Vandaag: Halve marathon (21,1 km) in 1:47:39 (5:06/km, 11,8 km/h) met 166 bpm – nieuw PR
Elke laatste zondag van oktober wordt Etten-Leur overspoeld door een horde lopers op de korte en lange afstand. In het centrum valt dit amper op, in verhouding tot de kudde bezoekers die op koopzondag winkelwaarts migreert. Maar de wedstrijdroutes klokken de lopers snel weg uit de dorpse flessenhals en schenken ze het aangrenzende natuurgebied frisse lucht en aangenaam uitzicht.
De wedstrijd wordt geafficheerd als de (halve) "Marathon Brabant". Een dappere pars pro toto, waarbij de veel zwaarder bezochte trajecten in Breda en Eindhoven kennelijk in een ander werelddeel worden geprojecteerd. Op deze wijze kan de 5 km van Klazienaveen zich gemakkelijk uitroepen tot Loop-event Nederland. Wat heet, tot Galactisch Sportief Hoogtepunt van de afgelopen drie eonen!
Het is m’n zevende halve in drie jaar, met al een scherp PR. Ik ben erg benieuwd of m’n intensieve training voor Amsterdam (twee weken terug) nu ook merkbaar wordt. De omstandigheden zijn in ieder geval erg goed, het weer is heerlijk warmherfstig. Ik heb na een korte worsteling een korte broek en het Amsterdam-shirt kunnen bemachtigen uit het hol in de kledingkast waar de zomerkleren al waren begonnen met hun winterslaap.
De eerste helft van de wedstrijd gaat over zen en de kunst van het inhouden. Fysiek kan het sneller, mentaal moet de rem erop. De tweede helft druipt inderdaad mijn tempo langzaam omlaag, en moet ik bijten om niet te verslappen. Gelukkig het goede startvak gekozen, en tientallen onwetende hazen in het veld allerwegen om me heen met dezelfde doeltijd. Bij gebrek aan vrolijke vrouwelijke vormen (of zou het mijn afnemende hormonale intuïtie zijn?) koers gehouden op een stap achter de grijze mannen met de stabiele passen. Zwitserse precisieloopwerken. Ik slinger er achteraan.
Doordat ik het circuit inmiddels ken laat ik me niet verrassen door het laatste lange kilometers langs de snelweg en over achterafpaadjes voordat het dorp weer zichtbaar wordt. Maar twee kilometer voor het einde krijgt mijn horloge geen signaal meer van de footpod. Ik kan niet meer zien hoe ik op schema lig, nu is het erop of eronder. Persen, puffen, duwen, rood hoofd. Een bevalling zal best wel lastig zijn, maar het gevoel dat er van alles uitscheurt dringt zich ook aan mij op. Waar blijft de meet? Hoever nog? Houdt de stoommachine het nog veel langer?
En daar is de finish! Te laat m’n horloge uitgeklokt, dus geen zekerheid. Rond mijn vorige record, dat wel. Ik ben zowaar op tijd voor de bus, en aanschouw thuis het resultaat: 10 seconden sneller dan m’n twee jaar oude PR! Dat is een verbetering van 1,5 promille. Tja, kleine stapjes vooruit kosten soms een flinke inspanning…
In Etten-Leur heb ik nu elk jaar twee minuten sneller gelopen. Dat kan volgend jaar alleen als er een drastische verbetering van mijn techniek optreedt. Laat ik maar eens gaan nadenken hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Ondertussen nog drie weken tot de Zevenheuvelenloop. Tot dan, dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten