Voor de routes laat ik me inspireren door opvallende punten in de stad. Bijvoorbeeld omdat het de kans vermindert dat ik de weg weer eens kwijt raak. Voormalig vliegveld Tempelhof wordt goed aangegeven. Hier kan je gewoon over de startbanen lopen; Top Gear zonder uitlaatgassen! De televisietoren op Alexanderplatz kan ik al van kilometers ver zien, ook een ideaal markeringspunt. Lange straten verder bij voorkeur, zo intuïtief mogelijk.
Voor Berlijn kijk ik ook naar de tracés van de officiële loopwedstrijden. De halve marathon heeft bijvoorbeeld een prachtig recht parcours langs bekende toeristische trekpleisters. De hele daarentegen heeft zoveel bochten dat ik gegarandeerd van het padje zou raken. Tenzij natuurlijk als deelnemer in de echte wedstrijd. Een aanlokkelijk idee. Voor ooit.
Ik denk aan andere steden waar ik nog graag een keer zou lopen. Zoals New York. In Central Park schijnt het dagelijks dringen te zijn op de paden, met verschillende snelheidszones. Geef mij dan maar gewoon de stadsjungle met trage autostromen, brede voetpaden en een reflecterend hesje. Of het echte werk.
Manhattan is ver weg. De plannen om erheen te gaan en de bijbehorende marathon te lopen ook. Iets te populair; de jaarlijkse wedstrijd heeft op veertigers eenzelfde magische aantrekkingskracht als sportauto’s en een eigen fitnessapparaat. In mijn lijstje met emmerschoppende voornemens bungelt het ergens tussen IJslands leren en dagelijks koud afdouchen. Dus eerst Berlijn maar eens.
Er kominn tími fyrir köldu sturtu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten