Geschetter

Met zevenmijlssokjes heeft ze haar eerste zeven maanden doorlopen en als ik denk dat er nu niets meer te leren valt (nou ja, paar klassieke talen, integraalrekening en levitatie) komt er weer een nieuwe vaardigheid boven. Managers zouden verrukt zijn als hun medewerkers maar een fractie van het lerend vermogen van een pasgeborene zouden hebben met bijbehorende autonome ambitie. En niet te vergeten: de gulle lach, het kwetterende geschater. De luierverschoning wordt dan wel uit de arbeidsvoorwaarden onderhandeld.

Sprongen vooruit in dynamiek en interactie in een paar weken tijd. Het omrollen is een feit (we hebben de video). Uitstrekken, opzij achterover kijken of je je billen kan zien, de heupen kantelen, een knikje met het hoofd en hoep, daar ga je. Zo simpel, als je het eenmaal weet. Nog een keer, nog een keer. Daar lig je dan, trots op twee ellebogen, klaar voor Olympische deelname, wachtend op applaus en een duwtje terug. Ik stel voor dat terugrollen nu snel op het curriculum komt.

Het lezen gaat ook al voorspoedig. Ze heeft grote interesse in de krant en heeft zojuist een deel van de zaterdagbijlage verslonden. Letterlijk. Het uitscheuren van interessante artikelen, deze verfrommelen en wegwerpen of opkauwen geeft een duidelijke archivarische aanleg aan.

Uit het niets komt een nieuwe beweging voort: hoofdschudden. Dit staat pas op het schoolprogramma voor tweejarigen. Kennelijk heeft ze op de kinderopvang goed opgelet hoe deze hippe ouderejaars communiceren.

Mooier dan alle fysieke vooruitgang is iets wat ik nog niet verwacht had: zelf een grap verzinnen en uitvoeren. Ze zit op schoot en kijkt diep in m’n ogen. Ik verwacht een graai naar m’n neus, maar dan pakt ze de speen uit haar mond en houdt deze uitnodigend aan me voor. Als ik zachtjes in de rand bijt schettert ze het uit. Kijk nou, papa heeft mijn tut! Onverwacht contrast, in scène gezet en uitgespeeld. Humor. Zou bovenaan moeten staan in elk schoolrapport, cv en vacaturetekstje.