Terwijl op de klok de zomertijd aftikt, is buiten de lente weergekeerd. Temperatuur, seizoen en klimaat zijn even onvoorspelbaar geworden als de dansende inktvlek in de buienradar. Neem maar factor 50 mee, een paraplu en een ijskrabber. Veel schaats- of zwemplezier. Op net iets kleinere schaal geldt dat ook voor mij.
Een jaar geen loopwedstrijden gedaan. Dat jeukt, maar duizend keer liever een chinese waterproef dan de acute hernia. Heel voorzichtig fluister ik mezelf in vorm. Elke week een paar keer naar de sportschool om me in bochten te wringen met gewichtjes waar de modale spiersporter z'n oorlellen mee traint. Twee keer per week een stukje rustig hardlopen, niet te ver, ho-ho, en tss-tss niet te hard.
En heel voorzichtig gaat het beter. Nooit in een rechte lijn, onvoorstelbaar onvoorspelbaar. Wordt het nog wat? En wat wil ik dan dat het wordt? De weegschaal blijft al weken hangen op vijf kilo boven mijn normale gewicht. Beter dan tijdens de zomer, maar nog echt teveel. Ja, spieren wegen meer dan vet, maar een sixpack is niet zwembandvormig. Misschien moet ik koekjes zoeken met een hoger eiwitgehalte.
Ik steun op mijn gevoel en op mijn loopapps. Mijn gevoel zegt: meer-meer, verder-verder! Mijn apps zeggen: lekker relaxt bezig gast, als je zo doorgaat mag je binnenkort mee met de ommetjes van het nordic walking clubje. Een wankele basis voor een gefundeerde aanpak.
Zeuren is natuurlijk zinloos. Genoeg leeftijdgenoten die zwaardere hobbels moeten overwinnen, zoals mijn virtuele hardloopvrienden: Martins energie wordt door long covid opgeslokt. Paul heeft uiteindelijk zijn hernia laten opereren, en begint weer bij nul. Nico valt bewusteloos neer in het bos en weet nog niet waarom. Sidney moet aan de morfine na zenuwaanvallen in z'n bovenbeen. En dan heb ik het nog niet eens over mijn virtuele vriendinnen. Hardlopen is een hobby om vriend en vijand aan te bevelen.
Zolang het gaat, gaat het goed. Beheersing is de sleutel. Geen megastappen, elke keer een paar procent erbij. Volgens Einsteins achtste wereldwonder kan ik dan over een jaar naar Vladivostok joggen. Wil ik dat dan?
Vandaag had ik graag meegedaan met de halve van Etten-Leur. Prachtig weer! Niet ver weg! Prima parcours! Alleen haal ik nu hooguit 5 kilometer op enig tempo. En een echte wedstrijd doe ik op dit moment niemand aan.
Als compensatie loop ik de 5 op standje hard-maar-haalbaar. Mijn deprimerende vermogensmeter voorspelt dat ik er bijna 26 minuten over ga doen. Mijn positieve gevoel zegt dat het onder de 25 moet kunnen. En na een kilometer warming-up... doe ik de afstand in 24 rond. Significant? Voor een hardloper kunnen minuten als uren voelen, dus ja, dat is top! Adrenaline stuwt me omhoog als een flyboarder. De lente is hier, ik voorzie een zonnige toekomst.
