De verbouwing kwam langzaam op gang, maar eenmaal in beweging is de machine niet meer te stuiten. Elke dag is er weer een flinke verandering doorgevoerd. Stukken muur eruit gezaagd voor deuren en ramen. Een steunmuur eruit over de volledige lengte. Een stalen steunconstructie van 600 kilo er voor in de plaats. Dakisolatie, 25 kuub. Gips, pallets vol. Dakramen op diverse plekken. Dakramen op de goede plekken. Voorstrijk in vrolijke kleurtjes.
Elektrabuizen, krioelend door de muren. Oud sanitair: eruit. Bolier en cv: eruit. Cementdekvloer: eruit. Asbest: eh, ho. Onschuldige ontluchtingsbuizen, pontificaal midden in de leeg te slopen ruimte waar de badkamer moet komen, waarvan de bouwer zegt: o ja, die asbest buizen, daar mogen wij niet aankomen. We stoppen hier even met de voortgang en geef maar een seintje als ze weg zijn. Ok?
Een ongeplande tegenvaller. Er zijn er meer. Het geweldige familiaire vloerenlegweekend pal voor de verhuizing kan geen doorgang vinden als we horen dat na het aanbrengen van stuuk de muren eerst drie weken moet drogen. Foutje van onze kant. Het niet tijdig beschikbaar zijn van de nieuwe kozijnen gooit ook roet in het eten.
Een week voor de verhuizing vraagt de aannemer me wat we ons eigenlijk voorgesteld hebben bij die verhuizing. En hij onthutst helemaal als ik vertel dat alle mensjes, meubeltjes en doosjes dan gelost gaan worden om hun bestemming op de verdieping te zoeken. Het gaat hem niet lukken. De stuukman wacht op de elektraman die op de murenman wacht en die wacht die op de kozijnen en bovendien, de verwarming en de stroom doen het nog niet. En beneden moet nog alles gedaan worden aan draden en smeersels. Een no-go area.
En zo gebeur het dat we dit jaar nog zomaar twee weken in een vakantiehuisje gaan doorbrengen. De regio hier schijnt prachtig te zijn in november.
