Halve marathon Etten-Leur 2020 – Weer een zelfafnametest

De winter komt eraan; vannacht sloeg de klok twee keer twee keer. Dit is een tijd van vergrijzing, herhaling en déjà vus. Vandaag voelt als Groundhog Day. Alweer een virtuele wedstrijd. Na de marathon, 10 mijl en 10 kilometer is het tijd voor de 21.097,5 meter. 

De fase van volwassenheid is bereikt. Dit wordt mijn 21e wedstrijd op de 21 km. Ik blaas geroutineerd de kaarsjes uit; vanaf de toppen van mijn kunnen is het uitzicht hier nog slechts bergafwaarts. Door de drukte van de afgelopen tijd heb ik weinig kunnen trainen, want het is herfstvakantie. Schilderen, draadjes trekken, de garage kuisen. Wel heb ik tijd kunnen nemen om goed te eten. Volgens mijn vermogensbeheerder wordt de best haalbare prestatie in ieder geval langzamer dan mijn derde beste tijd. Dat zullen we nog wel eens zien. Kan je een loopapp ontslaan? Ik zou natuurlijk ook beter kunnen voorbereiden…

Elke in Coronatijd afgelaste wedstrijd verzint een eigen respons. Het creatieve spectrum varieert van definitief laten varen, doorschuiven, het lopersveld druppelsgewijs doseren of een doehetzelfwedstrijd organiseren. Dit weekeinde is er keus uit 21 virtuele wedstrijdlocaties. Ik kan ze zogezegd allemaal tegelijk lopen, hashtag Thuiseditie. 

Voor de Etten-Leurse Marathon Brabant wordt voor de thuislopers een centrale uitslagenlijst bijgehouden, waarbij Strava als bron van waarheid dient. Er is een tijdvak van twee weken om de afstand af te leggen, desnoods in brokjes. Dat de ene renner er zo in totaal al honderdvijftig kilometer op heeft zitten en de ander per ongeluk z'n sporthorloge laat meelopen bij het volkruien van de achtertuin mag de pret niet drukken. Niets is wat het lijkt in een virtuele wereld. En als ik wil, fiets ik vrolijk de afstand in een uur en wacht tot het voltallige Keniaanse hardloopteam op audiëntie komt bij aanstormend talent Pi N'okhi-oh. Niet dus, de enige test is lopen tegen mijzelf.

Na installatie van Strava vallen me de tientallen hokjes bij de privacy- en meldingsinstellingen op, weggestoken in de instellingen, die deze app heel lief alvast allemaal voor me heeft aangekruist zodat standaard heel de wereld weet waar mijn huis woont, wat mijn hartslag is, wanneer ik aan m'n kont krab, om me vervolgens via alle beschikbare media te kunnen volspammen. Dat gaat er dus direct naar de wedstrijd weer af…

Het is tijd. Ik ga naar buiten. Het is droog. Ik start. Aanvankelijk ligt het tempo te hoog; gaandeweg zakt het in tot te laag. Een geblesseerde klusrib zorgt ervoor dat ik niet diep kan ademhalen. Gelukkig is luchttoevoer niet zo relevant voor hardlopen. Een afstand van 21 km is wel ideaal om je voortdurend af te vragen waarom dit in hemelsnaam leuk is. Of je het zelfbeeld van Jonge God zo nodig hoog moet houden, terwijl een middagdutje als Morpheus zoveel meer aantrekkelijk lijkt. 

Het wolkendek is grijs. Geen hazen, geen supporters. Wel een einde. Een gelijke tijd als mijn laatste halve marathonwedstrijd, van alweer tweeëneenhalf jaar geleden en inderdaad, een vierde tijd op mijn ranglijst. Een herhaling van zetten; veel inspanning, maar weinig verandering. Waar heb ik dit eerder gezien. Voor een echte knaller moet ik minder virtueel aan de bak. Ergens diep van binnen geloof ik dat ik een echte wedstrijd toch wel sneller kan. Een zonnig perspectief?

Singelloop Breda 2020 – Illegaal feestbeest

Eerste zondag van oktober, tweede golf. Dat betekent dierendag, Singelloop Breda en mijn derde virtuele wedstrijd. 

Het wordt de moderne loper wel makkelijk gemaakt met al die thuisedities. In Londen lopen vandaag alleen de pro's een levende marathon, alle andere afstanden vallen vandaag in de categorie 'Rondje vanaf de oprit'.

Wekelijks heb ik de wedstrijden voor het uitkiezen; IJsberensprint op Spitsbergen, de Wadi Rum Run, een marathon in Marathon. Geen reistijd, geen CO2-belasting, geen getreuzel in het startvak. Net zo echt als de Beekse Bergen.

In dit geval zelfs geen inschrijfgeld. Tegen de tijd dat ik de knoop had doorgehakt om mee te doen (drie dagen voor uur U), was de inschrijftermijn al verstreken en de digitale vakkenvulling al voltooid. Sois. Niemand die me aan mijn lurven van de weg af sleurt wegens ontbrekend startnummer.

Als afwisseling op mijn langeafstandsserie wil ik de 10 kilometer doen, een afstand die ik wekelijk een keer in training op hoge snelheid doe. Nu voor het bijna-echt. Al tien keer eerder heb ik het afgelopen decennium een 10k-wedstrijd gedaan. Vaak fitter, meestal meer voorbereid en zeker jonger. Wat kan een oefening in zelfpijniging zonder publiek me nog brengen?

De weer-apps laten tussen hun storm van advertenties allemaal een opeenstapeling van regenbuien zien. De realiteit is beter. Droogachtig, wel erg winderig maar met 12 graden warm genoeg voor een klassiek en bijpassend shirt.

Een bijzonderheid aan deze alternatieve versie, is de bijbehorende "experience app". Deze levert een swingende warming-upvideo, à la een echte startopwarming. Na het zelfgekozen startmoment (ik zeg: Pang!), omlijsten twee commentatoren de wedstrijd met een vertrouwde mix van Brabants accent en sponsoraanprijzingen. Op de achtergrond zijn bandjes en gejuich te horen. Elke kilometer komen ze terug in de lucht om de oplopende spanning met welgemeende algemeenheden te bezweren.

Ik voel me bijna weer terug op Bredase bodem. Grote verbetering: geen gedrang in de Boschstraat, geen onverwachte lantaarnpalen. Het gaat snel, achteraf gezien, maar op het parcours moet elke meter bevochten worden. Bij kilometerpaal 7 staat Frans met zijn motard. Verderop zwaai ik naar m'n oude huisje. Nog even maar. Daar is de Grote Markt al, de dranghekken kantelen bijna onder de opstuwende supporters. Nog iets sneller dan maar en ka-ching! Een 2e plaats van mijn wedstrijdtijden, 4e plaats van alles inclusief gammele gps-loopjes. Mooi man! Die lockdown; ik weet niet hoe het kan, maar ik groei ervan.