zondag 20 september 2020

Smokkelaarstrail 2020 – Eenzame samenloop

Het is een half jaar na dato. Geen wedstrijd heeft het overleefd, de uitgestelde zijn afgesteld. Er rest alleen een reeks afstandelijke loopjes te Jardinië, Bad Hintergarten en Gran Balconia met bijbehorende zelf te printen digitale medailles. Vandaag nog de Home Edition van de Dam tot Damloop voor de liefhebbers, dat is ongeveer 1000 keer op en neer naar zolder (niet Zolder). Da's mooi, al klinkt het toch minder dan een Pro of Enterprise Edition.

Maar diep in de bossen, op de rand van de zuidergrens, ver weg van spiedende blikken, heeft de organisatie van de Smokkelaarstrail het voor elkaar gekregen om een levende versie te mogen presenteren. Een vuistdik draaiboek en een strak protocol maken het me vandaag voor het eerst in tijden weer mogelijk om een officieel parcours  lopen. Hulde!

Er wordt zorgvuldig afstand gehouden, de crew draagt mondkapjes, er is ingangscontrole met thermometers; het lijkt de Tour wel. Het startvak is vormgegeven als een wachtrij bij de Efteling met een meanderend labyrint van dranghekken, elke tien minuten mogen 35 renners na elkaar vertrekken.

Dat doe ik dan maar. Ik sta vooraan in mijn groep, en tweeëneenhalve kilometer lang ben ik de koploper. Dat overkomt me nou bij geen enkele andere wedstrijd! De gefaseerde start zorgt er vervolgens voor dat ik minstens 15 kilometer geen levende ziel meer voor of achter me zie. Het is een trailrun, zonder officiële tijdwaarneming, dus het blijft toch een solistische prestatie. Dan maar genieten van de omgeving vanuit de Goirlese bossen en de Rovertsche Heide.

Het eerste deel is een allemachtig prachtig landschap met riviertjes en smalle bospaadjes. Gaandeweg komen er meer zanderige paden en op tweederde kon de parcoursbouwer zich niet meer bedwingen om er toch een hele bups moutainbikehobbels in te fietsen. Het wordt onherfstig warm, ondanks het gebladerte. 

Plotseling is het einde daar. Het Belgische deel is uit de route geknipt, dat scheelt een kilometer. Ik vind het niet erg; mul zand heeft z'n charmes, maar in mijn balboekje scoort het niet hoog. Ik klem de vette metalen medaille in m'n knuistjes. Onuitgeput, wel voldaan, kijk ik uit naar een volgende loop met Echte Mensen.


zondag 6 september 2020

Tilburg Ten Miles 2020 – Onwerkelijke tijd

Het zijn bizarre tijden. Onwerkelijk. Wie dit zelf de afgelopen maanden nog niet gedacht of gezegd heeft, weet zich bij deze geïnformeerd; geen dank.

Bij alle serieuze en bittere impact, vind ik het afstand houden nog wel te overzien. Dat er als consequentie geen massale hardloopevenementen meer zijn, is spijtig maar niet dramatisch. De lopers in mijn categorie lopen immers voor zichzelf, niet voor de mondiale top. Wedstrijden zijn een meetlat voor het eigen kunnen. Is er nog groei mogelijk? Mentaal? Afstand? De weegschaal buigt ook bevestigend, maar dat wil ik niet weten. De tijd gaat ook al zo snel, dat ik mijn leeftijd alleen nog kan reproduceren via de aftreksom van nu minus geboortejaar.

Sommigen gooien het bijltje erbij neer als het niet gaat zoals het ging, anderen hebben het vermogen om bij spanning en weerstand de creativiteit laten stromen. Alternatieven duiken op om toch een belevenis te creëren waar velen aan mee kunnen doen, via virtuele wedstrijden die iedereen vanaf de eigen voordeur kan lopen. Het elektronische scorebord is dan wel niet op de microseconde geijkt, het geeft wel een gevoel van energie en verbondenheid. Wie wil, kan natuurlijk eigen supporters ronselen om langs de route te wachten met sportdrankjes en spandoeken.

De Tilburg Ten Miles is sinds 2008 mijn najaarsklassieker; slechts twee keer heb ik verzaakt. Dit jaar dus liever een digitale nepperd dan een doelloos rondje. Qua voorbereiding zit het wel goed; vorige week nog een dummy 10k gedaan als oefening die behoorlijk snel uitviel. Met m'n unvollendete marathontraining dit jaar is afstand ook niet het obstakel. Nu nog even combineren. Kan een egoloop zonder publiek en hazenleger voldoende motiveren om tot het uiterste te gaan?

Vandaag gaan we het zien. Op tijd op. Koffie. Boterham met pindakaas. Sportdrank. Banaan. Route laden. Adem halen. Opwarmen. Go! En hij is weg, dames en heren. Kijk hem eens gaan, wat een formidabele tred, wat een atletische uitstraling. Niemand voor hem, niemand achter hem, fenomenaal. Al 500 meter op subliem tempo. Ho, wat is er nou? Vergeten z'n tijd te starten. Een halve kilometer verspild! Alsnog afgedrukt en daar gaat ie opnieuw. 

Door het lopen op vermogen kan ik nu beter mijn grenzen bewaken dan op hartslag. De app had vooraf 255 Watt geadviseerd voor een beschaafde tijd met overlevingskansen, ik wil hoog spelen en probeer 265-275 aan te houden voor een brute aanval op mijn snellere tienmijlers. 

Minuut na minuut tikt weg. Elke kilometer duurt een paar seconden langer, tot halverwege. De diesel is doorgewarmd en het gemiddelde tempo wordt stabiel. Nog reserve voor het laatste stuk? Ik versnel als een buikige Sifan Hassan en haal de seconden terug die ik in het stuk daarvoor liet slippen. De lucht komt uit m'n tenen. Een interessant concept voor Franse kaas, maar ook voor een nieuw persoonlijk record. Op 16,1 stop ik de klok en zie dat ik een minuut heb afgelopen van m'n vorige PR uit 2015. Ik rijp ook al als een Franse kaas. Mijn sportkleren getuigen ervan.

De medaille is virtueel, de gemeenschappelijke race is virtueel, maar deze tijd is echt. Onwerkelijk, maar waar.