Schema: Rustdag
Invulling: Tennis 2x45 min. (wind wint)
Muziek: Gruppo Sportivo – Pop! Goes the Brain
Hardlopen is een denksport. Natuurlijk doen de spieren het werk, en moeten de pezen en botten in staat zijn om de belasting te verdragen, maar uiteindelijk maak je in je hoofd de beslissing om door te gaan. Of te stoppen.
Hoe moeilijk kan het zijn? No pain, no gain. Een mijlpaal voelt pas als een overwinning wanneer je er moeite voor hebt moeten doen. Voor een deel gaat dat gelukkig vanzelf. Veroudering schuift automatisch de lat stukje bij beetje omhoog. Zonder compensatie met betere training, inzichten en tactieken betekent dit teruglopende tijden bij gelijke inspanning. En het was vorige keer al zo zwaar… Dus gebruik je hoofd om voortdurend vooruit te blijven gaan als je lichaam achteruitmarcheert.
Op enig moment kan je niet beter. Dan wordt het tijd voor een andere ambitie dan jezelf te verslaan, en kan je je richten op het vergelijken van je prestaties met anderen in dezelfde leeftijds- en trainingscategorie. Nog lastig genoeg, als je al die buikige wankelende vroegbejaarde types voor je over de finishlijn ziet komen.
Op mijn ene schouder huist een duivel. Compleet met knalrood latex speelpakje en een scherpe drietand in de knuistjes, danst hij in een woest ritme met me mee. “Stop nou maar, loser, je hebt je vandaag alweer genoeg aangesteld. Je haalt het toch niet, je kan het niet, het is zinloos. Het is gewoon te ver weg, ga wandelen en koop een liter ijs om lekker af te koelen.”
Op mijn andere schouder zit een engel. Haar lange blonde haren vallen over een stralend wit gewaad, haar voeten zijn gehuld in hippe wolkjes. Ze zwijgt.
Maar ze kijkt recht in m’n hoofd, met een brandende blik. Verschroeiender dan het vurige duiveltje. Tanden op elkaar. Adem halen. Blijven gaan. Nog even dan.
In relaties van alle aard is het een kwestie van meer geven dan ontvangen om samen in balans te zijn. Je investeert energie, niet alles bereikt z’n doel, je ziet niet alles wat de ander voor jou doet. Ook bij hardlopen. Je rekt je grenzen op, zonder het eigenlijk te beseffen, want elke keer kom je weer tegen een volgende grens aan. In het begin was een omweg om de lantaarnpaal teveel. Nu twijfel je, of je het volgende dorp ook nog zal meenemen. Je hebt nog zover te gaan dat je vergeet van hoever je gekomen bent.
De eerste keer een kilometer hardlopen is net zo moeilijk als de marathon halen. Je moet telkens weer door de pijnbarrière in je hoofd. Je eerste 5 km. De eerste keer 10. Iedereen die een wedstrijd loopt, loopt allereerst tegen zichzelf. Willen meedoen is al geweldig, de finish halen een overwinning. Jullie zijn allemaal kanjers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten