersfeer is aanwezig, met laaghangende bewolking, miezer en een avondschemering die estafette doet met het ochtendgloren. In het startvak krijgen we een lampje, alsof we de Barkley Marathons gaan lopen. Het bijbehorende ontberingsniveau wordt niet gehaald, want de wind blijft behapbaar en de voorspelde regen komt niet verder dan een halfslachtig kwijlen. 

Qua iconische bruggenbeleving vallen alleen de Erasmusbrug en de Van Brienenoordbrug op. De Zwaan ken ik al van de Rotterdamse marathon als prachtig baken. Het is nu de unieke beleving om over de grote Van Brienenoord te rennen, in ongeveer hetzelfde tempo als de 10.000 keer dat ik er ooit per auto in de spits overheen gekomen ben.

Lopen door de city van Rotjeknor is altijd heerlijk. Ik keerde hier mijn eerste loopjes langs de lange Maasboulevard, 15 jaar terug. Ik zwierf in die tijd tussen steden als Rotterdam, Brussel, Utrecht en Breda en overal stopte ik al hardlopend stukjes stad in mijn hart.

Al een kwart van mijn leven is hardlopen de inspanning die mij ontspanning geeft. Telkens wat beter, steeds wat sneller. Elk jaar denk ik dat ik de top van mijn snelheid heb gezien, maar toch bereik ik weer nieuwe hoogtepunten. Met de zes kruisjes die ik vandaag aftik, is een goed moment gekomen om nog meer op de ontspanning te focussen. Inspanning door trails en training: prima. Nieuwe PR's op alle afstanden: niet per se. Maar dat ik in mijn nieuwe categorie aardig begonnen ben, vind ik toch wel leuk.

Hopend op 15 volgende loopjaren; uitlopend, heuvelaf, genietend om me heen kijkend. Dat is al een hele uitdaging. 

Kustmarathon 2023 – Ruggespraak

De dag waarvan je wist dat je niet wist of ie ging komen: marathondag. Al een jaar dobberend achterin mijn gedachten, al maanden met een vraagteken in de agenda, slechts dagen voor het startschot definitief ingeroosterd. Het gaat gebeuren!

Als simpele loper vind ik elke afstand leuk en elke wedstrijd spannend. Ik ben een tweebenige Jack Russel. Ik zet overal m'n tanden in, kwispelend, ik grom en schud m'n oren totdat ik met m'n tong over de grond hijgend aan de finish kom.

Wat houd je tegen? Nou, een lagerughernia om mee te beginnen. Uitverkochte startnummers. Falende postbezorging. Tijdtekort. Sociale druk. Familiaire zorgen. Afspraken elders. Een verkneusde voet. Genoeg.

Maar alle tot zinloosheid leidende factoren wegen niet op tegen hoeveel zin ik heb om mee te doen. Natuurlijk loop ik elke wedstrijd om mezelf te meten tegen mijn oude ik. Ik wil steeds beter zijn, maar ik ben ook tegelijkertijd steeds ouder. Een ongelijke strijd.

De strijd van vandaag is niet om een snelste tijd neer te zetten, want dat lukt toch niet op een strandloop. Ook niet om de afstand uit te lopen, want dat heb ik eerder gedaan. Het gaat er nu om te zien of mijn lichaam weer sterk genoeg is na alle aanslagen. 

Dit seizoen heb ik stap voor stap getraind om op niveau te komen. Kleine loopjes, grote loopjes, lage hartslag, snelle intervallen. En luisteren; wat zegt die rug?

Het voorspelde weer doet geen recht aan de faam van deze loop. De afweging lijkt niet tussen drie of vier lagen lang ondergoed, maar welke kleur zwembroek. Zonnebrand mee, in plaats van vaseline. 

De realiteit is natuurlijk anders. Het wordt plotseling geen 24, maar 16 graden. Heeft een sponsor z'n invloed laten gelden? De wind zwelt aan tot naamgevingswaardige proporties. Take it - the show must go on.

Het is weer gezellig druk. Zodanig, dat er de eerste kilometers weinig tempo valt te maken. Verder is er veel mul zand voor de liefhebber, heel veel. En dan dus de wind. Tweederde van de route koerst zuidwest; de schuimkoppen op zee rollen precies uit deze richting. Genadeloos, zelfs af en toe schuilen in een kluitje lopers biedt weinig soelaas. Het gemiddelde tempo verkruimelt gaandeweg, het vermogen van de geoliede loopmachine wordt opgestookt als in een huis met energielabel F. Halverwege is er al geen eer meer te behalen en geef ik me over aan het lot. Mijn voet doet pijn, ik moet plassen en ik ga niks forceren. Die finish komt er wel.

Na 37 kilometers gaat het eindelijk zuidoost. Wind van opzij is prima. Het strand is hard. Het ritme komt terug. Gesterkt door het onvoorstelbaar volhardende publiek langs de route kan ik nog een paar kilometer knallen. Wat is het geweldig dat zoveel mensen komen om aan te moedigen, voor iemand als ik die hier gewoon z'n hobby, vandaag een dramatisch teleurstellende performance, komt etaleren.

Ik buig voor de elementen en voor de toeschouwers. Mijn lichaam voelt na afloop zoals altijd na een marathon; alsof ik overreden ben door een roedel shovels. Herkenbaar en m'n rug heeft geen extra commentaar, dus prima. Nu rust in de tent. Herstellen, een tijdje geen grotere afstanden. Volgend jaar mei de marathon van Breda? We gaan het zien, laat maar even dobberen.

Halve van Haarlem 2023 – Kneusje van de week

Aha, een nieuwe omloop op mijn loopkalender: Haarlem, kust en terug. City-pier-city, maar dan een provincie noordelijker. De trein rijdt vroeg genoeg en de wandeling van station naar het lanceerplatform op de markt is een aangename warming-up. Ik ben klaar voor de start. Zowat.

Vorig weekend nog knalde ik ongewild maar enthousiast mijn kleine teen tegen een grote deurpost. Iets kraakte en het was niet het houtwerk. Binnen een paar uur zag mijn voet eruit als een aubergine. Na een dag werden alle tenen zwart. Het kostte me een belangrijke langeduurlooptraining en een halve week wrokkig ontzien voordat ik weer een schoen aandurfde en mijn tred er niet meer uitzag of ik een loopclinic had gevolgd bij de klokkenluider van de Notre-Dame. Toch wil ik vandaag deze halve marathon niet laten schieten. 

Is de wedstrijd een doel of een middel? De vuurproef van 2023 om te zien of mijn gezondheid weer terug op niveau is, na een jaar van overbelasting en kleinzerigheid? Of is dit het voorspel voor de big game; opnieuw de confrontatie zoeken met een hele marathon? Dat alles en meer; mijn hardlopen is het ridiculiseren van sterfelijkheid, een hautain dedain voor aftakeling. Duh. Nou. Dat werkt, hoor.

Hoe plan je een snelle halve marathon? Zoiets kleins als een teen kan dus al een streep halen door de grootse loopjes. Elk wedstrijdresultaat is gebouwd op oeverloos veel trainingsrondjes, gewichtjes heffen, voedingskeuzen en een enorme stapel kleine beetjes mazzel. Er hoeft maar iets te verschuiven of het bouwwerk rolt uit elkaar als een knikkerpiramide.

Ach, Achilles, de snelvoetige, had ook een zwakke plek, dus ik begeef me in goed gezelschap. Ik richt me op een constante inspanning over 21 kilometer; relatief snel van start, heel langzaam het tempo afschaven, hartslag niet over de kling jagen en de laatste 975 decimeter spurten.

Mooi hoor, al dat plannen. In werkelijkheid is het sukkelen in de meute om de markt af te komen, gaandeweg ruimte en snelheid vinden, rustig blijven inhalen. Vervolgens word ik dan zelf een tijdje door snellere lopers ingehaald en uiteindelijk lijkt een evenwichtige sliert bereikt. 

Het landschap prikkelt herinneringen. Het fraai golvende duinenpad doet me denken aan Egmond (gelukkig zonder strand), de blijde verrassing van een lang stuk 8% afdaling in het laatste deel voelt Zevenheuvelenlopig en het lage tunneltje naast het kanaal gedenkt mijn vele loopjes in Utrecht. Hardlopen dompelt me zachtjes in een warm bad van emoties. 

De route voert precies langs de plek waar mijn overgrootouders in Overveen de apotheek AVO dreven, zoals mijn vader nog gedetailleerd kan vertellen. Nu hij naar deze omgeving is verhuisd, komen heden en verleden weer bij elkaar; zijn ze elkaar geworden. Ik ben hier ook om hem te zien, dit is weer zijn wereld. 

En voort. En voorts? De toeschouwers zijn enthousiast, het weer is prachtig en mijn eindtijd is in overeenstemming met mijn planning. Bij de beste 15% van mijn leeftijdscategorie - hoe dan? Daar is de finish en daar staat hij te wachten.

Met gelijke tred strompelen we na afloop richting derwaarts. Hij met 91 nog op eigen benen, ik met mijn getergde zwelvoet hunkerend naar de treincoupé maar buitensporig gelukkig. 

Dorpsloop Teteringen 5k – Omzien en vooruit

Afscheid van mijn bodem. Hier woonde ik, een kwart van mijn bestaan . Geworteld, gegroeid, gebloeid. Uitgewaaid en uitgezaaid naar nieuwe gronden, gaandeweg steeds minder terug. Vezel voor vezel losgeweekt en met het aanstaand verhuizen van mijn zich teveel verjongende vader resteert van Teteringen straks alleen een bord langs de weg naar Breda en een boeket verkleurde herinneringen.

Vandaag dan nog de dorpsloop. De kortste afstand, nog een keer knallen als vuurwerk ter afscheid van de vergankelijke tijd. Mijn derde vijf kilometer ooit en dit seizoen; voldoende om de statisticus in mij te kalmeren. 

Het weer is exceptioneel standaard zomers. Wolkjes, zonnetje en regentjes - op herhaalstand. Afgelopen week kampeerden we hier in de buurt. Hetzelfde weer. Een kwestie van invoelen en meebewegen; schuilen als het plenst, daarna snel naar buiten. Het najaar staart me aan tussen de wolken door. Ik voel de naderende grauwte, maar absorbeer de zonnestralen zolang het kan.

Als altijd staat mijn race in het teken van nieuwe records. Sneller, langer, hoger, wilder. De engste afgrond. De kwaadaardigste brandnetels. De meeste kilometers bij volle maan. Er is altijd wel een meetlat te vinden waarop een goedbedoelde prestatie de bovengrens overstijgt, al helemaal wanneer ik 'm niet naast die van anderen hoef te leggen.

Onweersbuien spoelen de straat schoon tot een minuut voor de start. Dan breekt alles open en gaat het twee ronden los. Dag dorpsplein, dag kerkje, dag verbindingsweg tussen Breda en Oosterhout. Dag hoofdstraat, waar de bejaarde kapper het bosje bejaarde bewoners met elke knipbeurt ziet uitdunnen. Nog een keer dan. Dag dorpsplein, dag kerkhof, dag alles. Hallo finish!

Hardlopen is het opschudden van gedachten, wolken roerend in een stille sloot. Een ander bewustzijn dan werkend of wandelend, een andere dimensie met vergezichten en inzichten. De zenboeddhist in mij zweeft boven een gladde steen in aangeharkte oneindigheid. De calculerende burger incasseert grijnzend een nieuw PR.

Volgende maand plan ik een loopwedstrijd in mijn vaders nieuwe woonomgeving. Langere afstanden, mooiere vergezichten. Ik vier een nieuw begin, waarheen de weg ook leidt.

Garmin HRM - Van slag

Hartslag meten via je horloge, of is een borstband toch beter? Veel onderzoekers hebben zich hier al over gebogen. Meestal is de uitkomst: leuk, zo'n polspulsmeter, maar voor het echte werk pak je een aparte band. 

Nu ben ik begonnen met een nieuw trainingsschema, dat deze keer niet op snelheid of vermogen stuurt, maar op hartslagzones. En mijn horlogemetingen lijken stelselmatig te laag. Zo krijg ik nooit een Keniaans paspoort! Tijd voor de upgrade - ik koop een hartslagband. 

Mijn horloge is een draadloos commandocentrum geworden. Het speelt muziek naar mijn headset. Het meet loopvermogen met de voetsensor. Het houdt hartslag bij via de borstband. Het toont mijn plek op de kaart en de te volgen route. Het spreekt me vermanend toe als ik afwijk van mijn doeltempo. Waarschijnlijk kan ik er zelfs op zien hoe laat het is. Robocop on the run - all systems clear. In de volgende versie stuur ik m'n horloge zelf op pad, terwijl ik thuis op de bank een zak chips opentrek.

In de vroege dagen van mijn hardloopcarrière had deze gadgetjunkie al een borstband; het enige haalbare in de tijd dat de telefoon je metingen bijhield met zulke grote marges van onzekerheid in plaatsbepaling dat het leek of je dwars door de gebouwen van de binnenstad banjerde. 

Toen kwamen de horloges met hartslagmeting en ik wist niet hoe snel ik de borstband aan de wilgen kon hangen. Het omgorden van een natte koude sliert is echt een absolute afknapper voordat je buiten mag spelen. Dat is niet veranderd in tien jaar tijd. Eenzelfde soort band, een vergelijkbare zender, hetzelfde gevoel. Brr.

Maar meten is weten. Het ultieme weten, is weten wat je niet weet. Confucius merkte daar ooit fijntjes over op, dat geluk ontstaat wanneer je weet wat je kan veranderen en vervolgens accepteert wat je niet kan. Nou is hij niet meer onder ons, dus hij heeft makkelijk praten.

Twee problemen hoop ik op te lossen: dat mijn polshartslag eerst hard omhoog gaat, dan naar beneden duikelt en pas na twee kilometer stabiel wordt, en dat ik bij intervallen naar mijn gevoel veel te hard moet lopen voordat mijn beoogde hartslagzone wordt bereikt. Het moet wel leuk blijven. 

Wat blijkt, na een aantal snelle en rustige trainingen? De borstband geeft hetzelfde patroon, maar met ietsje meer detail. Kennelijk ben ik een diesel, die eerst opgestookt moet worden en dan pas rustig pruttelt. En niks makkelijker trainen, gewoon keihard buffelen op die snelle intervallen. 

Conclusie - retour afzender. Weer terug op horlogemeting. Ik accepteer het. Gelukkig geen natte sliert meer. Ik duik eens in de historie van mijn metingen. Mijn hartslag is een jaar tijd een kwart gedaald. Ik ben zelf de oorzaak, niet de elektronica. Een kwart! Als de trend zich zo voortzet, zijn jullie over drie jaar van harte welkom op een bijeenkomst met cake en toespraken. Tot die tijd zie ik jullie graag om me heen.

Turfloop Schijf 2023 – Warmtebron

Dat Nederland voor een groot deel onder de zeespiegel ligt, komt onder andere door het nijvere uitgraven van veengronden gedurende de afgelopen twee millennia. Turf vormt het landschap en de historie.

In Breda werden de Spanjaarden in 1590 verrast door turfschipper Adriaan van Bergen, die zijn schuit, volgepakt met soldaten, als een drijvend paard van Troje de stad wist in te krijgen. Roosendaal zou nog een zompig moeras zijn, als de turfhandel het geen logistiek centrum had gemaakt. De huidige explosie van koekdozen rond de stad bouwt voort op dit verleden.

In mijn Westbrabantse loopgebied staan dichtwerken in de vorm van roestige zuilen met een hoogte van de oorspronkelijke veendikte. Door afgraving en inklinking, ligt de huidige grond vele meters lager. De turf werd met platte bootjes over de vaarten naar de steden getrokken, als essentiële brandstof voor verwarming en industrie. 

Misschien nog wel belangrijker dan bovenstaande trivia, is de rol van turf in het hardlopen. Iedereen weet hoe de marathon z'n roem en naam ontleent aan de sportieve (maar bezweken) boodschapper die de winst van de veldslag bij het gelijknamige plaatsje in Athene, een dikke 40 kilometer verderop, ging melden. Nu, tweeënhalfduizend jaar later, wordt in elke wereldstad wel een marathonwedstrijd gerend; iedere amateurloper waant zich tegen het einde een Pheidippides.

Maar… niet iedereen weet dat in Schijf, nabij Roosendaal, al jaarlijks de Turfloop wordt gehouden. Een ode aan vervlogen tijden, de nijverheid, de plaggenhutjes en onbedoelde landschapsschepping. Langs watertjes en weggetjes die nog steeds de naam Turfvaart dragen. Deze keer ben ik erbij. Nu kan het nog gemakkelijk, voordat de massa het ontdekt, dupliceert, vercommercialiseert en ontdoet van alle historische finesse.

Dit wordt de tweede vijfkilometerwedstrijd van mijn leven. Tevens de tweede in twee weken. Daarbij de tweede wedstrijd in twee weken met een temperatuur boven de 30 graden. Leuk, als je Keniaan bent. Gelukkig is de aanvang om 19:00 uur, en loopt het parcours deels door het bos.

Het lopen zelf gaat naar tevredenheid. Vijf kilometer is kort genoeg om terug te zijn voordat je in de gaten hebt dat je vertrokken bent. Ik noteer een nieuw PR. Wel uitermate buiten adem. En warm. Met dit soort wedstrijden vergaat de behoefte aan een turfvuurtje. Het vuurtje vanbinnen voldoet ruimschoots. 

Recordweekend van de deeldeelnemer

Acht miljard wereldburgers om het tegen op te nemen, maar slechts eentje telt: moi. Geen training is vrijblijvend, bij elke wedstrijd staat alles op het spel. Jazeker, dat is vermoeiend, voor mijn omgeving niet in het minst.

Vorige maand liet ik het inschrijven op de 10k van Papendrecht nog achterwege vanwege de hoge temperatuur. Op halve kracht kan ik geen wedstrijd lopen. Maar eind juni is het hier de thuiswedstrijd, dus geen ontkomen aan. En ik had al betaald, duh!

O ja, en stel dat je gevraagd bent om datzelfde weekeinde mee te doen met een familietriatlon, wat dan? Dan doe je allebei dus. Om de verwachtingen te temperen; het betreft niet de hele maar eenachtste afstand. En ik doe alleen het loopdeel; aan vrouw en schoonzus de taak om zich onder te dompelen in de rauwe soep van de Nieuwe Roosendaalsche Vliet respectievelijk om het busstation van Oud Gastel te omcirkelen. Mijn eerste triatlondeelname. Mijn eerste 5 kilometerrace. Smeulend asfalt. Hier gaan records komen!

En die kwamen. De vrouwen worstelden en kwamen boven op hun disciplines, ik liep een zeldzaam kort heenenweertje en gedrielijk renden we de laatste 100 meter om samen over de finish te komen. Wat een leuk evenement! 

Voor de tweede wedstrijd dit weekeinde plande ik de 10k in plaats van de gebruikelijke halve marathon; het moet wel leuk blijven. De heetste wedstrijden die ik ooit gelopen heb, staan met 25 graden nog in mijn geheugen gebrand. Vandaag staat het digitale kwik op 32. Dat record is dus bij deze ook verbrijzeld. 

Wat blijkt: de wedstrijdleiding dubbeltoept me. Ze brengen de 21 kilometer ook terug naar 10, en de oorspronkelijke 10 naar 8. Da's te weinig, dus ik ontsnap op de korte route en loop stiekem de 10. Dankzij talloze vrijwilligers, tuinslangsproeiende aanwonenden en extra waterposten is het prima te doen. Even geen snelheidsrecord hier; voor vandaag geen probleem. 

Deze Iron Man blijft vooralsnog een blikken manneke. Als ik zwemmen en fietsen leuk ga vinden, kon het nog eens goed komen. Echt hard lopen met heet weer is dan ook weer een dingetje. Warmte geen probleem, maar de Marathon des Sables hoeft nog even niet.

Rondje Sprundel 2023 – In tweevoud

Parijs-Roubaix, de Iron Man, Santiago de Compostella en het topje van de Mount Everest. Een beetje sportieveling heeft z'n bucket list al vooringevuld van Insta gedownload en hoeft alleen nog maar de benen in beweging te zetten en zich door de mensenmassa's heen te worstelen.

Voor een avontuur dichter bij huis, heeft de dorpsheld die diep vanbinnen woont genoeg alternatieven. In het nabije buitengebied ontdekte ik het Rondje Sprundel. Vijf kilometer voor de recreatieve loper, of de 10 voor wie wat bewijzen wil. Hop, op het lijstje dus. Voor 8 euro mag ik gaan en krijg ik nog een loopshirt ook. Vooroorlogse prijzen.

Wat heb ik voor ogen? Gemiddelde doe ik 47 minuten over een 10k wedstrijd. Mijn PR ligt rond de drie kwartier. De conservatieve vermogensmeter schat in dat ik er vandaag 46 minuten (plus of min 1) over ga doen. Duh, precies wat een waarzegger zou voorspellen op basis van deze historische gegevens. Mijn ambitieuze digitale trainer vindt dat ik pas met 41 minuten lekker bezig ben. Koekwaus! Een verschil van 10% tussen twee professionele apps, die allebei dezelfde datasloot van mijn trainingsresultaten kunnen leegpompen. Ik vertrouw liever op de analoge kwaliteit van mijn gevoel: doe me 46 minuten en ik ben spekkoper. Zeker met deze warmte.

Het zonnetje brandt, de toeschouwers heffen een pilsje en het gaat los. Dit blijkt bij uitstek een wedstrijd voor de atletiekverenigingen binnen een straal van 50 kilometer. Ik zie louter aangeregen six-packs, gestroomlijnde pannelatten en ervaren diehards. Geen onbezonnen bierwedjes, geen achteloze amateurtjes. Hallo!

Alhoewel ik afgelopen half jaar dapper geoefend heb, is de korte snelle afstand niet mijn favoriet. Ik ben meer waterbuffel dan hinde; op lange afstanden ploeg ik tevreden grommend door, maar bij stukken sprint snijdt de adem af. Ik probeer op 300W vermogen te lopen. Het is niet vast te houden. Niet. Leuk. Na vier kilometer weet ik: ik ga stoppen bij de finish van de 5 km. Jammer voor de 10, maar ik heb er de kracht niet voor. Laat die andere gekken maar het tweede rondje lopen.

Karma voor de onnozelen die hun route niet hebben proefgelopen. Het tweede rondje begint niet bij de finish, maar takt daarvoor al af. Daar loop ik. Hold my beer. I'll be back. Yippie-Ki-Yay, enzovoorts.

Hoppekee, vooruit dan maar. Blik vooruit, denk aan leuke dingen, blijven gaan, aan alles komt een eind. Het tempo smelt weg als een handijsje in de woestijn. Dan komt de finish in zicht. Een fata morgana? Nee, echt! Het doet pijn. Ik ga harder. Nog een laatste aanzet en het is klaar. Wat een hobby. Er zijn lijfstraffen die hierboven te verkiezen zijn.

In mijn leeftijdscategorie eindig ik als 8e van de 22. Bruto gemeten op 45:31. Helemaal niet slecht, en mijn tweede snelste tijd! Ik ga spek kopen. Volgende maand staat er weer een 10k op het programma... Nee, nee, nee, die ga ik rustig doen. Toch?

Halve Lentemarathon Amstelveen 2023 – Voorjaarsgevoel

"Het is lente, ik voel het aan mijn instrumenten", placht m'n natuurkundeleraar ten gehore te brengen. Toen kon dat nog. En toen begon de lente nog in het voorjaar.

Nu de dag de nacht inhaalt, is het tijd voor de graadmeter: hoe loopt het? Dat het überhaupt loopt is al een bescheiden wonder. Hier kijk ik al meer dan een jaar naar uit. In 2021 geblesseerd geraakt als de oude bokser die denkt dat ie nog kan stralen in de ring, in 2022 door de opvolgende hernia een half jaar in de hoek gemept. Na alle adviezen gewogen te hebben van de neuroloog ("ga lekker fietsen"), fysiotherapeut ("hardlopen maakt je rug sterk") en familie ("kan je m'n band plakken?"), heb ik besloten om heel rustig weer op te bouwen, gezonder te eten en regelmatig krachtoefeningen te gaan doen. De halve marathon, mijn favoriete afstand. Te ver om te spurten, kort genoeg om helemaal kapot te gaan.

De biceps bollen een beetje, de buik wordt wat minder buikig en met een strak trainingsschema dwing ik mezelf om me niet te buiten te gaan aan de vervangende honger naar prestaties en kilometers. Hier is het moment, op de grens van duisternis en licht, om te ondervinden of ik nog een wedstrijd kan lopen.

Er zijn verschillende invalshoeken voor de te behalen eindtijd:

• De finish loopt niet weg, doe rustig aan en je ziet 'm vanzelf een keertje. Nope, niet mijn kopje thee.
• Onder de twee uur, prima voor de redelijke recreant. Hm, is een optie.
• Op 1 uur 47, onder m'n langjarig gemiddelde. Jaja, kom maar door…
• Op 1 uur 42, in mijn top 3. Nou, dat zou mooi zijn!
• Op 1 uur 38, mijn PR (5 jaar geleden, eigen meting;). Hahaha, dacht je dat, ouwe?

Dus ik trainde op de 1:38. Een schema heeft veel langzame loopjes; dat is geen probleem. De paar snelle intervallen deed ik met tegenzin en dichtgeperste ogen, rochelend en hijgend na elk stukje.

Mijn digitale coach vindt dat ik het kan. Ik weet dat ik de benodigde snelheid niet over 21 kilometer volhoud. Wie krijgt er gelijk? Wie kent mij nou eigenlijk het beste? AI staat nog in de kinderschoenen.

De halve Lentemarathon in Amstelveen is de halve lente zelve als ik het startvak binnenkom. Graadje of 9, miezerdreiging, windje. Na het startschot dein ik een kilometer met de flow mee op de golven adrenaline. Het tempo ligt te laag, maar inhalen is lastig en een hogere snelheid voelt zwaar. Tijdens de training hoefde ik dit tempo nooit langer dan een half uur vol te houden. Coach! Hoe zit dat?

Nu ik erover nadenk, ik ben vergeten weer te oefenen op het binnenslokken van gelletjes. En nog wat; ik heb zojuist mijn gelletjes in m'n sporttas laten zitten. Ze waren vorig jaar al over de datum, dus misschien maar goed. Dan maar focussen op karakter en de twee sportdrankposten. 

Nu 8 kilometer door het Amsterdamse bos, met Schiphol op reukafstand. Dan weer woonomgeving, een kilometer langs de Grote Poel, een duizelingwekkend rondje sportpark en voor de rest hinkstapspringend over de bruisende A9, langs de feeërieke S109 en andere karakteristieke hoogtepunten van bouwdrift.

Veel vrolijke mensen langs de kant geven me energie. Ik houd voor ogen dat het lichaam slechts uitvoert wat de geest toestaat. En dat is doorrr!

Op tweederde maak ik de balans op. Ik loop goed, maar tegen m'n anaerobe grens. Dat PR gaat 'm niet meer worden, of ik moet nu een telefooncel vinden om m'n lycra balletpak aan te trekken. Amstelveen werkt aan voorbeeldige ruimtelijke ordening, maar telefooncellen blijken in het bestemmingsplan dus nog een schromelijke omissie. Plan B dan. Ik ga m'n gestel sparen en schakel terug naar blije draf. Dit is waarop ik zoveel geoefend heb. Routineus uitgeput, maar niet gebroken, bereik ik de finish. 

Tijd? Precies gelijk aan mijn derde snelste officiële halve; in de top 3 dus. Vandaag als 305e in het klassement van 1300 deelnemers (en 14e in mijn leeftijdscategorie), ben ik dankbaar voor het resultaat en voor alle steun. Het glas is halfvol. Ik voel het. Tot de volgende!