zondag 19 september 2021

Smokkelaarstrail 2021 – Grensoverschijdend

Nee, nog steeds niet in veilig gebied. Pas volgend weekend versoepelen de restricties en zijn grote loopevenementen weer toegestaan. Mits buiten, en voor middernacht weer binnen. Zoiets.

Enkele kleinschalige routes zien kans om in een tijd van beperkingen toch door te gaan. Verspreiden over het weekeinde, starten in duo's op 10 seconden afstand, ver weg van de stedelijke omgeving; het kan, dus het gebeurt. Geen tijdwaarneming, geen rijen publiek om de blije amateur profstatus te gunnen. Wel mooie momenten in de natuur tussen andere boshosselaars. Waaronder ook stoere honden die een medaille mogen scoren. 

De Brabantse Trailserie bijvoorbeeld. Drie trails tussen Breda en Tilburg, tot en over de Belgische grens. Altijd mooi weer, zelfs bij slecht weer. 

Drie weken geleden deed ik van dit trio als intro de doorgeschoven Ooievaarstrail. Mooi gelopen, maar helaas mijn linker voet overbelast. Dat is niet handig als je aan het opbouwen bent voor twee marathons in oktober. Wat doe ik met mijn schema, als de dertigers zich aandienen, maar ik na 500 meter hardlopen al ga hinkelen?

Ondanks koelen, een bezoekje aan de fysio, oefeningen en grommend zelfbeklag, helpt maar een ding: wachten. Tijd heelt alle wonden. Het mag alleen best wat sneller.

Deel twee van de serie is vandaag de Smokkelaarstrail. Ga ik de vorig jaar ingeschreven 27,5 kilometer door struweel ploegen? Neen. Blijf ik thuis simmen? Welzekers neen. De middenweg: een kleinere afstand op rustiger tempo. Dat wordt de 21,1 km met mijn Bredase loopmaatje, die zich wel qua tempo kan beheersen. Een goede haas en een evenzo goede blindegeleide, omdat ik zonder bril en neerwaarts gerichte blik menige routepijl over het hoofd zie.

Langs grenspalen, over uitgeharde tractorsporen, zandpaden, boskronkelpaadjes en als klap op de trailpijl dwars door menshoog maisveld; een hele mooie route. Qua belasting net te doen. Denk ik. Of toch over het randje? Dinsdag op de training kijken hoe het voelt. Over twee weken de Kustmarathon? Hm, die heeft geen middenweg. 

dinsdag 7 september 2021

Behapbare afvalrace

En het is nog niet voorbij. Afgelastingen van aankomende loopevenementen blijven binnendruppelen. De afgelopen weken werd de wederkomst van najaarswedstrijden als de Dam tot Damloop, CPC loop, Tilburg Ten Miles, Bredase Singelloop en Marathon Brabant alsnog afgeblazen. Allemaal rondes die ik vaak gelopen heb, maar waar ik toevallig nu niet voor ingeschreven stond. Ooit liep ik de Circuitrun op Zandvoort; dat zou dan nu waarschijnlijk geen probleem zijn geweest.

De twee marathons waar ik in oktober wel voor ingeschreven sta, gaan vooralsnog door. Ik houd m'n vingers dag en nacht gekruist, hoe onhandig ook bij eenvoudige taken als brood snijden of blogjes tikken. Hoop helpt.

Daarbij focus ik op een eigen initiatief, de Afvalrace. Geen "plogging" onder tijdsdruk, waarbij rennen en zwerfvuil oppikken het doel is, maar juist kilo's kwijtraken. Een extra kilogram van start naar finish hollen kost veel energie, tijd en frustratie. Het is niet voor niets dat de recordhouders op de lange afstand bij tegenwind niet vooruit maar achteruit vliegen. 

Gewicht maakt veel verschil; per kilo een paar minuten in totaal op de marathon. Dit betekent voor mij dat ik zelfs in gewichtsloze toestand nog steeds geen aanspraak op eremetaal zal kunnen maken, maar het verlaagt in ieder geval zowel mijn behapbare eindtijd als de belasting op mijn skelet.

Ondanks tientallen kilometers trainen per week, ben ik dit jaar toch aangekomen. Er is teveel aanbod, te vaak, te lekker. Als ik niet zou hardlopen, was ik een skippybal. Diëten helpt niet in mijn ervaring. Slecht voor je humeur en na afloop knalt het er dubbel en dwars weer aan. Matigen is lastig; alleen harde maatregelen helpen mij. Zo eet ik al een tijd helemaal geen snoep meer (tot blijdschap van de kids). Koekjes mocht ik dan weer wel van mezelf (tot verbijstering van allen die weer eens een lege trommel aantroffen). Zelfbedrog.

Als methode kies ik nu voor een maand periodiek vasten. De kern hiervan is het afschakelen van koolhydraatverbranding bij gebrek aan suikers, waardoor het lichaam zich wendt tot het peilloze vetreservoir. Het aantal eetmomenten per dag gaat van semi-continu naar twee: lunch en avondeten. Niks tussendoor dan suikerloze vloeistoffen. Schijnt ook nog gezond te zijn. Heel eenvoudig en overzichtelijk, dus veel aantrekkelijker dan grammen afwegen, calorieën tellen of zuurkoolsap drinken.


Dat werkt voor nu. Omdat mijn lichaam al gewend is om bij lange trainingsloopjes in vetverbranding te gaan, blijkt de overgang behoorlijk pijnloos. Geen echt hongergevoel, alleen een beetje discipline nodig als ik gedachteloos afdwaal richting voorraadkast. En proberen om niet teveel naar binnen te proppen op de twee momenten dat het wel mag.

Na de eerste week ben ik al drie kilo kwijt. Dat tempo zal wel omlaag gaan. Ik knijp eens in mijn zwembandjes. Nog heel veel pakjes boter! Mijn doel om zes kilo lichter aan de start van Rotterdam te staan is onder handbereik. En dan nog een snelle eindtijd graag. Hoop helpt.