Nog 13 dagen: Thuiswedstrijd

Schema: Duurloop tempo 2, 30 min.

Invulling: 154 bpm in 27:58 over 5,6 km (12,1 km/h)

Muziek: Kansas – There’s No Place Like Home

Wanneer ik met iemand in gesprek raak over het weer, veegeneraties en andere belangwekkende zaken, dan zal ik niet nalaten om achteloos te laten vallen dat ik binnenkort een marathon ga lopen. Altijd goed voor een goh-momentje en een peinzende blik in de ogen. Voorts laat ik de persoon niet ontsnappen voordat ik de essentie van deze opgave duidelijk heb gemaakt, mijn blogadres in diens borstzak heb gestoken en de omvang van mijn bovenbeenspieren heb laten voelen. Vaak heeft de lift dan al een etage bereikt waarop de ander er graag uit wil, of mag ik zomaar voor in de rij.

De enkeling die zich dan nog niet transpirerend derwaarts spoedt, meent nogal eens te moeten opmerken dat het dan toch zeker de marathon van New York betreft? Dat is toch de enige echte? De grote appel, en zo? Nee gast! Toen wij in de eerste wereld de arena betraden voor klassieke en verdwenen sporten als Grieks discuszwieren, tweehandig kogelstoten, en speerwerpen vrije stijl (weinig geliefd bij een lichtgeraakt publiek), was Amerika nog niet uitgevonden en bevond het zich hooguit aan de onderzijde van de grote pannenkoek.

Een eerste marathon hoeft geen exotische locatie te zijn. De kers op de appelmoes is het uitlopen, niet het overleven van de 5^th Avenue shopping experience. Nederland heeft twee kanjers van 42 kilometer met internationale allure; Amsterdam in het najaar en Rotterdam in het voorjaar.

Als eenmaal het mythische gulden vlies van die eerste marathon doorbroken is, dan kan in alle rust gewerkt worden aan het oppoetsen van het loopblazoen.  Wandelaars slaan schildjes op hun wandelstok met Valkenburg en Exloërveen. Campers bestickeren zich met de Noordkaap en Walibiworld. Safaritijgers willen niet naar huis zonder de big five voor hun motorkap. En runners hebben hun eigen big five: de marathons van Berlijn, Boston, Chicago, Londen en New York.

Alles op z’n tijd. Eén is nu voldoende, en één moet de eerste zijn. En die eerste is dan toevallig wel Amsterdam. Door het Vondelpark. Langs de Amstel. Over industrieterreinen. En finishen in de oude glorie van het Olympisch Stadion. Geen eitje, geen grote appel. Wel een magnifiek vooruitzicht!