Ups & downs

Wat stijgt zal vallen, volgens onze Angelsaksische buren. Aan de Rijnlandse kant kijken ze aan het einde van het jaar uit naar een goede Rutsch, daarna kan het in het nieuwe jaar alleen nog maar omhoog.

Net nu de woonbaarheid van onze bouwputje weer aan de positieve kant van de schaal begint te komen, gaan we een paar dagen naar het zuiden voor een lang geleden geplande miniwintersportvakantie. Het voordeel van een agendagestuurd leven, is dat er voldoende te doen blijft. Het nadeel kan zijn dat de temperaturen ter plaatse van het skioord gelijk blijken te zijn aan die op het moment van boeken. De eerste dappere bloemen en insecten steken de kopjes al op, vogels fluiten in de ochtendstond alsof de lente is aangebroken.

Door voldoende hoogte en een leger aan kanonnen is de sneeuwproductie aan de dorpskant toereikend voor gezellige baantjes en de skiklasjes van de kleineren. Maar als ik ’s middags met ze naar de hogere pistes ga om het geleerde op een mooie gladde helling te laten demonstreren, blijken deze helaas gesmolten als sneeuw voor de zon. We staan bovenaan een parcours vol steile afdalingen waar ikzelf al bij ga bibberen.

De zesjarige in het gezelschap aarzelt geen seconde. Haar voorliefde voor de klassieke pizza Margarita wordt slechts overtroffen door het in pizzapuntformatie van een skihelling scheuren. Binnen drie seconden verdwijnt ze linea recta achter de zichtlijn. Haar oudere zus haalt de schouders op over zoveel technisch onbegrip en volgt zeker zo snel, maar in schommelende bochtjes, de zwaartekracht. Ik heb geen keus dan er achteraan te gaan. Een paar honderd meter verder liggen ze in een hoop sneeuw, schaterlachend om elkanders bevalligheid. Tien meter van de zijkant alwaar de afgrond begint. De hartkloppingen mijnerzijds blijven nog een paar kilometer voordat we bij het dalstation zijn. Ze leren het wel. Nu ik nog.

Na een extreem turbulent halfjaar renovatieobsessie is het goed om een paar dagen niet aan bouwen te hoeven denken, sturen, controleren en corrigeren. Dat blaast het stof uit je hoofd. Het nieuwe jaar voert opwaarts. Ik hoop voor iedereen!

De Verbouwing – Uit de overgang

Een kleine afstand van vakantiepark tot bouwhuis, een enorme sprong van huisje naar thuis. We zitten er. De dozen hoog opgetast, temperatuur en vochtigheid strijdend om een plekje aan de rand van de schaal, deuren nog niet in de hengsels. Maar geweldig, we zijn geland. 

Er zijn wel wat kleine dingetjes te doen. Schilderen. Vloeren leggen. Keuken kopen. Aanbouw zetten. Dat soort dingetjes. Perzische tapijten op de vloer boven geven de sfeer van een bedoeïenentent, inclusief authentieke kamelenlucht; beneden wekt de blote betonfundering herinneringen aan een verhuizing van lang lang geleden. Ja, het is hier heerlijk toeven; het voelt al bijna af.

We begonnen de afgelopen maanden met een statige dame, nog goed geconserveerd met een volgepoederd craquelé van leeftijdsrimpeltjes, onwetend, of toch minstens onbewust, van de nabijsluipende aftakeling. Van make-up naar make-over. Naar take-over. De kleine verbouwing werd een majeure bouwput. Aankleden werd strippen. Mannetjes werden kluspeletons. Uitvoeringsopties ontaardden in keuzestress. Pas toen de chaos van de bouwstromen niet meer te overkomen leek, brak het plan door de barrières van de realiteit en werd een nieuwe dimensie geboren. De dame is een vlammende vamp geworden, op hoge hakken en strak in het pak. Een nieuwe generatie treedt aan.

Met hulp van onze geliefde omgeving kloppen we van dag tot dag het stof uit de woning; niet meer van ouderdom, maar van stuuk en slijpsel. De metamorfose blijft voortgaan, en voortdurend komen we verder in leefbaarheid.

Beneden geven twee boorhamers een concert voor house-liefhebbers. Aan het einde van de gang nadert de badkamer z’n voltooiing. Ergens de komende dagen gaat internet het doen, tegen het weekeinde gaat de vloerverwarming erin, begin volgende week is de elektricien klaar, in de kerstvakantie gaan we de etage van vloerbedekking voorzien. Na een hectisch half jaar komen we in een rustigere klusfase. We zijn nog lang niet klaar, maar wel voor de komende twintig jaar.

De Verbouwing – Het loopt

Inmiddels verblijven wij, met de meeste hoogachting, al drie weken in een vakantieparkje. Langer dan gehoopt, want de zompigheid van afgelopen maand draagt niet bij aan het drogen van de duizenden kilo’s stuuk die worden aangebracht. Maar het loopt. Niet hard, ik zeker niet, wel gestaag. 

Met de winter op de kalender en ontbrekende verwarming schemert het vooruitzicht op een diepvrieskast van een huis. Maar de cv is nu opgehangen, de laatste radiator wordt als alles goed gaat morgen gemonteerd en dan kunnen we stoken. Tot 15 graden, anders droogt de muurafwerking te hard en komen er scheuren in. Aha.

Niet alles gaat goed. Het plafond beneden hoeft alleen te worden bijgetipt, maar we boren eerst nog even een gaatje voor een lamp. Behalve het boorstof zeilt een plaat pleisterwerk van tien vierkante meter mee omlaag, tot werkverschaffing van de stukadoor. Nu moest ie toch al aan de bak in de keuken, alwaar de loodgieter, een etage hoger, het leggen van een afvoerpijp net te diepgaand heeft uitgevoerd. De elektricien meldt zich vandaag ziek met spit. 

De tabberd van de goedheiligman vertoont dit jaar meer zwarte vegen dan het gezicht van zijn verblekende kompaan. We hopen op droog weer. En op de overgang. In de tussentijd proberen we zo goed mogelijk te slapen op de korte momenten dat het even kan.