Schema: Duurloop tempo 3, 45 min.
Invulling: 161 bpm in 50:20 over 9,7 km (11,6 km/h)
Muziek: Foo Fighters – Wasting Light
Na weken voortdommelen in Tempo 1 moet ik vandaag aan de bak. Drie kwartier op Tempo 3 – de beoogde snelheid om de marathon mee te bedwingen. De verlangde hormonale trance van endorfine en dopamine wordt wreed uitgesteld door sputterende kortademigheid om de hartslag tot boven de 160 op te jagen. Na 12 minuten breekt het zweet over m’n gezicht en in m’n oog, het zicht wordt wazig. Dit houdt geen mens vol, geen 42 minuten, laat staan 42 kilometer. Ja, echte sporters vast wel. Maar een amateurhobbelaar zoals ik? Nou ja, bezweer ik mezelf, er zijn er zoveel meer die het geen kwartier zouden volhouden.
Ik druk door, eenoog in het land der blinden. Het is maar voor even, dat moet toch lukken? Hoopvol kijk ik uit naar bekende punten in de verte, en werp blikken op mijn tijdmeter. Pas na een half uur zakt de overtuiging dat ik het vandaag niet ga redden. De geplande route blijkt iets langer te zijn, het is niet erg. Vijf minuten extra kan ik hebben. Maar 33 kilometer extra? Hm…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten