Ook werkmatig gaat het op pad. Een project voor een Europees instituut brengt me drie dagen per week naar Luxemburg. Geen auto met chauffeur helaas, ik mag zelf rijden. Flinke afstanden, lange werkdagen. Zolang ik daar zit, kan ik thuis niets bijdragen maar de afstand is te groot om dagelijks te pendelen. De opdracht is mooi, er is zicht op de einddatum maar de route naar de finish is omslachtig.
Eigenlijk wil je als efficiënt mens rechtstreeks naar de eindstreep. In het echte leven loopt de curve van A naar B zelden als een rechte lijn door de 11 dimensies. Meestal mogen we blij zijn dat het er maar 11 zijn. Maar het hebben van de zaak is een ding, de reis erheen biedt onverwachte in- en uitzichten.
Op weg terug van hotelkamer naar vakantiehuisje hebben Boze Truckers (een beroepskeuze) de snelwegen in Wallonië afgezet. Kilometers vrachtauto staan plompverloren op wegen naar de toeritten. Geen uitwijk aangegeven. Dan het routesysteem maar opgedragen om een pad buiten de gebaande snelwegen te vinden.
Over steile en smalle wegen kronkel ik door Ardennen, langs wouden, stijlrijke bouwsels, rivieren en mannen in houthakkershemden. Ik vind onverwacht Waterloo, maar gelukkig niet het mijne, vol monumenten van vergane glorie. Uren gaan voorbij. Ik kom zeker maar langzaam dichterbij. Het hoeft niet altijd op z’n snelst. Het doel ligt niet alleen aan het einde.
