Zevenheuvelenloop 2012 – Achter de oren

Voor wie de afgelopen tijd in een cocon geleefd heeft: het is november. De regen slaat tegen de ramen. Duisternis vult de kamer, en wil niet wijken achter de gordijnen. Welke reden kan een mens hebben om op zondag zo vroeg wakker te zijn? Geen weekenddienst, geen trampelende kindervoetjes. O ja, Zevenheuvelenloop vandaag. Eruit!

Vijf jaar geleden begon ik met hardlopen, bij het aanbreken van mijn eigen herfst. Seizoenen laten zich niet veranderen, maar wel de beleving ervan. Door aankleding; met het vernieuwen van de garderobe, afzetten van een bril en het omarmen van jeugdige accessoires. Voor velen onzichtbaar, maar zeker merkbaar. En door inkleding; door veel te gaan sporten, losser te worden in spieren en gedrag, en m'n innerlijk meer naar buiten te laten. Je verandert niet de realiteit, maar je verandert in realiteit. Hardlopen geeft me structuur en doelen, en scherpt lichaam en geest.

Dat brengt vandaag een jubileum: mijn vijfde Zevenheuvelenloop, de enige wedstrijd die ik tot nu toe elk jaar heb gelopen. Tadadada! Reden genoeg om blij te zijn, ongeacht de druppels, ongeacht de grauwe lucht. De uitdaging is niet zo groot meer, de spanning is minder, maar de ambitie om goed te lopen is er altijd. Vaak is snel goed. Altijd is meedoen goed, en alles op alles zetten.

Geen zonovergoten folliage in de bossen van Nijmegen deze keer, maar druipend kletsgebladerte. Het publiek houdt zich eerst verscholen achter glas en onder regenschermen. De temperatuur ligt onder de tien graden, na een uur schuifelen in het startvak ben ik al nat voordat ik begin. De speaker meldt opgewekt dat er veel zuurstof in de lucht zit. Dat zal best, maar met name verbonden met waterstof in de verhouding 1:2.

Daar helpt maar een ding tegen. In de benen. Een tandje bijschakelen, grommend naar een hogere versnelling. Slippend in de bochten, soppend bij het inhalen. Een sproeiend spoor achterlatend van lauw zweet en koele miezer.

Binnen vijf kwartier is het achter de rug. Dan breekt ook de bewolking en begint de zon te schijnen. Stralend over de finish. Geen verbetering van het parcoursrecord (er zijn ambities en er zijn illusies), maar wel driekwart minuut van mijn PR afgepeesd. Super gelopen, en op naar het café waar de grote groep medesportievelingen, die ik via Twitter al in elektronische vorm ken, zich in vlees en bloed manifesteert. Weer nieuwe ontmoetingen. Ik ben nog wel nat achter m'n oren, maar dat is prima. Houden zo.