Vandaag dan nog de dorpsloop. De kortste afstand, nog een keer knallen als vuurwerk ter afscheid van de vergankelijke tijd. Mijn derde vijf kilometer ooit en dit seizoen; voldoende om de statisticus in mij te kalmeren.
Het weer is exceptioneel standaard zomers. Wolkjes, zonnetje en regentjes - op herhaalstand. Afgelopen week kampeerden we hier in de buurt. Hetzelfde weer. Een kwestie van invoelen en meebewegen; schuilen als het plenst, daarna snel naar buiten. Het najaar staart me aan tussen de wolken door. Ik voel de naderende grauwte, maar absorbeer de zonnestralen zolang het kan.
Als altijd staat mijn race in het teken van nieuwe records. Sneller, langer, hoger, wilder. De engste afgrond. De kwaadaardigste brandnetels. De meeste kilometers bij volle maan. Er is altijd wel een meetlat te vinden waarop een goedbedoelde prestatie de bovengrens overstijgt, al helemaal wanneer ik 'm niet naast die van anderen hoef te leggen.
Onweersbuien spoelen de straat schoon tot een minuut voor de start. Dan breekt alles open en gaat het twee ronden los. Dag dorpsplein, dag kerkje, dag verbindingsweg tussen Breda en Oosterhout. Dag hoofdstraat, waar de bejaarde kapper het bosje bejaarde bewoners met elke knipbeurt ziet uitdunnen. Nog een keer dan. Dag dorpsplein, dag kerkhof, dag alles. Hallo finish!
Hardlopen is het opschudden van gedachten, wolken roerend in een stille sloot. Een ander bewustzijn dan werkend of wandelend, een andere dimensie met vergezichten en inzichten. De zenboeddhist in mij zweeft boven een gladde steen in aangeharkte oneindigheid. De calculerende burger incasseert grijnzend een nieuw PR.
Volgende maand plan ik een loopwedstrijd in mijn vaders nieuwe woonomgeving. Langere afstanden, mooiere vergezichten. Ik vier een nieuw begin, waarheen de weg ook leidt.
