De marathon – daarom!!!

Marathon countdown

Ik bouwde op en telde af tot de marathon van Amsterdam op 16 oktober 2011. Ik beschrijf elke dag vanaf de start van mijn training tot de marathon zelf, in stuiterende verhalen over lopen, sjokken en joggen. Hartslag, hazenbillen, helikopterstress. En de rest:

 

Schema: Duurloop tempo 3, 42,2 km.

Invulling: 155 bpm in 4:10:46 over 42,2 km (10,1 km/h)

Muziek: Orkestjes, applaus en andere aanmoedigingen op een ritme van duizenden dravende schoenen

Twee maanden geleden. Een gup doet flink en gaat zijn grenzen opzoeken. Op pad en op iPad. De vraag was: Waarom??? Het antwoord is dagelijks in stukjes mens en brokjes geest voorbij gekomen voor een groeiende lezersschare, gaandeweg ondersteund met twitterprikkels. Confused? You won’t be after…

Vandaag zwom de gup in een waterval van eigen zweet omhoog en haalde de meet na 42,2 km ommegang door Amsterdam en omstreken. De eerste helft ging zoals verwacht prima (achteraf gezien; al lopend denk je daar grappig genoeg heel anders over), maar de tweede helft kaatste heen en weer tussen verzanden en opschakelen. Gelvoeding deed z’n werk. Goede drankposten. Ik heb in ieder geval een extra kilo sportdrank Mokum laten bezichtigen en weer onaangesproken teruggenomen. Wat zou dat schelen op m’n eindtijd?

In de stad was het gezellig lopen. Alle Europese talen zongen rond als in een Babylonische kanariekooi. Drukke scharen toeschouwers langs het prachtige bewoonde decor. De kinderen die scanderend “hup papa hup” volhielden weten overigens meer dan ik.

De laatste vier kilometers waren erg zwaar, maar terugkomen in het stadion was magnifiek. Met een opgespaard turbospurtje het gravel op doen spatten en de gemiddelde snelheid van de laatste honderd meter uit de schaal laten vliegen. Yeah. Dank je wel, publiek. Ik heb het gehaald, in nog niet eens de dubbele tijd van de winnaar van vandaag. Top! Mijn wieg stond niet in Kenia of Ethiopië (gelukkig maar), ik heb zware botten, vind ik, en anders heeft een bourgondische levensstijl er wel een zwaar lichaam omheen geboetseerd. 

Daarna naar huis. Nog een hele toer om zes extra kilometers proberen te wandelen naar en van station, argwanend gadegeslagen vanwege mijn wankele gang door inhalende looprekbestuurders. Zweetkristallen die niet zouden misstaan in een grofzoutstrooier braken klingelend op het trottoir.

Nog even de feiten. In onderstaande grafiek staat de gemiddelde snelheid per meetpunt over de laatste 5 kilometers en over hele traject tot dan toe. Na 20 kilometer werd het tempo lager, na 30 km te laag om nog op mijn hoogste doel van 4 uur uit te komen. Had ik het kunnen halen? Hm. Vier procent sneller is pittig, maar hartslag was wel netjes laag. Als PR even goed genoeg.

Dit is het einde. Voor mijn marathonqueeste 2011 in ieder geval. Ik heb me een torenhoog geachte barrière voorgehouden, en mezelf laten zien dat ik die kan overwinnen. Dat jullie dat ook allemaal hebben moeten aanschouwen, was voor mij zowel de extra uitdaging als stimulans. Is mijn leven nu veranderd? Nee, ik moet het weer eens helemaal zelf doen. Gelukkig maar. Lezers gegroet.