Pluk ze

Koning Karel II heeft zich in steen vereeuwigd door het plaatsje Charleroi. Praktisch idee, dat zouden meer mensen moeten doen. Een standbeeld is zo afgebroken, een stad staat steevast langer. Vreemde plaatsnamen genoeg die zouden profiteren van een frisse herbenoeming. We noemen al zoveel straten naar persoonlijkheden, waarom ook niet de steden?

Kom je uit Kadoelen, Majoppeveld, Hupsel of Westknollendam en beginnen mensen vreemd te kijken als je uitlegt waar je huis woont? Begin dan een petitie voor een naamswijziging en organiseer een correctief raadgevend referendum. Dan kan tegenwoordig in no time op internet. Eindelijk een positieve inslag, want conform de tijdgeest zijn petities voornamelijk ergens tegen. Tegen culturele kaalslag of trekzakspelers in de binnenstad, tegen foie gras of grazende ganzen, tegen meer of minder statiegeld op glaswerk. Wij 16 miljoen bondcoaches annex gezindten met ons veelvoud aan meninkjes. Als ik geen zin heb in de afwas begin ik een internetpetitie.

In dit geval is het wel heel effectief, want je betrekt inwoners veel beter bij de steeds belangrijkere gemeentepolitiek door op de persoon te spelen. Dus populariseer suffe dorpjes met iconische naamgevers. Sint-Willibrord is al zover, Anna Paulowna ook, van Hendrik Ido Ambacht en Roelofarendsveen ben ik nog niet zeker, laat staan van Grootegast en Nijeveense Bovenboer. De tijd is rijp om Roy Donders en Johan Cruijff op het geonominatieve voetstuk te zetten waar ze thuishoren. Als toekomstige stap kan een gekozen burgemeester haar of zijn gemeente optillen met de vernoeming naar zich zelve.

Een geweldig plan. Problemen voor aardse zaken als postbezorging en navigatie zijn niet te verwachten. Postbodes zijn al lang postcodegestuurd, auto’s hebben liever gps-coördinaten dan dubbelzinnige namen als Laren of Oosterhout.

Maar goed, Charleroi dus. In de buitengewesten van Wallonië, 60 kilometer van de stad waarnaar het vliegveld ter plaatse genoemd is: Brussels South Charleroi Airport. Hahaha. Dan is luchthaven Eindhoven zeker Brussels North East.

Al datgene viel me te binnen nadat ik een reisgezelschap aan de poorten van voornoemd vliegveld afleverde voor een weekeindje uit. De weg terug is lang genoeg voor een paar goed gefundeerde gedachten over een betere wereld. En om toe te geven aan de opwelling om eindelijk eens het Magritte museum te Brussel te bezoeken. Weer uitgebreid te lopen door de stad van vergulde paleizen en onverhulde armoedigheid. De dag te plukken met een wafel op de Grote Markt, waar de lucht door René Magritte zelf is ingekleurd.

Carpe diem. Snij het steeltje schuin af, zet ‘m in een vaasje en geniet ervan. Niks aan toevoegen. Morgen weer een dag.

Meer meer

Groningen is een mooie stad, maar bijna net zo ver weg als Omsk. Ik kom er nu wekelijks. Laat in de avond glip ik door de stadspoorten, net voordat ze worden dichtgetakeld, en meld me bij de herbergier.

Met de aanzomerende zoelte wil ik wel eens meer zien dan de noordernacht en het kantoorlicht. Deze keer onderneem ik al halverwege de middag de reis richting Scandinavië.

Mijn loopspullen heb ik meegenomen, want ik heb op de kaart gezien dat de duisternis die mijn hotel gewoonlijk omgeeft in werkelijkheid een natuurgebied is. Dat vraagt om nader onderzoek. Even een half uurtje tempo voor het eten.

De wifi ligt eruit vandaag. Ik schuif de laptop dan maar aan de kant en plan op het schermpje van m'n telefoon met een half oog (meer blikveld is er niet) een route rondom het meertje waar het hotel aan gelegen is.

Het meertje blijkt vervolgens aanzienlijk meer dan dat. De overkant verdwijnt in heiigheid. Zeilboten doorklieven de golven zoals zeilboten dat doen, ik passeer sluizen, bebouwde kommen, een jachthaven, de grens met Drenthe en prachtig gerestaureerde woonboerderijen. In de late zon trippel ik over strak geasfalteerde fietspaden immer derwaarts. Pas na 12 km komt het hotel weer in zicht.

Ter compensatie voor de verloren calorieën peddel ik later op een hotelfiets naar de stad om een sateetje te scoren. Dat lukt moeiteloos in de bedrijvigheid tussen de afbouw van de paaspassieattributen en opbouw van het koningsdagmaterieel. Biertje erbij, wat wil een loper nog meer.

Zo beschouwd heeft deze klus een paar onvermoede benefits. Volgende keer een ommetje Omsk?

Blauw-blauw

Op de drempel blijf ik staan. Meer dan naar buiten kijk ik vanbinnen. Wat gaat het worden? Uit Hoofdstuk 1 van het Zakboek Hardlopen: "Maak een plan voordat je begint; afstand, route en snelheid". Lange afstand dus – check. Rondje buurdorpen – check. Maar hoe snel? Ga ik voor normaal “groen” tempo, of geef ik toe aan het trainingsadvies om in de langzame, blauwe, zone te blijven. Ik moet nu beslissen. 

De miCoach loopapp heeft een aantal zwaktes, waarover een andere keer. De absolute kracht is het gebruik van inspanningszones, aangeduid met de kleuren blauw, groen, geel en rood voor respectievelijk duurlooptraining, normaal tempo, wedstrijdsnelheid en finaal opblazen. Tijdens het lopen houdt de app in de gaten hoe hard het gaat, welke zones en afstanden je hebt samengesteld als target en of je je daaraan houdt. Zo niet, dan klinken er resolute terechtwijzingen.

De voice-over wordt vandaag verzorgd door Andy Murray. De stem van een sportgod, staande in klotsend testosteron met een sixpack resonerend als een strakgespannen trommelvel. Wat een rolmodel – op een dag wil ik klinken zoals hij. “Focus, and we’ll begin”, zegt hij, dus ik focus en begin. Zwijgend en langzaam zwoegend. Blauw. Tegen het groen aan, maar wel blauw.

Ik ben zo gewend om op snelheid te lopen dat mijn tempo omhoog kruipt zodra ik er niet meer bij nadenk. De app dirigeert me telkens met opgetrokken wenkbrauwen terug. Het positieve effect is, dat de echte vermoeidheid veel langer uitblijft. Gewoonlijk moet ik halverwege de afstand al inboeten op het starttempo, en begin ik op driekwart te piepen. Deze keer rollen de kilometers gestaag onder me vandaan terwijl ik in alle rust het oogsten van asperges, aardappels en aardbeien om me heen in me op kan nemen.

Na 9 kilometer kan ik gemakkelijk besluiten niet hier al af te slaan voor mijn vaste tien mijl, maar om nog een dorpje verder te gaan. Zo ga ik bijvoorbeeld langs het huis van een stel nieuwe vrienden komen, tenzij ik nog verder om loop. Ik stel me voor dat ze in de voortuin aan het werk zijn, wat ik zal zeggen, en realiseer me dat ik zijn naam niet meer weet. Edwin? Victor? René? 

Zoiets toch. Ik probeer de onzichtbare naam af te pellen, door letter voor letter af te tasten en te voelen of het klopt. Het wil niet. De top drie blijft Edward, Victor, René. Twee lettergrepen, jazeker. Niet al te lang, iets rond de vijf letters. Iets fransigs. Maar geen Edward, Victor of René. Ik grom en pak de langere route. De namen blijven malen.

Na een dikke twee uur kom ik de straat weer ingelopen. Erg moe maar niet compleet kapot. “Workout finished. Top job!” Dank je wel, Andy. Aaah, ik weet het weer! Het is André. Sorry, vind je het erg als ik je voortaan Edward noem? Op de drempel blijf ik staan. Ik kijk uit naar volgende week.

Dag looptijden

Er zijn veel appjes die ons willen helpen met onze sportieve prestatie. Een tijd geleden heb ik er 10 tegen het licht gehouden, en ik heb er drie langere tijd gebruikt:
1) Runkeeper vanwege de verbeterde gps, goede logging en website, de mogelijkheid om routes vooraf vast te leggen, trainingsschema’s te definiëren en om tijdens het lopen de loopstatus en trainingsinstructies te horen.
2) Daarvoor een tijdje Looptijden.nl, een vergelijkbaar Nederlands product met goede website, maar te afhankelijk van een internetverbinding.
3) En miCoach, die de meeste van mijn criteria wist in te vullen en handig op hartslagzones kan sturen.

Na de succesvolle marathontraining met miCoach gebruik ik geen hartslagmeter meer; ik weet nu hoe m’n lichaam reageert en de meetband is toch wel een onhandig extra ding. Runkeeper heb ik het hele afgelopen jaar tot tevredenheid gebruikt. Ik ga nu weer eens rondkijken naar frisse apps.

Te beginnen met Looptijden.nl. In twee jaar tijd zal het wel een stuk verbeterd zijn, hoop ik. En het ziet er goed uit. De site oogt frisser, de app strakker. Er is een leuke automatische competitie. Aan de bak ermee, om te zien of het mijn hart en geest kan veroveren.

Wat ik nog wel mis is de mogelijkheid om in te stellen dat de meting pas na een aantal seconden start, opdat het sluiten van de poort en het afmarcheren van het tuinpad niet telkens in de looparchieven wordt geboekstaafd. Daarna gaat het goed op weg. De stembegeleiding lijkt nog steeds bedoeld voor nieuwe lopertjes, met een snaaks opbeurend “je hebt al een kilometer afgelegd” terwijl je er nog twintig moet. Los daarvan worden de afstanden en snelheden netjes opgelepeld, de gps lijkt het goed te doen.

Lijkt, want er is niks opgeslagen. Als ik teruggekomen snel-snel de meting wil stoppen, krijg ik de vraag of ik een back-up wil maken. Jawel, dat klinkt degelijk. En nog een keer de vraag. Nou vooruit dan. Hijgend strompel ik naar binnen. Een warm gevoel van zoveel zorg voor mijn waardevolle data laat mijn al opgestookte lichaam gloeien. Daarna zie ik dat er een meting van 0 km is opgeslagen. Mijn halve is foetsie. En nu knalt m’n temperatuur van de schaal.

De site legt in een lijstje supportmeldingen droogjes uit dat je alleen met een betaald account meerdere back-ups kan maken. En de app buffert verder geen data, die wil alles direct naar internet sturen. En als dat niet beschikbaar is tuimelen je zwaar bevochten kilometers in een zwart gat vanwaar geen terugkeer mogelijk is. 

Dat de helft van de functionaliteit alleen in de betaalde versie zit, dat is prima. Dat je dat vaak pas merkt als je een menu-optie kiest is ergerlijk. Maar dat je eigenste loopdata wordt weggekieperd als je een verkeerd toetsje indrukt of als je niet eerst een half handboek leest, dat raakt me in de ziel. NSA, paparazzi en appbakkers: van m’n data blijf je af. Mijn! Dit is niet klantgericht, dit is verkoopgericht.

Er zijn veel marketeers die ons willen helpen om de sales van hun product te verhogen. Sommigen doen dat door de merkbeleving zo te versterken dat we niet anders meer willen. Anderen door je zo knijp te zetten dat je wordt gedwongen tot aanschaf om een fatsoenlijk product over te houden. Gelukkig kunnen lopers altijd kiezen. Als ze blij zijn: met hun portemonnee. En anders met hun benen. Dag Looptijden.nl, tot over twee jaar.