Schema: Lange duurloop tempo 1, 80 min.
Invulling: 148 bpm in 1:21:49 over 13,6 km (10,0 km/h)
Muziek: Earth, Wind and Fire – The Best Of
Lopen volgens een schema betekent het loslaten van je intuïtie. Dat komt goed uit. Mijn intuïtie heeft namelijk altijd meewarig gekeken naar het idee om verder hard te lopen dan naar een bijna vertrekkende bus. Op sportdag was ik na de 60 meter sprint doodop. Bij een partijtje squash hing m’n tong na twintig minuten op de grond en splitste het balletje zich op in zwarte vlekken. Bij zaalvoetbal was ik het liefst de keeper.
Te gaan hardlopen is de eerste stap in het loslaten van die intuïtie. Ik ben afstanden gaan joggen door vanaf nul te beginnen, en telkens iets verder proberen te komen voordat ik me piepend tegen een lantaarnpaal aan moest vlijen. Het was hel. En de hel heeft vele lagen. Maar ik hield wel snelheid; het is hardlopen ten slotte. Als je door een hel heen moet, zegt mijn gevoel, kan je dat maar beter op maximaal tempo doen, rennend over de oneindige roodgloeiende kolen, met als mantra “we zijn er bijna”. Maar nog niet helemaal. De effectiviteit van intuïtie houdt een keer op, en dat was voor mij rond de halve marathon.
Dus nu volg ik in voorbereiding van mijn eerste marathon een schema. Tot mijn blijdschap en verwondering bestaat het grootste deel uit relatief korte en langzame oefeningen. Ik voel me als een eetverslaafde die het dieet heeft gevonden waarbij je door toevoeging van een magisch ingrediënt toch alles kunt blijven eten. Dat is altijd te mooi om waar te zijn. No pain, no gain, toch?
Ik loop nu vier tot (straks) vijf keer per week, meestal minder dan een uur, en op Tempo 1. Tempo 1 is het toverwoord van mijn loopformule. Het is de slow motion variant van hardlopen; je blijft op zo’n 75-80% van het tempo waarop je een 10 kilometer wedstrijd zou lopen. En dat voelt traag. Je moet je echt inhouden. Heel traaaag. Maar wel lekker…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten