We hebben ruim tijd voor grondige aanpassingen en reparaties, want ons huidige huis is toch nog niet verkocht. We kopen het. En onderhandelen daags erop zomaar met een koper voor ons oude huis die er heel snel in wil. Dan wordt het snel verzinnen wat de aanpak wordt, de uitkomst en de bemensing. Het lijkt wel een project. O ja, en nog iets met tijd, geld en kwaliteit.
Alle wensen zijn nu helder en de bezwaren praktisch allemaal, hoop ik. Het is simpel. Je wilt wat laten doen. Je zoekt een vakman. Die komt & kijkt & geeft een degelijk advies; betaalbaar, realiseerbaar, snel klaar en van goede kwaliteit voor de lange termijn. Dan voert ze het uit conform plan. Dank u wel, fijn, goed gedaan, hier heeft u een zakje muntjes. Tot een volgende keer maar weer.
Maar het is complex. De vakman is druk, hij kan even niet. Uiteindelijk komt hij langs en belooft binnen een week met zijn verhaal te komen. Na die week blijkt ie bij nabellen nog een week nodig te hebben. Dan komt de offerte. Geen open begroting, zoals gevraagd en afgesproken, met inzicht in uren, tarief en materiaalkosten. Alleen gekopieerde stukjes tekst uit andere offertes, niet eens allemaal relevant, en een duizelingwekkend groot getal onderaan de streep met de tekst “Wij vertrouwen erop binnenkort een gunstig antwoord van u te mogen ontvangen”.
Het is nu half oktober. Vier maanden nadat we het nieuwe huis ontdekten. Drie maanden na de eerste serieuze schetsen. Twee maanden na het inwinnen van professioneel advies. Een maand nadat het offertetraject begon. Nog een maand tot de verhuizing. En nu zit ik met de aannemer om de tafel voor de laatste klap op de plannen en om opdracht te kunnen geven. De omvang noodzakelijkerwijs ingeperkt, maar de visioenen niet. Het gaat beginnen!
