Omdat ik niet de hele dag buiten kan lopen, komt het er af en toe van dat ik op de bank plof voor een portie beeldschermontspanning. Spelprogramma’s vind ik veelal klef, actualiteitenrubrieken presenteren ’s zomers opgewarmde komkommerkliekjes, en speelfilms voorkomen elk risico op smaaksensatie door het bijmengen van bizarre verhoudingen reclamepulp.
Dat wordt dus een dvd. Eigen keuze, begintijd en plaspauze. Een goede smaakt altijd naar meer. Ober? Staat er nog een sequel op de kaart? En het meervoud van meer is serie. Eigenlijk wil ik een eindeloos toetjesbuffet, waarbij elke hap je doet smelten voor de volgende.
De afgelopen tijd heb ik me zoet gehouden met Borgen. Een Deense politieke serie. Børing! Zou je denken. Uit Scandinavië komen toch alleen thrillers over depressieve smerissen in mistroostig druipende landschappen? En politiek is toch datgene waar je elke vier jaar stemt op de belofte dat het nu eindelijk eens nuttig, begrijpelijk en doortastend wordt? Ja, ja. En dit is zowaar een verrukkelijke serie.
De kracht ligt in het nabij brengen van zoiets afstandelijks als politiek. De menselijkheid van de macht, de spannende spagaat tussen idealen en compromissen, tussen werk en privé. Het achtuurjournaal krijgt plotseling veel meer diepgang.
We volgen de partijvoorzitter van de Middenpartij, vanaf het moment dat er verkiezingen zijn en zij onverwacht de nieuwe premier wordt. In deze rol moet ze het land voorwaarts brengen, haar idealen realiseren, coalities smeden en ook nog bereikbaar blijven voor haar gezin. Dat is geen sinecure, en dat levert spannende, ontroerende en herkenbare televisie. Veel issues hebben Nederlandse parallellen; wat doen we met de inzet in Afghanistan, hoe ver reikt de macht van de inlichtingendienst, hoe beïnvloedt politieke strijd persoonlijke relaties.
De tweede hoofdpersoon is politiek journaliste. Ook een eigenzinnige en doortastende jonge vrouw, en dus ook met dilemma’s. Hoe gaat de pers om met politieke en eigen belangen, bij wie krijg je informatie, en tegen welke prijs. Haar ex, de spindoctor van de premier, is de linking pin tussen de twee hoofdlijnen. Hij lijkt meer gefocust op verpakking dan op inhoud, ook wat z'n privé-leven aangaat.
In het geknepen Mary Beth Lacey-lachje van de premier voor de media, ongeacht de achterliggende panieksituatie, zien we Mark Rutte doorschemeren. In de Vrijheidspartij, gedoogpartij van de oppositiecoalitie, aangevoerd door een theatrale immigrantenhater uit de rand van het land, herkennen we meer dan ons lief is. Een Nederlandse pendant zou met weinig ingrepen te realiseren zijn.
Maar het origineel is boeiend genoeg, en na twee seizoenen voelt het Deens zo geborgen als een warm bad gevuld met gorgelklanken en knalklinkers. Bedankt? Tak! Alsof je met een houten liniaal op tafel striemt. Bang? Bange! Alleen al de B bevat genoeg TNT om een gemiddeld parlement mee op te blazen.
Na het proeven van de eerste afleveringen kan je dit niet meer laten staan. Smakelijk. Als je kiest voor Borgen, dan laat je je vervoeren door de eindeloze gangen van dit Kopenhagense menu.
Dat wordt dus een dvd. Eigen keuze, begintijd en plaspauze. Een goede smaakt altijd naar meer. Ober? Staat er nog een sequel op de kaart? En het meervoud van meer is serie. Eigenlijk wil ik een eindeloos toetjesbuffet, waarbij elke hap je doet smelten voor de volgende.
De kracht ligt in het nabij brengen van zoiets afstandelijks als politiek. De menselijkheid van de macht, de spannende spagaat tussen idealen en compromissen, tussen werk en privé. Het achtuurjournaal krijgt plotseling veel meer diepgang.
De tweede hoofdpersoon is politiek journaliste. Ook een eigenzinnige en doortastende jonge vrouw, en dus ook met dilemma’s. Hoe gaat de pers om met politieke en eigen belangen, bij wie krijg je informatie, en tegen welke prijs. Haar ex, de spindoctor van de premier, is de linking pin tussen de twee hoofdlijnen. Hij lijkt meer gefocust op verpakking dan op inhoud, ook wat z'n privé-leven aangaat.
In het geknepen Mary Beth Lacey-lachje van de premier voor de media, ongeacht de achterliggende panieksituatie, zien we Mark Rutte doorschemeren. In de Vrijheidspartij, gedoogpartij van de oppositiecoalitie, aangevoerd door een theatrale immigrantenhater uit de rand van het land, herkennen we meer dan ons lief is. Een Nederlandse pendant zou met weinig ingrepen te realiseren zijn.
Maar het origineel is boeiend genoeg, en na twee seizoenen voelt het Deens zo geborgen als een warm bad gevuld met gorgelklanken en knalklinkers. Bedankt? Tak! Alsof je met een houten liniaal op tafel striemt. Bang? Bange! Alleen al de B bevat genoeg TNT om een gemiddeld parlement mee op te blazen.
Na het proeven van de eerste afleveringen kan je dit niet meer laten staan. Smakelijk. Als je kiest voor Borgen, dan laat je je vervoeren door de eindeloze gangen van dit Kopenhagense menu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten