Het is weer de tijd van het jaar om naar het zuiden af te reizen. Gezien de almanak: het koude zuiden. De voorspelling voor het werk duidt op wekelijkse tochten van ettelijke dagen. De weersvoorspelling voorziet onvoorspelbaarheid. Maar in ieder geval geen meters sneeuw, zoals in het nabije Oostenrijk, dus dat opent de mogelijkheid om de loopbenen ook weer eens in het buitenland te laten marcheren.
Het boeken is een reis op zich. Twee jaar geleden stond ik nog mak in de rij om een boarding card te verkrijgen, maar ik tegenwoordig wil ik me gewoon vanuit m’n luie bed met drie swipes een plekje aan het gangpad kunnen toe-eigenen. En al twee opeenvolgende weken verdampt de “confirmed” vluchtreservering uit het overzicht zonder een spoor na te laten als ik erop klik. Spooky.
Via de Nederlandse hulppagina en een Engels telefoonnummer vertelt een Indiase meneer me dan in brokkelige zinnen dat het toch in 95% van de gevallen wel goed gaat. Dat is heel fijn voor die zwijgende meerderheid, maar dat troost mij maar voor 5%. Gelukkig heeft hij een knopje op het toetsenbord waarmee het systeem me wel wil kennen. Check & go.
Met de loopspullen erbij gepropt, begint m’n handbagage te lijken op de uitrusting van een bowlingprofessional. Ik trek m’n Sotsji-look en iedereen op de luchthaven snapt dat ik kandidaat ben voor de Olympische titel diepvrieskegelen. Wegens gebrek aan concurrenten op plaats 1, 2 en 3.
Vandaag vlieg ik vanaf Rotterdam – The Hague Airport, de luchthaven met een langere naam dan de startbanen. Met Madurodamiaanse gevoelens stap ik rond en pas ik op dat ik de verkeerstoren niet omstoot. Het simpele ticket van de Duitse maatschappij geeft me hier Fast Lane status. Yeah. Nu maar liever de lucht in. In no time na het parkeren stijgen we op.
In München sneeuwt het natjes. Het kost een flinke tijd om het hotel met de rare naam te bereiken dat een collega me had aangeraden, de kofferwieltjes baggerend door sneeuwpulp en antislipgrit. Het kost dan verrassend weinig tijd om me te realiseren dat ik een andere nederzetting van de hotelketen heb ontdekt in de Duitse grootregio, en dat ik nog meer stadsdelen per metro moet terugreizen om eindelijk in een bed te belanden dat op mijn naam is geboekt. Reizen gaat best wel snel. Soms.
Plotseling wordt het stil in m’n hoofd. Precies na de eerste kilometermelding stokt de muziek. De tempo-omroepster houdt haar lippen op elkaar geklemd wanneer ik het tweekilometerpunt passeer. Alleen m’n eigen voetstappen kletsen nog door. Wat nou weer? Is de loopapp nu echt op hol geslagen?
Runkeeper klaagt al maanden bij het opstarten dat het geen contact kan maken, en dat ze dat spijt. Vreemd genoeg worden m’n afgelegde afstanden wel gewoon op de site gelogd. De melding blijft komen, maar ook het berouw verandert niet. Als het ze echt speet, dan is zou er toch nu langzamerhand sprake moeten zijn van ondraaglijk gezwollen hartverscheurendheid en zielenpijn, handenwringend op de nederige knieën, dee- en ootmoedig. Alweer, alweer geen verbinding. We gaan er nu echt wat aan doen! Reprimandes, ontslagen, lijfstraffen, ingetrokken optiepakketten. Nee hoor. Solly. Lafaards.
De stilte houdt aan. De zon schijnt laag over de akkers, ik ben de enige aan de bosrand. Dan hoor ik iemand fluisteren. Niemand achter me. Weer hoor ik gefluister in m’n oordopjes. Een weirde gewaarwording. Het voelt alsof er iemand in me is afgedaald die met me meekijkt door mijn ogen, die me voelt en me becommentarieert. Ik ben John Malkovich op loopschoenen; mensen van over de hele wereld betalen om via een deurtje op internet in mijn hoofd te komen en mij te zijn. Nog even en ze besturen me. Als ik nu radslagen ga maken, of buikschuivend de modderplas voor me inga, dan weet ik het zeker.
Dat gebeurt niet. Het zal m’n eigen gehijg wel zijn, concludeer ik. Een veiliger gedachte dan stemmetjes in m’n hoofd. Het geeft een klein, bizar inkijkje in de geest van de zovelen die hiertegen aan de medicatie zitten, of aan een ketting. Als ik weer terug ben, merk ik dat de batterij leeg is; dat verklaart een hoop. M’n app heeft helaas geen contact maar de rest van de wereld gelukkig ook niet. Wel een mooie tijd gelopen, helemaal dankzij mijzelf.
