Het is halverwege het jaar 2022, alweer, maar nu dan echt. In februari keek ik al vooruit naar vandaag, vanuit een hoopvol perspectief dat alles beter wordt en dat het überhaupt niet veel slechter kon. Uiteraard in een relatief kader van zeven vinkjes zelfgenoegzaamheid; vanaf een gouden berg is het makkelijk klagen over het uitzicht.
De hernia was gediagnosticeerd, het grote genezen kon beginnen. Drie maanden rustig aan, en dan weer fluitend de loopschoentjes aan voor een hernieuwde aanslag op ultratrails, PR's en ruggenwervels.
Nou, nee dus. De pijn bleef, broeide en groeide. Na drie weken, na drie maanden. Alles wegsnoeiend aan vrijheid, denkkracht, toekomstbeeld.
Ineens niet meer voor altijd sprookjesachtig twintig, zoals m'n loopapp mij elke dag voorgespiegelde, maar plotseling een bejaarde. Bang voor een onverwachte reflex die scherven door de rug krast, niet meer in staat om ontspannen te bewegen. Staand eten aan de familietafel. Uitbrekend zweet bij de gedachte aan autorijden. Vakantie een angstbeeld. Waar is papa? Hij ligt weer op bed. Voor een buitenstaander onbegrijpelijk.
Als het soms beter gaat, gaat het toch daarna weer minder. Geen peil op te trekken. Een tijd rustig aan gedaan met werk. Een maand niet hardgelopen. Pijnstillers gewisseld. Gewandeld, gezwommen, gegromd. Ik voel me doelloos en leeg van binnen. Een leegte die ik vul met koekjes, om even afgeleid te zijn, m'n focus te verleggen naar andere zintuigen.
Uiteindelijk een afspraak gemaakt met een neuroloog. Alles om van de pijn af te komen. Snijden in de zenuwbundels van de ruggengraat lijkt plots een positieve optie. De wachttijd van een maand voelt als een eeuwigheid.
Twee weken voor de afspraak, voel ik me gaandeweg toch iets beter. De steken in het been lijken minder, nu alleen nog in de heup en onderrug. De dosering paracetamol kan wat matiger. Slapen gaat beter. Zou het? Is het ergste voorbij?
Het pijngeheugen is slecht ontwikkeld. Het denken aan vroeger geluk voelt zoveel intenser dan aan voorbije kwellingen. Pijn is pijnlijk in het moment. Het schuurt, brandt, zeurt, jengelt, brult, zolang het duurt. Wanneer nog dragelijk, is het irritant en slurpt het energie. Als het onhoudbaar wordt, wil je een zak over je hoofd trekken om alle prikkels buiten te sluiten en is de toekomst zwart. Maar als de pijn voorbij is, vervaagt de herinnering snel.
Goed. Dus. Beter? Nee. De neuroloog is wel optimistisch. Hij schrijft zwaardere pillen voor, om de genezing te versterken. Hij wil binnenkort een verse MRI om zijn beeld te bevestigen. En wat hardlopen betreft, meneertje, met die rug van u, voorlopig niet, en beter niet meer dan 10 kilometer. Uw laatste marathon? Dat was uw laatste marathon. Welkom bij de bejaardenclub.
