In de voorbereiding lijkt dat allemaal stukken minder logisch. Vandaag kan ik niet alles geven, want ik voel m’n linker knie, ben een beetje moe, zit met m’n gedachten bij m’n werk, heb tegenwind of ik moet overmorgen alweer lopen. Wat je moet ben je zelf. Het totaal van onbuigzaamheid en doorzetting telt op tot de wedstrijd. De wedstrijd is de maatstaf. De maatstaf van mezelf. Ik mag best thuis op de bank blijven hangen hoor. Maar elk stapje vooruit telt.
Daarmee ben ik nog niet de topsporter die knagend aan wereldrecords in de nachtmerries figureert van de ranke Speedies Gonzalezzen in de hoogste regionen. Niet helemaal. Of zo. Daarvoor zijn de voorwaarden niet ideaal. Ik kan alles uitleggen. Laat ik een plaatje schetsen.
Vele factoren bepalen hoe snel je over de finish komt. Sommige zijn niet te beïnvloeden, zoals leeftijd en aanleg. Een achtentwintigjarige loopt op z’n best en daarna gaat het met de dag bergop, qua snelheid. Dat scheelt me nu op een marathon al een half uur! Niks aan te doen.
Gewicht is ook belangrijk. Overgewicht dus. Elk kilo spekvet dat ik meezeul kost me twee, drie of zes minuten extra op de 42 kilometer, afhankelijk van welke bron ik raadpleeg. Dat hakt er ook nogal in; tussen mij en een beetje fotomodel zitten zo kwartieren aan ruimte. Daar is dan wel iets aan te doen, mits op tijd begonnen. Vergeet ook niet om voor de wedstrijd naar de kapper te gaan, sieraden af te doen, nagels te knippen en je neus te snuiten.
O ja, de temperatuur. Acht graden is optimaal. Als een hittegolf van 30 graden het veld grillt, kost me dat 45 minuten extra, bij 20 graden toch een kwartier. En de wind. En, en, en…
Moraal? Genoeg redenen om te verklaren dat mijn eindtijd wat minder is dan die van de echte sporters. Wanneer ik alles optel haal ik iedereen in. Allemaal compensatie voor de factoren die ik wel kan beïnvloeden. Als ik er maar op tijd mee begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten