Een weekje in Londen is geconfronteerd worden met een era van vergankelijkheid. Grootse paleizen en opgepoetste monumenten weerspiegelen de hang naar vroeger, toen waarschijnlijk alles nog beter was. Standsverschillen, smog en een gepachte wereldbol. De nieuwe kantoorkolossen doen het contrast des te scherper uitkomen. Kijk, we hebben dan geen wereldzeeën meer, maar we zijn wel hemelbestormend. De kloof tussen herinnering en moderne tijd.
De kloof is een aangename jeuk van verschil, de prikkeling waar twee verschillende metalen elkaar raken. Het vormt je. Het houdt je alert en mag niet wennen. De gelijkheid, vrijheid en broederschap die door de Fransen wordt gepredikt, is aan gene zijde van de waterscheiding gehouden. Het onoverbrugbare wordt beleden in de apartheid van munt, verkeer, voedsel en natuurlijk de zelfkwelling die Brexit heet. Wat heb je aan een stiff upperlip als er onvoldoende tegenslag is om deze te harden?
Je kan de oorzaken wegnemen, maar dat is vals. Een beter ontwerp van metro’s en perrons zou een massa omroepers hun baan kosten. Een eigen munt zorgt voor identiteit zonder Brusselse dictaat, waardoor devaluatie geheel in eigen hand gehouden kan worden. Links rijden is logisch, want je passeert elkaar op roltrappen toch ook aan de linkerzijde?
Stoïcijns en volhardend. Kijk ons eens overleven. Nog steeds King of the world. No regrets. Volgens vrienden die al jaren in Londen wonen, hebben Engelsen 100 manieren om sorry te zeggen, maar geen daarvan betekent dat ze ergens spijt van hebben. Meer vormt het de wellustige aankondiging van een onprettige confrontatie. I'm sooo sorry, but...
Londen is natuurlijk een prachtige megalopool; ondergronds, schuifelend in de rijen, hardlopend langs de Thames, bovenin London Eye. De eigenheid is de reden om er naartoe te gaan. En daarna weer naar home, sweet home.
