Mijn kapster bezoekt eind december haar nieuwe schoonfamilie in Venezuela. Al het hele jaar heeft ze het erover, met haar zachte g, rollende ogen en slingerende ingeweven haarmatjes. Haar oorspronkelijke ambitie om wat Spaans te leren, heeft ze inmiddels weer laten gaan. Te kort dag inmiddels, na al het uitstellen.
"Ik ga gewoon heel hard praten", zo zegt ze, "Dan begrijpen ze me wel. Spanjaarden praten immers ook altijd heel hard." Dat wordt een onrustige Kerst, vermoed ik.
In Finland bestaat een gezelschapsspel waarbij de deelnemers met hun voorhoofd op een stok in de grond langdurig rondjes draaien, om dan geblinddoekt weg te mogen lopen. Dit lijkt me qua effect vergelijkbaar met de inname van een liter wodka, maar dan veel goedkoper. De hoofdpijn zal ook in lijn zijn.
Waarschijnlijk zit ik het komend half jaar het grootste gedeelte van de week in München en Helsinki. Van onbetaalbare borrelglaasjes naar bier per emmer en weer terug. Ik neem voor de zekerheid maar een stok mee.
Het worden reistijden. De komende week zit ik in Washington. Geen Sandytoerisme, geen aanloop voor de NY marathon, maar met m'n neus op het verkiezingsspektakel, omlijst door historische bezoekjes en afspraken met hoofdrolspelers in de presidentscampagnes.
Ik voel me in een swingende status. Des te mooier wordt telkens het thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten