Schema: Duurloop tempo 3, 25 min.
Invulling: 150 bpm in 28:01 over 5,6 km (12,1 km/h)
Muziek: Pink Floyd – Dark Side Of The Moon
Ooit was mijn marathon zo ver weg als de maan. Op dagen als vandaag, een glimps tussen de wolken door van een hemellichaam waarmee ik geen enkele dan een bewonderende relatie had. Mooi! Maar onbereikbaar voor mij. Doelen veranderen. Mensen ook. Het is mogelijk gebleken om in 10 jaar tijd een mens op de maan te laten landen. En over een paar dagen zal blijken of ik na tien weken trainen vanaf basisconditie de afstand in Amsterdam kan overbruggen.
Het nemen van de ene horde geeft zicht op de volgende. Eerst het idee. Het idee! Plots beklijft en kriebelt het. Dan het lef. Weken laten borrelen vanbinnen, totdat het voldoende gerijpt en gedestilleerd is, en moedig genoeg geworden om in te schrijven. Zo! Nu alleen nog maar blind een schema volgen, dan komt de rest vanzelf.
Deze eerste stappen zijn alleen maar de geestelijke knopjes die ik omzet. Het trainen heeft ook nog wel een paar fysieke uitdagingen. Om focus te houden en gemotiveerd te blijven maak ik de wereld medeplichtig aan mijn voornemen met dit blog. Tientallen ogen lezen dit verhaal, bekende gelaatstrekken en verre gezichten. Dwingende ogen; warme aanmoedigingen en spottende blikken.
Bij het maken van m’n loopschema ben ik uitgegaan van een optimistische vier uur looptijd (dus sneller blijven dan 10,5 km/h gemiddeld). Inmiddels leg ik de limiet iets soepeler; uitgaande van mijn statistieken over de lange afstanden hoop ik 9,5 km/h te lopen en binnen de 4½ uur binnen te zijn. Er is zowat tijd genoeg om de marathon te wandelen, maar dat is niet de opzet.
De training is bijna voorbij en heeft de zwaarste delen gehad. De volgende stap is starten; zolang de wekker en de trein op tijd gaan ben ik er klaar voor. Nu nog uitlopen. Een kleine stap voor de mensheid. Een sprong naar de maan voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten