maandag 30 oktober 2017

Bergen en dalen

Voor alles is een moment. Pers je klussen niet in en uit je planning, maar beschouw wat je nog te doen staat en reageer op je gevoel dat nu een prima tijd is voor X of Y. In plaats van te worden meegesleurd door stress, word je gedragen door flow – dubbel effectief.

Zondag stond ik niet conform plan aan de start van de Halve in Etten-Leur, maar ik reed het Noord-Hollandse duinstadje Bergen binnen. Geheel ergens anders, voor een hele andere start. Ik vond het een goed moment. In een reorganisatie terechtkomen gaat zelfs een nuchtere doordraver niet in de koude kleren zitten. Er wordt met me gedaan en dat bevalt me slecht, ik wil zelf aan het roer staan.

Mijn keuze is om een serieus bedrag te investeren in een vijfdaagse training die me helpt om inzicht te krijgen in mezelf, de invloed van mijn gedrag op mijn omgeving en vice versa, om hierdoor beter richting te geven aan de toekomst. Kortom, de dingen die je meestal wel aanvoelt. Maar soms even niet.

De dagen duren van negen tot negen. Daarna ben ik moe. Het uitrollen en kneden van de innerlijke mens, hoe gebalanceerd ook tussen ontspanningsoefening en oordeelsanalyse, peigert mijn hersenlagen af. Maar nu de zomertijd is afgelopen, gloort er ’s ochtends weer licht. Dan kan er dus gelopen worden. Zeewaarts!


Om zeven uur naar buiten, door miezer en halfduister bos, richting kustlicht. Het komt. Opklaring. Lucht. Ruimte. Uitzicht.


Een strand vol jut. Flessenpost, een half begraven schoen. De lonkende branding. Symbolisch? Snel terug om nog wat ontbijt te halen. Op weg naar inzicht. De toekomst gaat nog lang duren. Het is nog niet met me gedaan.


zondag 8 oktober 2017

In transitie

Het is tijd voor verandering. Na een zwalkende loopstart dit jaar wil ik strenger worden in het trainen. Dat doe ik door wedstrijden te plannen. Over drie weken een nabije halve, dan de 7 heuvels, wellicht 6 bruggen 5 dagen na Sinterklaas, begin 2018 de strandwedstrijd, de 30 kilometer duinen vier weken daarna en als sluitstuk de hele van Rotjeknor begin april. Zo, dat is alvast in hoog tempo genoteerd. Nu nog in vorm raken en tijdig inschrijven.

Regelmaat is het sleutelbegrip. Plannen en doen. Geregeld lopen, in de bekende afwisselende formats. Momenteel kan ik overdag er nog weleens erop uit, maar wie weet tot wanneer. Om te voorkomen dat mijn gezicht in huis alleen nog op ‘wanted’ posters bekend raakt, plan ik mijn schema aan de randen van de nacht. Het is heerlijk om op zondagochtend vroeg door veld en dorp te banjeren, zonder verkeer, begeleid door hanenkraai en klokgelui. De opgaande zon trekt mijn schaduw uit over de akkers, hazen schieten voor me weg.


Belofte maakt schuld. Ook als er uur na uur regen op de voorspelling staat, zet ik mijn wekker op duistervroeg. ’s Nachts lig ik te soezen op een oor, met het andere hoor ik de regen vlaag na vlaag tegen de ramen kletteren. Eindelijk gaat de wekker, veel te vroeg. Als ik mijn regenkleding op de tast uit mijn kast trek, wordt het droog. Dank, barmhartige weergoden!

De regelmaat zit ook in matigheid. Ik moet minder vaak de dag afsluiten met geknabbel en gelurk. Gewoon een spaatje graag, dat is ook gezellig. Eens zien of er nog wat kilootjes af te snoepen zijn.

De verandering doet zich ook voor op werkgebied. Een plotseling herinvulling van mijn functielaag kost bijna iedereen van mijn leeftijd en ouder z’n baan. De geëtaleerde mensgerichtheid blijkt niet intern beleden. Kostenreductie heeft even voorrang. Jawel, een kans. Herijking. Nieuwe mogelijkheden. Afgestofte idealen. Opborrelende ambities en vergezichten.

En natuurlijk daarnaast mijn loopambitie en het genieten van uitzichten bij het trainen. Weer in vorm komen. Tijd om in te schrijven.